Wernic Wiesław - Znikające stado.pdf - ebooki - joe77joe77

WIESŁAW WERNIC

Z N I K A J Ą C E S T A D O

Czego lęka się Ben Halley

Świtało. Cisza okryła ziemię, wiatr zwinął skrzydła.

Żałosny głos sowy rozpłynął się bez echa. Dalekie, prze-

ciągłe wołanie niewidocznego drapieżnika urwało się w

półdźwięku. Gwiazdy przygasły, a mrok pojaśniał. Tylko

w głębi posępnego matecznika świerków — tajemniczej

wyspy wśród bezleśnej równiny — nadal kłębiła się czerń

nocy.

Potem wschód zapłonął purpurą. Drżące igiełki

czerwieni pojawiły się ponad linią horyzontu i po chwili

rąbek słonecznej tarczy dźwignął się nad ziemią. Ścieżka

jasności pobiegła chyżo, znacząc swój szlak rodzącymi się

cieniami drzew, krzewów, pagórków i dolin. W zielonej

gęstwinie zaśpiewał pierwszy ptak, na łodygach traw roz-

błysły krople rosy. Rodził się dzień.

Chwyciłem lufę winczestera, zimną i mokrą. Kolbą

przesunąłem żarzące się polano bliżej środka ogniska. Po

jego drugiej stronie, na skraju zagajnika, spał otulony w

pasiaste koce Karol Gordon. Nie opodal nasze dwa kasz-

tany, puszczone na długich linkach, potrząsały łbami,

szczypiąc rzadką trawę. Tupot ich kopyt przyjemnie

brzmiał w ciszy poranka.

Nieco dalej pęczniała półokrągła płócienna buda

wozu, kryjąca nasze bagaże oraz woźnicę. Chrapał głośno,

co świadczyło o dobrym samopoczuciu i głębokiej

drzemce.

Za wozem kończyła się ściana lasu. Dalej, ku pół-

nocy, równina biegła łagodną pochyłością aż ku odległym

skalistym pagórkom, a zieleń traw nabierała zgniłego od-

cienia, znak, iż pod cienką warstewką gleby kryje się nigdy

nie wysychająca otchłań bagien.

Stwierdziliśmy ten fakt jeszcze poprzedniego dnia,

nim zmierzch uniemożliwił dokładną obserwację.

Ponura to była okolica i pełna dziwnych odgłosów,

które niepokoiły nas przez pierwsze godziny minionej

nocy.

Jakieś pluski, świsty, mlaskania dobiegały z krańca

moczarów, jak gdyby taplały się w nich potężne jaszczury,

których szkielety znajdowali w ziemi i w skalnych jaski-

niach archeolodzy. Sądzę, że dźwięki te wydawał gaz

(może metan?) powstający z fermentacji zgniłych szcząt-

ków roślin i zwierząt, który stopniowo wydobywał się na

powierzchnię. Dlaczego jednak słychać go było tylko w

nocy? Może powstawał w wyniku różnicy temperatur?

Nasz woźnica, który wydał mi się na pierwszy rzut

oka człowiekiem rozważnym i śmiałym, dostał napadu

drżączki, gdy Karol postanowił zatrzymać się na nocleg

właśnie tutaj.

Halley, tak brzmiało nazwisko strachajły, żarliwie

nas namawiał do dalszej wędrówki, mimo pogarszającej

się widoczności i szybko nadciągającej nocy. Namawiał

jednak bezskutecznie. Widziałem, jak mu się trzęsły ręce,

gdy zdejmował uprząż z końskich karków, również gdy w

chwilę później, przy trzaskającym ognisku, popijał kawę z

blaszanego kubka, ale obaj z Karolem uznaliśmy, że miej-

sce to jest najlepsze na obozowisko.

Tego, co gadał Halley, nie można było przecież

traktować poważnie. Twierdził, że na moczarach żyją żaby

wielkości sporych psów oraz węże porywające śmiałków

podchodzących zbyt blisko do bagien.

Oświadczył wreszcie, że rezygnuje ze snu w tak

niebezpiecznym miejscu i ukryje się w głębi zagajnika.

Uspokoił się dopiero wtedy, gdy Karol obiecał, że we

dwójkę czuwać będziemy nad własnym i zwierząt bezpie-

czeństwem.

Tak też postąpiliśmy. Oczywiście nie ze względu

na gigantyczne rzekomo żaby i węże, lecz na inne, realne

groźby: możliwość niespodziewanego pojawienia się

czworonożnych drapieżników, a, kto wie, może i dwunoż-

nych? Rzecz jasna należało zrezygnować z pomocy Hal-

leya. Zapewne budziłby nas przy lada szeleście.

Z zadowoleniem przyjął wykluczenie go z kolejki

wart (zapisałem mu to na minus) i zaraz po kolacji zagrze-

bał się w derkach, w głębi wozu. Popełniliśmy chyba błąd

godząc się na takiego przewodnika, ale któż mógł przewi-

dzieć jego zaskakujące zachowanie.

Dorzuciłem drugą szczapę do ognia, a gdy objął ją

leniwy płomień, metalowy trójnóg ustawiłem nad ogni-

skiem. Z kociołkiem trzeba było powędrować do dziwnej

dziury, którą Mulicy pokazał nam w kilka minut po przy-

byciu na miejsce. I era byłem przekonany, że żałował

swego postępku. Bowiem źródło na skraju lasu było jedy-

nym zbiornikiem wody w okolicy (oczywiście nie licząc

bagien). To ono właśnie przesądziło o rozbiciu tu biwaku.

Nie wiadomo, czy ktoś umyślnie wykopał dziurę, aby ma-

lutki ponik, sączący się głębi zagajnika, miał się gdzie

zbierać, czy też woda sama wypłukała zagłębienie. Dość,

że dobrze służyła niejednym wędrowcom.

Kociołek plusnął o wodę. Zabulgotała wypełniając

go po brzegi. Zawiesiłem naczynie na metalowym haku

pod trójnogiem, dołożyłem do ogniska trzecią szczapę.

Buchnęły iskry, płomień począł lizać dno garnka.

Zabębniłem pięścią w budę wozu. Poruszyło się,

podniosła się płócienna płachta. Najpierw ujrzałem nogi,

później tors, wreszcie resztę naszego woźnicy.

— Już czas, Halley! — rzuciłem nieco poiryto-

wany.

— Przepraszam — stęknął. — To pewnie te opary

z bagien.

— Opary z bagien?

— A tak, chyba działają usypiająco.

Wzruszyłem ramionami.

— Coś ci się przywidziało, Halley. Czas napoić ko-

nie.

— Dobrze, dobrze... — przytaknął skwapliwie.

Sięgnął w głąb wozu, wydobył skórzany wór. Ponik

nie nadawał się do bezpośredniego pojenia zwierząt, zagłę-

bienie było zbyt małe. Należało więc napełnić worek przy

pomocy mniejszego naczynia i dopiero wówczas posłużyć

się nim jako pojnikiem. Kłopotliwy sposób, lecz nie było

lepszego.

Obserwowałem ruchy woźnicy. Ukląkł przy źródle

Wernic Wiesław - Znikające stado.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: