01. Katarzyna Janus - Nigdy nie jest za pózno.pdf

(1044 KB) Pobierz
Janus Katarzyna
Nigdy nie jest za późno
Dziękuję moim przyjaciółkom Eli i Weronice za pierwsze recenzje, Mani
za inspirację i uczenie mnie wiary w siebie. Mojej mamie i moim dzieciom,
którzy są moimi najlepszymi przyjaciółmi,
za wsparcie i bezwarunkową miłość. Bardzo Wam dziękuję.
SPIS TREŚCI
ROZDZIAŁ PIERWSZY
ROZDZIAŁ DRUGI
ROZDZIAŁ TRZECI
ROZDZIAŁ CZWARTY
ROZDZIAŁ PIĄTY
ROZDZIAŁ SZÓSTY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ ÓSMY
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
ROZDZIAŁ JEDENASTY
ROZDZIAŁ DWUNASTY
ROZDZIAŁ TRZYNASTY
ROZDZIAŁ CZTERNASTY
ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
ROZDZIAŁ SZESNASTY
ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Po raz pierwszy wyjechałam na urlop sama. Niesamowite!
Urocza nadmorska
miejscowość, tuż przed sezonem, niewielu turystów,
cisza i taka ścieląca się wokół nostalgia. Za czym? Za tym, co
nieuchronnie przeminęło, czego nie da się już nadrobić? Za szczęściem?
Gnałam przez całe życie nie wiedzieć dokąd. Ciągle chciałam czegoś
innego. Czegoś, co będzie później, nie skupiając się na teraźniejszości. Nie
ciesząc się chwilą. Wiecznie ze wszystkiego niezadowolona, albo
zadowolona inaczej. Tyle czasu tylko dla mnie, tyle myśli, które donikąd się
nie śpieszą. Tyle refleksji i tęsknoty. I całkowita, chociaż chwilowa,
wolność.
Nie chcę smęcić. Pora to zmienić. Nikt nie wie, ile czasu jeszcze nam
zostało. Może chwila, a może cała wieczność.
Carpe diem.
Jak
powiedziała moja przyjaciółka, która czterdzieści lat skończyła już jakiś czas
temu:
– W moim wieku mogę zrobić wszystko oprócz urodzenia dziecka.
A najchętniej to
robiłabym fikołki na łące. – I tak trzymać!
Chodzę po prawie pustej plaży, jakbym chciała się nachodzić
na zapas. I myślę
intensywnie. Nigdy nie zdawałam sobie sprawy, że myśli mogą tak
swobodnie przepływać przez umysł. Bez żadnych zakłóceń
w rodzaju: Mamo, a on/ona mi to… Mamo, a ja chcę tego…
Zuzka, a może byś to… Dźwięku telefonu, szczekania psa, sygnału
zmywarki (którą ktoś musi wypakować)…
Nogi bolą mnie niemiłosiernie, spalam jednak kalorie, więc się
nie poddaję. Przyjemniej może i byłoby przysiąść na jakimś kamieniu,
ale przecież siedzenia mam w domu w nadmiarze.
Jak jakiś natręt w mojej głowie kłębią się myśli o nim.
Może niespodziewanie przyjedzie, zapuka do mojego pokoju i zapyta:
– Możemy porozmawiać?
Albo może zadzwoni i powie:
– Zuza, to w tobie się zakochałem. – A ja to przecież wiem. To
znaczy tak myślę. Może tylko wydaje mi się, że istnieje taka możliwość, a tak
właściwie to nie może być prawdą. Bo przecież jak? We mnie? No
popatrz tylko na mnie. Lata świetności, jak to mówią, mam już za sobą.
Z drugiej strony jednak nie jestem przecież jeszcze stara. Schudłam,
zaczęłam bardziej dbać o siebie i, za radą Maryni (tej przyjaciółki od
nieurodzenia dziecka), zaczęłam się uśmiechać.
– Zuza, jak jesteś poważna, to wyglądasz na bardzo smutną, bo wokół
ust robią ci się takie fałdki, jak u buldoga. – Też coś!
Jeszcze nie! Ćwiczę więc przed lustrem „delikatny uśmiech
wygładzający fałdki”, lekko sardoniczny. Lepiej!
Ciągle siedzi mi w głowie ten Adam, nie wiem po co. Pracujemy razem.
Nie jest w moim typie, ale żaden z mężczyzn, z którymi byłam, w nim nie
był. Jestem wolną kobietą, rozwiodłam się dawno temu. Zdradzał mnie.
Typowe – z o czternaście lat młodszą. Byłam w rozpaczy, wieszałam
na nim psy wszystkich możliwych ras. Upijałam się czerwonym winem
w samotne wieczory. Paliłam i nie jadłam, nie jadłam i paliłam. Schudłam do
czterdziestu ośmiu kilogramów. Brr! Okropne to były czasy. Nie byłam

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin