Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Informacje o typach prewencji pierwszego rzędu są w pliku „koncepcje i metody prewencji zaburzeń psychicznych 9.0 ZAPOBIEGANIE SPECYFICZNYM ZABURZENIOM PSYCHICZNYM 9.1 Zaburzenia Zachowania, Agresja i Przemoc Zaburzenie zachowania odnosi się do poważnego i trwałego antyspołecznego zachowania u dzieci. Aby postawić diagnozę zaburzeń zachowania, dziecko musi mieć mniej niż 18 lat oraz musi wykazywać kilka problemów dotyczących zachowania takich jak agresja wobec ludzi lub zwierząt, oszustwo, kradzież, niszczenie mienia lub poważne naruszenia zasad. Objawy te muszą występować co najmniej przez rok i muszą znacząco upośledzać funkcjonowanie w domu, w szkole, z rówieśnikami lub w społeczności. Nie ma konkretnych biologicznych czy psychologicznych badań dotyczących zaburzeń zachowania. W związku z tym, diagnoza musi być postawiona klinicznie włączając w to ocenę wielodyscyplinarnego zespołu obejmującego sprawozdania wielu informatorów (dzieci, rodzice, nauczyciele i inni) (Waddell i in., 2004). Szacunki dotyczące częstości występowania zaburzeń zachowania u młodzieży różnią się między 2 i 10 procent. Takie zaburzenia występują częściej u chłopców niż u dziewcząt. Zaburzenia zachowania mają tendencję do współwystępowania z różnymi innymi poważnymi problemami, takimi jak niepowodzenia w szkole i osiąganie niższych wyników względem oczekiwań, problemy w życiu dorosłym w relacjach intymnych i wykonywaniu pracy, przysparzające problemów używanie substancji psychoaktywnych, zaburzenia lękowe i depresja. Społeczne i ekonomiczne koszty zaburzeń zachowania jak i zachowań agresywnych i przemocy są wysokie. Obejmują one koszty leczenia, wymiaru sprawiedliwości i systemu karnego, opieki społecznej, niepowodzeń szkolnych jak również koszty emocjonalne i ekonomiczne w odniesieniu do ofiar i rodzin. Mające wpływ czynniki ryzyka obejmują palenie papierosów przez matki podczas ciąży, zachowania impulsywne, nieudolne wychowywanie dzieci, antyspołeczne zachowanie rodziców i używanie substancji psychoaktywnych, znęcanie się nad dziećmi, wczesne agresywne zachowania i problemy z zachowaniem, wczesne używanie substancji psychoaktywnych, dewiacyjne relacje z rówieśnikami, mała popularność wśród rówieśników, ubogie i społecznie chaotyczne sąsiedztwo z wysokim poziomem przestępczości. Najbardziej udane interwencje profilaktyczne mające na celu zmniejszenie ryzyka agresywnego zachowania i zaburzeń zachowania koncentrują się na poprawie kompetencji społecznych i pro-społecznego zachowania dzieci, rodziców, rówieśników i nauczycieli. Interwencje te są opracowywane w parze z jednomyślnym modelem rozwojowym dotyczącym problemów z zachowaniem , z naciskiem na interakcje społeczne między dziećmi, opiekunami i rówieśnikami. Nowe próby interwencji sygnalizują model, a wyniki nowych badań przekrojowych i podłużnych sygnalizują innowacyjne próby interwencji. Kilka uniwersalnych interwencji - wszystkie oparte na życiu szkolnym - może skutecznie rozwiązać problemy z zachowaniem i obejmują one radzenie sobie z zachowaniem w klasie, zwiększenie umiejętności społecznych dzieci oraz multimodalne strategie, w tym zaangażowanie rodziców. Programy radzenia sobie z zachowaniem w klasie próbują pomóc dzieciom lepiej sprostać wymaganiom społecznym klasy poprzez jawną zachętę do pożądanych zachowań i zniechęcenie do zachowań niepożądanych. Skuteczne programy doprowadziły do zmniejszenia problemów z zachowaniem uczniów (np. mniejsza ilość zachowań destrukcyjnych, zmniejszenie agresji) i lepszych relacji pomiędzy uczniami oraz między uczniami i nauczycielami. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Programy umiejętności społecznych przeznaczone dla dzieci próbują zapewnić im umiejętności poznawcze, które mogą pomóc im lepiej radzić sobie w trudnych sytuacjach społecznych. Powszechnie uczy się umiejętności związanych ze słuchaniem, empatią, interpersonalnym rozwiązywaniem problemów i konfliktów, oraz radzeniem sobie ze złością, zazwyczaj w kontekście sali lekcyjnej. Programy te zostały uznane za mające pozytywny wpływ na umiejętności poznawcze związane z rozwiązywaniem problemów i zmniejszeniem zachowań impulsywnych, przynajmniej do jednego roku po interwencji. Dzieci i nauczyciele zgłaszają mniejszą ilość problemów z zachowaniem. (Eddy, 2005) Multimodalne interwencje obejmują zarówno wiele interwencji w środowisku szkolnym lub wiele interwencji w środowiskach przekrojowych, takich jak łączenie interwencji w oparciu o społeczne umiejętności dzieci w środowisku szkolnym ze szkoleniem w zakresie radzenia sobie dla rodziców. Programy multimodalne mają na celu zapewnienie zarówno dzieciom jak i ich opiekunom umiejętności skutecznego wspierania rozwoju zachowań prospołecznych. Interwencje te wpłynęły na obniżenie wskaźnika agresji na placu zabaw, a także na zmniejszenie różnorodności problemów z zachowaniem, w tym znęcania się nad słabszymi, kradzieży, wandalizmu, problemów z zachowaniem zgłaszanych przez samych zainteresowanych i pierwszych aresztowań. Multimodalne interwencje szkolne i rodzinne okazały się być skutecznym podejściem do uniwersalnej i selektywnej profilaktyki. Na przykład, do programu Johns Hopkinsa w Stanach Zjednoczonych przyjęto chłopców i dziewczynki w wieku 5 -7 lat ze szkół w dzielnicach zaniedbanych gospodarczo i zaproponowano w okresie dwóch lat profilaktyczną multimodalną rodzinno - szkolną interwencję, łączącą program nauczania w klasie i radzenie sobie z zachowaniem (z zastosowaniem Gry Dobre Zachowanie) ze szkoleniem rodziców, nauczycieli i tygodniową nauką w domu i szkole. Odnotowano polepszenie odnośnie zachowań antyspołecznych, a efekty utrzymywały się w czasie pięcioletniej obserwacji (Ialongo i in., 1999; Ialongo, Poduska, Werthamer & Kellam,2001). Selektywne interwencje przeznaczone dla różnych środowisk okazały się skuteczne w zapobieganiu problemom zachowania, włączając w to programy prenatalne i / lub wczesnego dzieciństwa a także programy szkolne lub środowiskowe. Programy prenatalne i / lub wczesnego dzieciństwa skupiają się na poprawie umiejętności rodziców w zakresie pielęgnowania, wspierania i uczenia dzieci wzorów prospołecznych zachowań i / lub rozwijaniu umiejętności społecznych dzieci (np. Olds i in., 1999). Programy te wykazały zmniejszenie czynników ryzyka zaburzeń zachowania, takich jak palenie papierosów przez matki podczas ciąży i znęcanie się nad dzieckiem, a także zmniejszenie się problemów dotyczących zachowania dziecka w okresie dojrzewania, wliczając redukcję przypadków przemocy i policyjnych zatrzymań. Programy oparte na szkole lub społeczności dedykowane wybranym populacjom dzieci narażonych na ryzyko, z powodzeniem były skierowane w społeczne umiejętności dzieci i umiejętności rozwiązywania problemów i / lub umiejętności radzenia sobie przez rodziców, w wyniku czego zmniejszeniu uległy negatywne interakcje rodzic-dziecko i oceny nauczycieli w odniesieniu do problemów zachowania w szkole. (Eddy, 2005). Dziecięce Centrum Polityki Zdrowotnej Uniwersytetu Simona Frasera przygotowało Zapobieganie i Leczenie Zaburzeń Zachowania u Dzieci i Młodzieży (Preventing and Treating Conduct Disorder in Children and Youth (Waddell i in., 2004) jako część serii przeglądów systematycznych badań na temat programów dla dzieci i młodzieży, które potencjalnie mogą być realizowane dla wsparcia Plan Zdrowia Psychicznego Dzieci I Młodzieży dla Kolumbii Brytyjskiej (A Child and Youth Mental Health Plan for British Columbia). Strona internetowa centrum dostarcza aktualizacje nowych badań w tej dziedzinie na http://www.childhealthpolicy.sfu.ca. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Wskazane interwencje skupiają się na zapobieganiu zaburzeń zachowania u dzieci, które zostały określone przez nauczycieli i / lub rodziców jako wyraźnie przejawiające istotne problemy w zachowaniu. Takie programy wykazały zmniejszenie przejawów problemów z zachowaniem przez kilka lat gimnazjum według zgłoszeń dokonanych przez nauczycieli i same dzieci. Dobrym przykładem, który zawiera uniwersalne, selektywne i wskazane elementy jest Fast Track (Conduct Problems Prevention Research Group, 2002). W tym programie dzieci są wskazane w przedszkolu. W ciągu swoich lat szkolnych, dzieci te uczestniczą w szerokiej gamie interwencji, w tym w szkoleniu podczas którego nabywają umiejętności społecznych jak i umiejętności rozwiązywania problemów, biorą udział w sesjach, w czasie których odgrywają role z prospołecznymi partnerami będącymi ich rówieśnikami i w nauczaniu akademickim. Rodzice uczestniczą w grupach szkoleniowych radzenia sobie jako rodzice, a rodzice oraz dzieci biorą udział w zaplanowanych czynnościach szkolących umiejętności. Rodziny mają również regularne wizyty domowe oraz otrzymują pomoc w radzeniu sobie z różnymi sprawami. Wyniki losowego badania po pierwszych trzech latach po interwencji wykazały, że dzieci biorące udział w programie Fast Track przejawiały w mniejszym stopniu problemy z zachowaniem według oceny nauczycieli i rodziców. (Eddy, 2005). W przeciwieństwie do programów zawierających komponent szkolny, COPE jest modelem działającym w oparciu o społeczeństwo, opracowanym w Ontario, skupiającym się na 4 i 5 letnich dzieciach z problemami zachowania w domu i obejmuje grupy szkolące rodzicielskie umiejętności. COPE wykorzystuje kasety wideo z modelowymi procesami rozwiązywania problemów z rodzicami, którzy następnie uczestniczą we wspomaganych przez rodziców małych grupach w celu rozwiązywania wspólnych problemów wychowawczych, omawiając swoje rozwiązania z większą grupą wspomaganą przez terapeutę (Cunningham, Bremner & Boyle, 1995). Model COPE wydaje się być obiecujący i badanie to zostało powtórzone w limitowanych miejscach w USA (Chronis, Chacko, Fabiano, Wymbs & Pelham, 2004). Obiecujące wielopoziomowe podejście zostało opracowane w Australii, Program Pozytywnego Rodzicielstwa (the Positive Parenting Program) lub inaczej program Trzy –P (Triple –P program) jednocześnie zwraca powszechną profilaktykę poprzez ogólne informacje dla rodziców, dostarczając jednocześnie szczegółowych informacji lub porady w zakresie promocji zdrowia dla rodziców z konkretnych problemów podczas rutynowego dobrze dziecięcej opieki zdrowotnej i więcej intensywnego szkolenia i wsparcia dla rodziców we wskazane okoliczności. Dalsze badania sugerują, że pozytywne rezultaty utrzymują się po roku ( Ireland, Sanders & Markie-Dadds, 2003; Sanders,Markie-Dadds, Tully & Bor, 2000). W Manitoba, program Trzy- P jest realizowany za pośrednictwem agencji społecznościowych, służby zdrowia, dziecięcych ośrodków opiekuńczych, ośrodków wsparcia rodziny i innych środowisk (Manitoba Healthy Child Committee of Cabinet, 2005). Opis jak Manitoba realizuje program Trzy-P jako strategię profilaktyki obejmującą całą populację, można znaleźć na http://www.gov.mb.ca/healthychild/triplep/. Dziecięce Centrum Polityki Zdrowotnej na Uniwersytecie Simon Fraser przygotowało Profilaktykę i Leczenie Zaburzeń Zachowania u Dzieci i Młodzieży (Preventing and Treating Conduct Disorder in Children and Youth) (Waddel i in., 2004) jako część serii systematycznych przeglądów badań dotyczących programów dla dzieci i młodzieży, które potencjalnie mogłyby być realizowane w Brytyjskiej Kolumbii. Na stronie internetowej Centrum http://www.childhealthpolicy.sfu.ca/ znajdują się aktualizacje nowych badań w tej dziedzinie. Tabela 10 zawiera podsumowanie działań profilaktycznych związanych z zaburzeniami zachowania, agresji i przemocy. