Na czym Francuscy królowie składali przysięgę?
Odpowiedź na to pytanie jest zadziwiająca – przysięgę składano na biblii Reims (Texte du sacre), którą zapisano dwoma rodzajami pisma słowiańskiego – bukwicą i głagolicą, która do tej pory uważana jest we Francji za świętą.
A co to za biblia i z dlaczego jest znana? Historyk M. Pogodin pisze, że „Karol Lotaryński, który cieszył się wielkim szacunkiem i był powiernikiem króla Francji Henryka II w 1547 roku został wysłany przez niego w sprawach Kościoła do Rzymu, do papieża Pawła III. Można przypuszczać, że właśnie w tej podróży sięgnął po ten rękopis. Pewne jest tylko to, że zjawił się we Francji z kardynałem Lotaryńskim, tzn. między latami 1545 a 1574”. Karol, jako arcybiskup Rheims ofiarował ją jako dar swojej katedrze w przeddzień święta wielkanocnego w 1574 roku. Rękopis wykonany był w drogocennej oprawie z wbudowanymi relikwiami i kosztownymi ozdobami. Ewangelia była przechowywana jako tajemniczy wschodni rękopis, na którym królowie Francji składali przysięgę. Sam kardynał Karol Lotaryński nosił ten rękopis w czasie uroczystych procesji na przedzie jako wielką świętość.
Następujący Francuscy królowie składali na niej przysięgę od 1552 r.: w 1559 r. – Franciszek II; w 1561 r. – Karol IX, syn Katarzyny Medycejskiej; w 1575 r. – jego brat Henryk III; w 1589 r. Henryk IV (pierwszy z Burbonów) z jakiegoś powodu uniknął tej tradycji; w 1610 r. – Ludwik XIII; w 1654 – Ludwik XIV, później także Ludwik XV i XVI. Tradycja została przerwana przez rewolucję francuską.
W 1717 r. imperator Piotr I przebywał w sprawach państwowych we Francji. Jeżdżąc do różnych miast tego kraju 27 czerwca odwiedził miasto Reims, tradycyjne miejsce koronacji francuskich królów. W Reimskim kościele katedralnym katoliccy duchowni, wykazując szczególny szacunek dla ważnego gościa, pokazali mu swoją relikwię – starą dziwną księgę napisaną tajemniczymi, niezrozumiałymi dla nikogo znakami.
Piotr wziął księgę i ku zaskoczeniu obecnych zaczął czytać głośno zaszokowanym duchownym pierwszą część rękopisu. Imperator wyjaśnił, że jest to cerkiewno-słowiański tekst. Jeśli chodzi o drugą część, ani gość królewski, ani jego przyjaciele nie byli w stanie przeczytać. Francuzi byli zdumieni tym co się stało, historia ta została opisana jako jedno z najbardziej niezwykłych wydarzeń podczas odwiedzin Piotra I we Francji.
Po kilku latach, 18 czerwca 1726 r., poseł cara Piotra I, przejeżdżając po drugiej stronie Reims, oglądał razem ze swoim sekretarzem zakrystię katedry w Reims. Pokazano im również słynną Ewangelię, którą nie tylko odczytali z łatwością, ale nawet przetłumaczyli pierwszą stronę na życzenie jednego z tamtejszych kanoników. Drugiej części poseł cara nie mógł odczytać. Powiedział on, że ta księga zawiera odczyty z Ewangelii po-słowiańsku, ale bardzo starego pisma. Dopiero w 1789 roku, angielski podróżnik Ford Gill zobaczył księgę w głagolicy w bibliotece wiedeńskiej i zdał sobie sprawę, że druga część Reimskiej Ewangelii napisana jest w głagolicy.
Późniejsza historia Ewangelii z Reims jest taka: w czasie rewolucji francuskiej w 1793 roku na polecenie francuskiego Pierwszego Konsula Napoleona Bonaparte wszystkie rękopisy, w tym Ewangelię z Reims, zostały przeniesione do miejskiej biblioteki miasta Reims. Tutaj trzymano ją w pełnym porządku, pozbawiając jedynie wszelkich ozdób, klejnotów i świętych relikwii. Od 1799 r. w Rosji rękopis ten uważano za bezpowrotnie utracony, dopóki rosyjski naukowiec A. I. Turgieniew w 1835 r., oglądając zagraniczne archiwa znalazł jego miejsce przebywania.
Obecnie relikwia jest nadal przechowywana w bibliotece miejskiej Reims. Jest napisana na pergaminie i składa się z 47 kartek, z których 45 jest zapisanych z dwóch stron, a pozostałe dwie są puste. Wpleciona jest w dwie dębowe deski i pokryta ciemnoczerwonym safianem. Ozdoby są przypisane do rodzaju sztuki bizantyjskiej z 9 lub 10 wieku. Rękopis jest często zdobiony ornamentami. Są kwiaty, liście, obrazy ludzi.
Pierwsza część rękopisu jest niczym innym jak fragmentem Bułgarskiej Ewangelii i składa się ona z 16 arkuszy. Początek rękopisu został utracony.
Odnośnie czcionki, zobacz artykuł Aleksieja Artiemiewa „Księgi starożytności są podrobione!” Dowody i uzasadnienie „
Druga część, składająca się z 29 kartek, napisana głagolicą zawiera niedzielne czytania z Nowego Testamentu według obrzędu Kościoła Rzymskokatolickiego. Do głagolickiej części pisarz-Czech wniósł czechizmy, została ona zredagowana w chorwacko-czeskim. Na tekście głagolicy jest napis po francusku: „Lato Pańskie 1395. Ta Ewangelia i list napisane są w języku słowiańskim. Powinny być śpiewane w ciągu roku, kiedy wykonywana jest służba biskupia. Jeśli chodzi o drugą część tej księgi, odpowiada ona obrządkowi ruskiemu. Jest napisana ręką Świętego Prokopa, igumena i ten ruski tekst został podarowany spokojnemu Karolowi IV, przez cesarza imperium rzymskiego, dla uwiecznienia św. Hieronima i św. Prokopa. Boże, daj im spokój wiekuisty. Amen”.
We Francji rękopis ten jest znana pod nazwą le Texte du Sacre (święty tekst) i dotychczas jest uważany za narodową świętość.
źródło
barbara1964