Dziewczyna z Bostonu.pdf

(1294 KB) Pobierz

Robertowi B. Wyattowi i S.J.P.

1985

Nikt ci nie powiedział?

Avo, kochanie, pytasz mnie, jak stałam się kobietą, którą jestem dzisiaj. I

myślisz, że co ci odpowiem? Pochlebia mi, że chcesz przeprowadzić ze mną

wywiad. No i przecież nigdy nie mogłabym odmówić mojej ulubionej

wnuczce!

Wiem, mówię to wszystkim swoim wnukom, ale zawsze prosto z serca.

Wydaje się to śmieszne albo trochę pokręcone, ale to prawda. Zrozumiesz, gdy

sama będziesz babcią.

A dlaczego nie? Popatrz na waszą piątkę – lekarz, pracownik społeczny,

dwóch nauczycieli i jeszcze ty. Na pewno kiedyś będziecie mieli gromadkę

wnucząt.

Oczywiście, że wezmą cię do tego programu, głuptasku. Mój ojciec pewnie

przewraca się w grobie, ale ja uważam, że to cudownie.

Nie mów reszcie, ale naprawdę jesteś moją ulubioną wnuczką. I wcale nie

dlatego, że jesteś najmłodsza. Wiesz, że dostałaś imię po mnie?

To wcale nie jest ciekawa opowieść.

Wszyscy inni dostali imiona po zmarłych, jak twoja siostra Jessica, której

nadano imię po moim zmarłym siostrzeńcu, Jake’u. Ale kiedy ty się urodziłaś,

ciężko chorowałam. Nikt nie sądził, że przeżyję, więc rodzice postanowili

nadać ci imię po mnie i mieć nadzieję, że anioł śmierci nie pomyli się i nie

zabierze ciebie zamiast mnie. Łatwo pomylić Avę i Addie, prawda? Twoi

rodzice nie byli tak przesądni, ale musieli potem mówić, że zostałaś nazwana

po kuzynce swojego ojca, Arlene, żeby ludzie się nie czepiali.

Wiem, wiem. Sporo imion do zapamiętania.

Dziadek i ja nazwaliśmy twoją ciocię Sylvię po matce twojego dziadka, która

zmarła podczas epidemii grypy. Twoja mama Clara dostała imię po mojej

siostrze Celii.

Jak to nie wiesz, że miałam siostrę Celię? Niemożliwe! Najstarsza była

Betty, potem Celia, a później ja. Może zapomniałaś.

Nikt ci nie powiedział? Naprawdę?

Cóż, może to nic dziwnego. Ludzie niechętnie wracają do złych wspomnień.