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Tabela 10: Interwencje: Zapobieganie Zaburzeniom Zachowania, Agresji, Przemocy Interwencja Przykłady Status Uniwersalna Radzenie sobie z zachowaniem. Good Behavior Game (Gra Dobre Zachowanie) (Kellam i in., 1994). Dowody na wyniki. Największy postęp wśród najbardziej agresywnych dzieci. Wielomodelowe programy szkolne i społeczności lokalnej. Programy Zapobiegające Znęcaniu się nad Słabszymi (Olweus, 1989). Dowody na wdrożenie .Gwarantuje dalsze badań w miejscach poza Skandynawią. Wybiórcza Multimodalne szkolne programy dla dzieci zagrożonych High/Scope Perry Preschool (Schweinhart & Weikhart, 1997). Dowody na rozpowszechnianie. Efekty utrzymywały się w czasie bardzo długotrwałej obserwacji. Johns Hopkins-multimodal w połączeniu z Good Behavior Game (Gra Dobre Zachowanie) (Ialongo i in., 1999; Ialongo, Poduska,Werthamer & Kellam, 2001). Efekty utrzymywały się w czasie długotrwałej obserwacji. Dowody na rozpowszechnianie. Tri-Ministry (Boyle et al., 1999; Hundert et al., 1999). Przykład Kanadyjski. Brak długoterminowych obserwacji. Gwarantuje dalsze badania. Programy prenatalne / wczesnego dzieciństwa Nurse Family Partnership Program (program Partnerski Pielęgnacja Rodziny) (Olds et al., 1999; Olds, 1997: Eckenrode et al., 2001). Dowody na rozpowszechnianie. Efekty utrzymywały się w czasie bardzo długotrwałej obserwacji. Incredible Years Program(Program Niesamowite Lata) (Webster-Stratton, 1990; Webster-Stratton & Reid,2002; Hutchings et al.,2007). Dowody na rozpowszechnianie. Efekty utrzymywały się w czasie długotrwałej obserwacji Programy szkolne lub społeczności lokalnej Adolescent Transitions Program (Dishion & Andrews, 1995). Dowody na wyniki. Second Step Violence Prevention (Grossman et al.,1997; Taub, 2001). Dowody na wdrożenie. Potrzebna dłuższa obserwacja. Wskazana Szkolne multimodalne programy dla dzieci zagrożonych Fast Track (Conduct Problems Prevention Research Group, 2002). Dowody na rozpowszechnianie. Montreal Prevention Study (McCord, Tremblay, Vitaro & Demerais-Gervais, 1994;Tremblay et al., 1991; Tremblay et al., 1995). Dowody na wyniki. Badania kanadyjskie. Wymagana dłuższa obserwacja. Peer Coping Skills Training (Prinz, Blechman & Dumas, 1994). Dowody na wdrożenie. Potrzebna dłuższa obserwacja. SHIP—with Incredible Years based component (Barrera et al., 2002) Dowody na wdrożenie. Potrzebna dłuższa obserwacja. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Interwencja dziecko i rodzina - dla dzieci z grup ryzyka. COPE (Cunningham, Bremner & Boyle, 1995) Dowody na wdrożenie. Badania kanadyjskie, wymagana dłuższa obserwacja. Interwencja Uniwersalna z Wybranymi Elementami Wielopoziomowa interwencja rodzinna, z wykorzystaniem materiałów samopomocy, wspierające szkolenie rodzicielskie, intensywne szkolenie i wsparcie dla rodzin z grup wysokiego ryzyka. Triple-P (Ireland, Sanders & MarkieDadds, 2003; Sanders, Markie-Dadds, Tully & Bor, 2000). Dowody na wyniki. 9.2 Zaburzenia Nastroju Zaburzenia nastroju obejmują zarówno depresję jednobiegunową jak i chorobę afektywną dwubiegunową. Depresja jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych zaburzeń psychiatrycznych, dotykającym około 340 milionów ludzi na całym świecie. Według Światowego Raportu Zdrowia 2004, depresja jednobiegunowa stanowi obecnie 4,5 procent wszystkich utraconych potencjalnych lat życia na świecie (WHO, 2004b), i ma stać się drugą w rankingu przyczyną zachorowań do 2020 roku, co stanowi 5,7 procent utraconych potencjalnych lat życia, tuż za chorobą niedokrwienną serca (Murray & Lopez, 1996); Tak więc, depresja staje się najważniejszym zaburzeniem psychicznym do stawienia czoła (WHO, 2004a). Choroba afektywna dwubiegunowa jest również częstą i poważną chorobą psychiczną. Globalnie, punkt występowania choroby afektywnej dwubiegunowej wynosi około 0,4 procent (Mathers, Lopez & Murray, 2006), i zaburzenie to jest jedną z 10 głównych przyczyn lat życia przeżytych z niepełnosprawnością wśród osób dorosłych w wieku 15-44 lata (WHO,2001A). Początek i nawrót depresji zależy od wielu czynników ryzyka podatności i czynników ochronnych w ciągu życia od niemowlęctwa, włączając w to biologiczne, psychologiczne, rodzinne, socjalne i społeczne czynniki, które są nierównomiernie rozmieszczone w populacji i nieproporcjonalnie obecne w populacjach będących w grupie ryzyka (Jané-Llopis i in., 2005). Specyficzne dla depresji czynniki ryzyka obejmują depresję rodziców, a ogólne czynniki ryzyka to nienależyte rodzicielstwo, maltretowanie i zaniedbywanie, oraz stresujące wydarzenia życiowe. Czynniki ochronne obejmują poczucie przewagi, poczucie własnej wartości i wsparcie społeczne. W konsekwencji skuteczne w społeczności metody mające na celu zapobieganie depresji w populacji powinny składać się z wielorakich działań, w tym interwencji uniwersalnych, selektywnych oraz wskazanych. Średnio, kontrolowane badania pokazują znaczący, ale niewielki wpływ 11-procentowej redukcji objawów depresyjnych po interwencji, z dużą zmiennością wielkości efektu między programami. Kilka badań wykazało znaczne zmniejszenie wystąpienia zaburzeń depresyjnych. Wzmocnienie czynników ochronnych wśród populacji zostało uznane za mające wpływ na zmniejszenie objawów depresyjnych - programy dla osób z podwyższonymi poziomami objawów depresyjnych, ale bez zaburzeń depresyjnych wykazały znaczące rezultaty w redukcji wysokich poziomów objawów depresyjnych i zapobieganiu epizodom depresyjnym. Przykłady obejmują szkolne programy psychologiczne skierowane na poznawcze, dotyczące rozwiązywania problemów i społeczne umiejętności dzieci i młodzieży (Merry, McDowell, Hetrick, Bir & Mullerm, 2004) oraz programy ćwiczeń dla seniorów (Li i in.,2001). Niektóre programy szkolne (np. Pomysłowy Program dla Dorastającej Młodzieży -The Resourceful Adolescent Program) wykazały Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health zmniejszenie wysokich poziomów objawów depresyjnych o 50 procent lub więcej, w rok po interwencji (Shochet i in., 2001). Jedno małe kontrolowane badanie wyników powszechnego programu wczesnego doradztwa rodzinnego przeprowadzonego w Finlandii wykazało zmniejszenie internalizacji problemów 10-15 lat później w okresie dojrzewania i wczesnej dorosłości (Aronen & Kurkela, 1996). Niektóre interwencje oparte na dowodach wskazują udowodnione ryzyko i czynniki ochronne jako odpowiedzialne za wystąpienie depresji. Należą do nich udane interwencje mające na celu ograniczenie wykorzystywania dzieci, zaniedbywania i zastraszania (Jané-Llopis i in., 2005). Natomiast na podstawie szkolnych programów edukacyjnych, które dostarczają informacji na temat objawów depresyjnych i dostępnych metod leczenia, nie stwierdzono zmniejszenia objawów depresji, jednakże ilość dostępnych badań dotyczących tych programów jest mniejsza (Merry i in., 2004). Metaanaliza mająca na celu ustanowienie czynnika prognostycznego wyniku programów profilaktycznych zbadała 69 interwencji i stwierdziła, że programy z większą skutecznością były wieloskładnikowe, zawierały techniki kompetencji, miały więcej niż osiem sesji, sesje trwały 60-90 minut, cechowały się wysoką jakością projektu badania i zostały dostarczone przez świadczeniodawcę w ukierunkowanych programach; osoby starsze skorzystały z pomocy społecznej, natomiast metody behawioralne były szkodliwe (Jané-Llopis, Hosman, Jenkins & Anderson, 2003). Interwencje dotyczące wychowywania dzieci dla rodziców dzieci z problemami zachowania, mające na celu poprawę rodzicielskiego psychospołecznego dobrego samopoczucia przez dostarczanie informacji oraz szkolenie w zakresie behawioralnych strategii wychowywania dzieci, wielokrotnie, jeśli nie stale, wykazywały zmniejszenie objawów depresyjnych u rodziców wraz z poprawą wyników dzieci. Ponadto, kilka selektywnych interwencji ukierunkowanych na radzenie sobie z najważniejszymi wydarzeniami w życiu wykazało znaczące i długotrwałe obniżenie wysokich poziomów objawów depresyjnych, włączając w to programy dla dzieci, które doświadczyły śmierci rodzica lub rozwodu, dla osób narażonych na bezrobocie i dla przewlekle chorych w podeszłym wieku. Blokowanie międzypokoleniowego przekazywania depresji i związanych z tym problemów poprzez interwencje w przypadku niemowląt, młodzieży i rodzin z depresją rodziców jest obiecującą strategią. W czasie jednego zastosowania, Kurs Radzenia Sobie ze Stresem (The Coping with Stress Course) wykorzystał metody terapii poznawczej w ponad 15 sesjach, skierowane do dzieci rodziców cierpiących na chorobę psychiczną z podklinicznymi objawami depresji lub istotnym epizodem depresji w przeszłości. Losowo przeprowadzone badanie kontrolne wykazało mniejszą częstość występowania depresji w grupie eksperymentalnej (9,3 procent), niż w grupie kontrolnej (28,8 procent) w 14-miesięcznej obserwacji. Oferowane wskazanym grupom dzieci w wieku szkolnym, takim jak uczniom szkół średnich z objawami depresyjnymi programy takie jak Kurs Radzenia Sobie ze Stresem (The Coping with Stress Course) stawiają czoła negatywnym stylom myślenia i poprawiają umiejętności rozwiązywania problemów przy użyciu formatu grupy. Losowe badania kontrolne wykazały mniejszą częstość występowania epizodów depresyjnych po roku w grupie eksperymentalnej (14,5 procent) niż w grupie kontrolnej (25,7 procent) (Clarke i in., 1995). Zaburzenia lękowe często poprzedzają wystąpienie depresji, sugerując, że oparte na dowodach naukowych programy zapobiegające lękom, zwłaszcza dla wskazanych dzieci i młodzieży, Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health stanowią pośrednią strategię służącą zmniejszeniu ryzyka depresji. Co najmniej jedno badanie kontrolowane potwierdziło, że program dotyczący lęku u dzieci spowodował znaczne zmniejszenie objawów depresji wyjątkowo u dzieci z wysokim poziomem lęku przed rozpoczęciem interwencji (Lowry-Webster, Barrett & Dadds. 2001). Choroba afektywna dwubiegunowa charakteryzuje się dwoma rodzajami nawrotów: manią i depresją. Wysokie wskaźniki nawrotów i związanych z nimi negatywnych konsekwencji występują pomimo wielu skutecznych metod leczenia. Interwencje znaków wczesnego ostrzegania (ang. EWS interventions) są ukierunkowane na poprawę rozpoznawania i samodzielnego radzenia sobie z objawami maniakalnymi i depresyjnymi, oraz na szkolenie osób z nawracającą chorobą afektywną dwubiegunową mające na celu rozpoznawanie wczesnych znaków ostrzegających o nawrocie; Takie interwencje mają charakter prewencyjny, o ile mają one na celu zapobiec lub zmniejszyć niepożądane skutki związane z nawrotem. Wstępne wyniki są obiecujące. Niedawny systematyczny przegląd badań wykazał, że te interwencje, oprócz leczenia jak zwykle, wliczając leki i regularne spotkania z pracownikami służby zdrowia, mają korzystny wpływ na czas do nawrotu i hospitalizację (Morriss i in., 2007). W porównaniu z jedynie zwykłym leczeniem, interwencje EWS również zakończyły się poprawą funkcjonowania po 18 miesiącach, chociaż dane te były nieliczne, a wyniki należy interpretować z dużą ostrożnością. EWS była stosowana w połączeniu z innymi działaniami psychologicznymi i nie jest do końca jasne, jaka część korzystnego efektu wynikała z samej interwencji EWS. Podsumowując, wiele programów profilaktycznych realizowanych w ciągu życia dostarczyło dowodów na obniżenie podwyższonego poziomu objawów depresyjnych. Kilka, które zostały ocenione pod kątem ich wpływu na zapobieganie wystąpieniu klinicznych epizodów depresyjnych okazały się skuteczne. Skupienie się na zmniejszaniu lub zapobieganiu objawom depresji jest ważne zważywszy, że wysoki poziom objawów depresji zwiększa ryzyko ciężkich epizodów depresyjnych (Jané-Llopis i in., 2005). Tabela 11 zawiera podsumowanie działań profilaktycznych związanych z zaburzeniami nastroju. Tabela 11: Interwencje: Zapobieganie Zaburzeniom Nastroju Interwencja Przykłady Status Uniwersalna Programy na gruncie szkolnym The Resourceful Adolescent Program (Shochet i in., 2001). Dowody na wyniki Doradztwo rodzinne na gruncie domowym Finnish Family Counselling Project (Aronen & Kurkela, 1996). (Fiński Projekt Doradztwa Rodzinnego Dowody na wdrożenie Wybiórcza Poznawczo behawioralna terapia dla dzieci wieku szkolnym z grupy ryzyka Coping with Stress (Clarke et al., 1995; Clarke et al., 2001) (Radzenie sobie ze stresem) Dowody na propagowanie Programy ćwiczeń dla seniorów Tai Chi (Li et al., 2001). Dowody na wdrożenie Wskazana Programy profilaktyczne dl a wskazanych dzieci i młodzieży zapobiegające lękom jako pośrednia strategia służąca zmniejszeniu ryzyka depresji. Program FRIENDS (LowryWebster, Barrett & Lock, 2003). Dowody na wyniki; gwarantowane dalsze badania, zasługuje na udzielenie poparcia zważywszy na korzyści zdrowia fizycznego. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Interwencje sygnałów wczesnego ostrzegania dla osób z chorobą afektywną dwubiegunową lub psychozą maniakalno-depresyjną Wczesne Sygnały Ostrzegawcze – (Early Warning Signs)— interwencja mająca na celu opóźnienie i / lub zmniejszenie intensywności nawrotów (Morriss i in., 2007). Dowody na wdrożenie 9.3 Lęk, Panika i Pourazowe Zaburzenia Stresowe Podczas gdy wskaźniki mogą różnić się ze względów kulturowych, zaburzenia lękowe są jednymi z najbardziej rozpowszechnionych problemów psychicznych i obejmują uogólnione zaburzenia lękowe, fobię społeczną, zaburzenia paniki i pourazowe zaburzenia stresowe - obszary te stanowią przedmiot większości podstawowych działań profilaktyki nadal do tej pory. Podatne grupy obejmują dzieci, których rodzice mają zaburzenia lękowe; ofiary traumy, wliczając w to maltretowane dzieci, ofiary wypadków, przemocy, wojny lub klęsk żywiołowych; uchodźców; oraz specjalistów zagrożonych okradzeniem lub leczeniem ofiar traumy. Mające wpływ specyficzne dla lęku lub ogólne ryzyko i czynniki ochronne na zaburzenia lękowe obejmują traumatyczne wydarzenia, poddanie w okresie dzieciństwa nadmiernej kontroli przez zbyt nerwowych rodziców, poczucie braku kontroli i niskie poczucie własnej skuteczności, strategie radzenia sobie i wsparcia społecznego; ponadto, "wczesne niekorzystne wydarzenia życiowe tworzą neurobiologiczną wrażliwość, która predysponuje do zaburzeń uczuciowych i lękowych w wieku dorosłym przez długotrwałe zmiany w neurologicznych systemach reakcji na stres " (WHO, 2004a str.42). Czynniki ochronne obejmują zdolność do radzenia sobie ze stresem i wspierające sieci społeczne. Wydłużony czas trwania ekspozycji na działanie traumatycznych wydarzeń jest opartym na dowodach naukowych wyznacznikiem zwiększonego ryzyka wystąpienia reakcji psychicznych w odpowiedzi na takie wydarzenia. Zarówno zapobieganie ekspozycji i redukcja jej trwania może być realizowana za pomocą działań publicznych, takich jak zapobieganie lub ograniczanie narażenia na przebywanie w urazowych miejscach podczas katastrof i zwiększanie wczesnego wykrywania i działań w przypadkach przemocy lub maltretowania (Hosman, Dadds & Raphael, 2005). Program PRZYJACIELE, szkolny program przeciwdziałania i wczesnej Interwencji koncentruje się na zmniejszaniu ryzyka zaburzeń lękowych, uczy dzieci, jak radzić sobie z lękami i zmartwieniami, oraz wyposaża ich w narzędzia, które pomagają w radzeniu sobie z trudnymi sytuacjami, teraz i później w życiu. W Kolumbii Brytyjskiej, program PRZYJACIELE jest sponsorowany przez Ministerstwo Rozwoju Dziecka i Rodziny, we współpracy z Ministerstwem Edukacji, umożliwiając szkolnym fachowcom wykorzystanie PRZYJACIÓŁ jako programu profilaktyki uniwersalnej, w środowisku klasowym lub jako wczesnej interwencji u dzieci, które mogą być bardziej narażone na zaburzenia lękowe. Ponad 50.000 uczniów klas 4 i 5 w Kolumbii Brytyjskiej doświadczyło programu PRZYJACIELE , który ucząc ich umiejętności życiowych, miał za zadanie pomóc im radzić sobie ze zmartwieniami i stresem, a także zmniejszyć u nich ryzyko wystąpienia zaburzeń lękowych. Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Nie ma jeszcze dostępnych dowodów na rzeczywisty wpływ takich środków zapobiegawczych. Jedno szczególnie skuteczne podejście prewencyjne koncentruje się na wzmacnianiu odporności emocjonalnej i umiejętnościach poznawczych niezbędnych aby uniknąć rozwoju zaburzeń lękowych. Na podstawie skutecznego programu leczenia zaburzeń lękowych, w Australii został opracowany program PRZYJACIELE, w uniwersalnych, wybranych i wskazanych formatach dla dzieci od 7 do 16 lat i jest powszechnie stosowany w szkołach, ośrodkach zdrowia i szpitalach (Farrell & Barrett, 2007). PRZYJACIELE jest poznawczo-behawioralnym programem składającym się z 10 sesji, uczącym dzieci umiejętności radzenia sobie z lękiem i bardziej efektywnie budującym odporność emocjonalną, oraz uczącym umiejętności rozwiązywania problemów i pewności siebie. Kontrolowane badanie kliniczne wykazało, że program zaoferowany dzieciom z przed-interwencyjnymi podwyższonymi poziomami objawów lękowych zmniejszył pierwsze wystąpienie diagnozowanego zaburzenia lękowego z 54 procent w grupie kontrolnej do 16 procent w sytuacji zapobiegania w 6 miesięcy po interwencji (Dadds, Spence, Hollands, Barrett & Laurens, 1997). Kontrolowane badania pokazują również, że gdy program jest oferowany powszechnym populacjom szkolnym i wybranym grupom dzieci i młodzieży z grup ryzyka, prowadzi to do znacznego spadku objawów lękowych (Lowry-Webster, Barrett & Dadds, 2001). Obserwacja przy 12, 24 i 36 miesiącach wykazała trwałe rezultaty profilaktyki powszechnego programu w klasie 6; u dziewcząt uczestniczących w powszechnym programie klasy 9, efekty prewencyjne utrzymywały się przez 12 i 24-miesięczną obserwację, ale nie po 36 miesiącach (Barrett, Farrell, Ollendick & Dadds, 2006). Program został dostosowany dla Kolumbii Brytyjskiej, gdzie jest on oferowany w uniwersalnym formacie i jest sponsorowany przez Ministerstwo Rozwoju Dzieci i Rodziny oraz Ministerstwo Edukacji. Do roku 2006, program dotarł do około 50.000 uczniów klas 4 i 5 w całej prowincji, a poprzez projekt pilotażowy program bada sposobów lepszego zaangażowania aborygeńskich dzieci. Ocena jest w toku poprzez VP3: Vancouver Primary Prevention Project (Projekt Podstawowej Profilaktyki Vancouver). Zastosowanie terapii poznawczo-behawioralnej jako wczesnej metody interwencji, aby zapobiec zaburzeniom stresu pourazowego okazała się obiecująca - interwencje poznawczo-behawioralne w ostrym następstwie ekspozycji na uraz przyniosły najbardziej konsekwentnie pozytywne wyniki w zakresie zapobiegania dalszej pourazowej psychopatologii (Veterans Affairs Canada, 2004). Cztery randomizowane badania kliniczne związane z wczesnymi interwencjami poznawczobehawioralnymi w ostrym następstwie urazu wykazały, że grupa poddana terapii poznawczo behawioralnej doświadczyła większej redukcji objawów pourazowych zaburzeń stresu niż grupy porównawcze (Gidron i in., 2001; Bryant, Harvey, Dang, Sackville, & Basten, 1998; Bryant Sackville, Dang, Moulds, &Guthrie, 1999; Echeburua, deCorral, Sarasua, & Zubizarreta, 1996). Podejście to wykorzystuje edukację dotyczącą reakcji na urazy, szkolenie reakcji relaksacyjnej, wyobrażeniową ekspozycję na traumatyczne wspomnienia, poznawczą restrukturyzację przekonań związanych z narażeniem na strach oraz konfrontację in vivo z unikanymi sytuacjami. Kontrolowane badania wykazały, że 5 tygodniowe sesje trwające 1-1/2 godziny mogą obniżyć częstość występowania w ciągu 6 miesięcy zaburzeń stresu pourazowego od 67 procent do około 15 procent (Bryant i in., 1998; Bryant i in., 1999). Pojedyncza sesja rekonstrukcji wydarzenia , które było wyjątkowo stresujące, jest innym podejściem stosowanym po traumatycznych wydarzeniach, takich jak strzelaniny i katastrofy. Ogólnie, taka rekonstrukcja zachęca do pewnej formy przetwarzania emocjonalnego poprzez Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health skupienie i zrewidowanie doznanej traumy w czasie od 24 do 72 godzin po wydarzeniu urazowym. Jednakże wniosek z kilku kontrolowanych badań jest taki, że pojedyncza sesja rekonstrukcji wydarzenia będącego wyjątkowo stresującym nie zapobiega wystąpieniu zespołu stresu pourazowego lub innych zaburzeń psychicznych. Właściwie, w niektórych przypadkach, taka rekonstrukcja może ponownie powodować traumę u ofiar oraz może zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu stresu pourazowego. (Hosman i in., 2005; Rose, Bisson, Churchill & Wessely, 2002). Podczas gdy uczestnicy mogą uznać taką rekonstrukcję za pomocne doświadczenie, obowiązkowa rekonstrukcja u ofiar dramatycznych przeżyć powinna być zaprzestana (Rose i in., 2002). Wstępne dane z kontrolowanego badania sugerują, że wystąpienie zaburzenia paniki mogą być zmniejszone poprzez krótkoterminowy warsztat poznawczy dla tych, którzy doświadczyli pierwszego ataku paniki (Hosman i in., 2005). W ciągu 6-miesięcznego okresu obserwacji, u 2 procent osób uczestniczących w warsztacie rozwinęło się zaburzenie paniki, w porównaniu do 14 procent w grupie kontrolnej (Gardenswartz & Craske, 2001). Istnieje niewiele dowodów na skuteczne podejście do podstawowej profilaktyki zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Na podstawie systematycznych przeglądów badań można wywnioskować istnienie obiecujących wczesnych interwencji przeznaczonych dla dzieci i młodzieży i obejmujących terapię poznawczo-behawioralną, jak i ekspozycję a także profilaktykę reakcji.(O’Kearney, Anstey & von Sanden, 2006; Waddell, Godderis, Mc Ewan & Schwartz, 2005). Tabela 12 zawiera podsumowanie działań profilaktycznych związanych z lękiem, paniką i stresem pourazowym. Tabela 12: Interwencje: Zapobieganie Lękom, Panice i Zaburzeniom Stresu Pourazowego Interwencja Przykłady Status Uniwersalna Szkolne programy behawioralno poznawcze mające na celu zapobieganie lękom. PRZYJACIELE (FRIENDS) (Farrell & Barrett, 2007; LowryWebster i in., 2001; LowryWebster i in., 2003). Dowody na propagowanie Ministerstwo Rozwoju Dzieci i Rodziny i system szkolny zwiększyły skalę programu PRZYJACIELE klasy 4 i dla 5 dla dzieci w klasach 4 i dla 5 w szkołach Kolumbii Brytyjskiej. Wybiórcza Poznawczo behawioralny program profilaktyki niepokoju dla zagrożonych dzieci w wieku szkolnym. PRZYJACIELE (FRIENDS) (Farrell & Barrett, 2007; LowryWebster i in., 2001). Dowody na propagowanie Wskazana Poznawczo behawioralna terapia dla osób, które przeżyły traumatyczne doświadczenie Pięć 90-minutowych sesji terapii poznawczo behawioralnej przez okres 5 tygodni (Bryant i in., 1998;.. Bryant i in., 1999). Dowody na propagowanie Poznawczo behawioralny program dla dzieci w wieku szkolnym z objawami niepokoju PRZYJACIELE (FRIENDS) (Farrell & Barrett, 2007; Dadds i in., 1997). Dowody na wdrożenie Interwencja poznawcza po pierwszym doświadczeniu ataku Krótkoterminowe warsztaty poznawcze (Gardenswartz & Dowody na wdrożenie Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health paniki, mająca na celu zapobieganie wystąpieniu napadów paniki Craske, 2001). 9.4 Zaburzenia odżywiania Zaburzenia odżywiania wydają się być bardziej powszechne wśród kobiet; kobiety są bardziej skłonne do szukania pomocy (Hoerr, Bokram, Luvo, Bivins &Keast , 2002; Rubenstein, Pigott, L’Heureux, Hill & Murphy, 1992). Badania przeprowadzone w dużej mierze w krajach rozwiniętych wskazują, że anoreksja(jadłowstręt psychiczny) występuje u 0,5-1,0 procenta, a bulimia u 0.9-4.1 procenta żeńskiej młodzieży i młodych osób dorosłych, a dodatkowe 5-13 procent tej populacji doświadcza częściowego syndromu zaburzeń odżywiania (Keel, Leon & Fulkerson, 2001; Kurth, Krahn, Nairn, &Drewnowski, 1995; Shisslak, Crago & Estes, 1995). Ostatnie badania populacyjne wskazują, że homoseksualni i biseksualni mężczyźni są bardziej narażeni na doświadczenie zaburzeń związanych z odżywianiem niż mężczyźni heteroseksualni (Feldman & Meyer, 2007). Oprócz anoreksji i bulimii, kompulsywne zaburzenia odżywiania i zaburzenia jedzenia nieokreślone w inny sposób, stanowią dwie powiązane diagnozy. Początek anoreksji występuje zazwyczaj od 14 do 18 roku życia, a dla bulimii, początek jest nieco później, mniej więcej w czasie przejścia od dorastania do wczesnej dorosłości; u około 25-33 procent osób z rozpoznaniem anoreksji lub bulimii rozwija się przewlekłe zaburzenie (Hosman, 2005). Na przykład, pewna perspektywiczna długoterminowa obserwacja 84 pacjentów 21 lat po pierwszej hospitalizacji z powodu anoreksji wykazała, że 50 procent w pełni powróciło do zdrowia, podczas gdy 10 procent nadal spełniało wszelkie diagnostyczne kryteria anoreksji, a 16 procent zmarło z przyczyn związanych z anoreksją. Predyktory wyniku obejmowały zmienne fizyczne, społeczne i psychologiczne (Zipfel, Löwe, Reas, Deter, & Herzog, 2000). Etiologia zaburzeń odżywiania nadal pozostaje słabo poznana, choć biorąc pod uwagę, że częstość występowania jest bardzo zróżnicowana w różnych kulturach, czynniki społeczno-kulturowe mogą odgrywać istotną rolę (Hoerr i in., 2002; Littlewood, 1995). Większość badań na temat etiologii zaburzeń odżywiania ma wyznaczone ograniczenia metodologiczne. Jednak obraz czynników ryzyka zaczyna się wyłaniać - niezdrowe diety, nadwaga lub obawy dotyczące sylwetki i niezadowolenie z ciała wydają się być ważnymi specyficznymi dla zaburzeń zachowania i postaw czynnikami ryzyka, jak również wpływy rodzinne i społeczne, media gloryfikujące szczupłość, oraz niskie umiejętności korzystania z mediów. Niepewne więzi, przemoc fizyczna i seksualna, zastraszanie, niskie poczucie własnej wartości i trudności w radzeniu sobie ze stresem i konfliktami są uważane za czynniki ryzyka ogólnego (Hosman, 2005). Oprócz powodowania różnych fizycznych problemów zdrowotnych , zaburzenia odżywiania są związane z depresją, stosowaniem substancji psychoaktywnych, niepokojem, a zwłaszcza, zaburzeniami obsesyjno / kompulsyjnymi. Próby zapobiegania wystąpieniu zaburzeń odżywiania i zmniejszenia niezdrowego odżywiania od dawna były skierowane do uczniów szkół podstawowych i średnich, do konkretnych grup narażonych na podwyższone ryzyko, takich jak tancerzy baletowych, sportowców, modelek i uczniów szkół gastronomicznych, oraz do nastolatków i dorosłych młodych kobiet, wykazujących niezdrowe zachowania dotyczące odżywiania na poziomach podklinicznych (Pratt & Woolfenden, 2002). Tradycyjne uniwersalne programy edukacyjne okazały się skuteczne w zakresie poprawy wiedzy na temat problemów dotyczących odżywiania i sposobów odżywiania wśród dziewcząt w okresie dojrzewania, jednakże nie udało się zmienić zaburzonych postaw i zachowań. Ostatnio, kilka Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health kontrolowanych badań oceniło wyniki nowszych wielowymiarowych programów integrujących tradycyjne metody edukacji zdrowotnej w szerszą strategię promocji zdrowia psychicznego. Systematyczny przegląd zakończony w 2002 (Pratt & Woolfenden) nie znalazł empirycznego poparcia dla działań bezpośrednio skierowanych na nieprawidłowe postawy i zachowania żywieniowe u młodzieży dorastającej, jednakże ujawnił on empiryczne poparcie dla skuteczności interwencji dotyczących umiejętności korzystania z mediów i poparcia w zmniejszaniu internalizacji lub akceptacji społecznych ideałów kobiecego wyglądu. Pomimo niedostatku dowodów na skuteczną podstawową profilaktykę zaburzeń odżywiania, wiadomo, że wczesna interwencja daje więcej nadziei. Niedawny systematyczny przegląd badań sugeruje, że istnieją dowody iż wczesne interwencje albo z wykorzystaniem jedynie pomocy własnej lub sterownej pomocy własnej mogą zmniejszyć objawy zaburzeń odżywiania, w porównaniu do listy oczekujących lub leczenia kontrolowane może przynieść efekty porównywalne do oficjalnych terapii psychologicznych zorganizowanych przez terapeutę (Perkins. Murphy, Schmidt & Williams, 2006). Biorąc pod uwagę różne wyniki aktualnych badań nie można wyciągnąć jednoznacznych wniosków - dostępne przeglądy nie są w stanie wskazać żadnych dowodów na zmniejszenie wystąpienia zaburzeń odżywiania wynikających z profilaktycznych programów dotyczących zaburzeń odżywiania (Hosman, 2005), jak zaznaczono w tabeli 13. Tabela 13: Interwencje: Zapobieganie Zaburzeniom Odżywiania Interwencja Przykłady Status Uniwersalna, Wybiórcza, Wskazana Dostępne przeglądy nie są w stanie wskazać dowodów na skuteczne programy mające na celu zmniejszenie lub zapobieganie wystąpieniu zaburzeń odżywiania. 9.5 Zaburzenia Związane z Substancjami Psychoaktywnymi Zapobieganie zaburzeniom psychicznym i zaburzeniom zachowania spowodowanym używaniem substancji psychoaktywnych obejmuje zapobieganie ostremu zatrucia, nadużywaniu i uzależnieniu. Termin substancje psychoaktywne obejmuje tytoń, alkohol i narkotyki, takie jak opioidy, kannabinoidy i kokaina, a także psychoaktywne leki na receptę i rozpuszczalniki (WHO, 2004a). Wśród substancji psychoaktywnych, tytoń i alkohol są głównym przedmiotem zainteresowania, i przyczyniają się w przeważającej mierze do globalnego obciążenia chorobami. Na przykład, wśród około 2 miliardów ludzi na całym świecie spożywających napoje alkoholowe, ponad 75 milinów z ma zdiagnozowane zaburzenia związane z używaniem alkoholu (WHO, 2004c). Oprócz bezpośrednich skutków zatrucia i uzależnienia, kończących się zaburzeniami związanymi z używaniem alkoholu, szacuje się, że alkohol jest przyczyną około 20-30 procent na całym świecie każdego z poniżej wymienionych: raka przełyku, raka wątroby, marskości wątroby, zabójstw, padaczki i wypadków pojazdów silnikowych (Anderson, Biglan, & Holder, 2005). Profilaktyka zaburzeń związanych z używaniem substancji psychoaktywnych i szkód nimi spowodowanych czerpie korzyści z ogromnej części badań. Rozległe badanie metod opartych na dowodach do zapobiegania używaniu substancji szkodliwych, w tym ostremu zatruciu i uzależnieniu, zostało przeprowadzone w Following the Evidence: Preventing Harms from Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health Substance Use in BC (Obserwacja Wyników Badań: Zapobieganie Szkodom Spowodowanym Używaniem Substancji Psychoaktywnych) (MOH, 2006). Wiele z najbardziej skutecznych strategii zapobiegania działa na poziomie makro i angażuje politykę podatkową i mechanizmy ustalania cen, godzin pracy i lokalizacji dla punktów sprzedaży alkoholu, oraz zmieniające się normy społeczne dotyczące schematów spożywania. Following the Evidence przedstawia pięć, opierających się na dowodach, strategicznych kierunków dla zapobiegania i ograniczania używania szkodliwych substancji: wpływając na ścieżki rozwojowe i uznając, że różne stadia życia związane są z różniącymi się czynnika ryzyka i czynnikami ochronnymi względem szkód; opóźniając i zapobiegając spożywaniu alkoholu, używania tytoniu i konopi wśród młodzieży, w okresie życia, gdy problematyczne wzorce używania tych substancji może prowadzić do znacznych szkód w późniejszym życiu; redukując ryzykowne schematy używania szkodliwych substancji, kładąc nacisk na interwencje, które mogą mieć wpływ na te rodzaje używania substancji, które mają największe prawdopodobieństwo wyrządzenia szkody; tworząc bezpieczniejsze konteksty, co potwierdza, że otoczenie lub środowisko, w którym ma miejsce używanie substancji psychoaktywnych, może wpływać na ryzyko szkód; oraz wpływając na dostępność ekonomiczną, przy czym mechanizmy ustalania cen mogą być wykorzystywane do wywierania wpływu na stosowanie substancji takich jak alkohol i tytoń. Pełniejsze omówienie tych pięciu strategicznych kierunków znajduje się w rozdziale 5.0. Ta sekcja ograniczy swoje zainteresowanie do jednej z pięciu strategicznych kierunków: opóźniania i zapobiegania używania alkoholu, tytoniu i konopi wśród dzieci i młodzieży, w okresie życia, gdy problematyczne wzorce stosowania tych substancji mogą prowadzić do znacznych szkód w późniejszym życiu; jednak ważne jest, aby podkreślić, że równoczesne stosowanie strategii z wszystkich pięciu strategicznych kierunków jest wymagane aby osiągnąć najbardziej znaczące wyniki na poziomie populacji. Aby uzyskać pełny przegląd strategii opartych na dowodach naukowych z pięciu strategicznych kierunków i najlepsze porady na temat ich wdrażania do służby zdrowia i systemu opieki zdrowotnej w Kolumbii Brytyjskiej, prosimy zapoznać się z głównym przeglądem danych na temat zapobiegania szkodom związanym z używaniem substancji (MOH, PHW , 2006). Niektóre z najbardziej skutecznych strategii zapobiegania wiążą się z regulacjami i ustawodawstwem. Istnieją mocne dowody na poparcie skuteczności egzekwowania prawnych ograniczeń wiekowych dotyczących dostępu do alkoholu i tytoniu jako strategii na rzecz zmniejszenia i opóźnienia używania substancji psychoaktywnych wśród młodych ludzi. (Loxley i in., 2004). Według Stockwell’a (2004) egzekwowanie istniejących ustaw regulujących dostęp do alkoholu i tytoniu ma silne poparcie społeczne i takie egzekwowanie ma wpływ podobny do rezultatów uzyskanych dzięki mniej popularnym strategiom, takim jak podniesienie wieku wymaganego do nabycia alkoholu, kolejnej opartej na dowodach strategii na poziomie populacji służącej redukcji szkód związanych z używaniem alkoholu (Voas, Tippetts & Fell, 2003). O tych metodach jest również mowa w rozdziale 7.0. Dobrowolne kodeksy i prawne ograniczenia dostępu młodzieży do rozpuszczalników i substancji chemicznych mogą znacznie zmniejszyć możliwości stosowania niebezpiecznych praktyk, takich jak wąchanie kleju lub innych rozpuszczalników oraz używania substancji psychostymulujących, takich jak amfetamina i metamfetamina (Loxley i in., 2004). Ważne jest również aby ograniczyć Podstawowe Funkcje Zdrowia Publicznego dla Kolumbii Brytyjskiej: Przegląd Dowodów Profilaktyka Zaburzeń Psychicznych Population Health and Wellness, Ministry of Health sensacyjne przedstawianie tych zagadnień w celu zminimalizowania zainteresowania wśród młodych ludzi dostępem do tych substancji. Szkoły oferują najbardziej systematyczny i skuteczny sposób dotarcia do młodych ludzi. Szkolna edukacja antynarkotykowa okazała się skuteczna, zwłaszcza w odniesieniu do używania wyrobów tytoniowych i alkoholu ( Loxley i in., 2004). Wiele z dostępnych badań analizuje programy z USA, a kontekst społeczny narodu i polityka wobec narkotyków istotnie wpływają na skuteczność interwencji (Faggiano i in., 2005). Niemniej jednak, główne składniki udanych programów zostały zidentyfikowane. Skuteczne programy obejmują szkolne interwencje wpływu społecznego i interwencje polegające na szkoleniu umiejętności zmniejszania szkód, które obejmują wykorzystanie wkładu studentów, w celu zapewnienia ciekawych i interaktywnych ćwiczeń, inwestycje w szkolenia nauczycieli i wspierające sesje w okresie szkoły średniej.(Faggiano i in., 2005; McBride, 2005). Obiecujące wyniki uzyskano również z odbywających się na wielu gruntach szkolnych i społeczności lokalnych interwencji oddziaływania społecznego, oraz programów mobilizacji społeczności w celu zmniejszenia i zapobiegania wczesnemu zażywaniu narkotyków (Skara & Sussmann, 2003; Toumbourou, Williams, Waters, & Patton, 2005). Niektóre dogłębnie przebadane projekty pokazowe były skuteczne w wykorzystaniu wpływów szkoły i rodziców do zmiany akceptowalności oraz dostępu zarówno do legalnych jak i nielegalnych substancji dla młodzieży. Programy mające na celu wyłą...
wsobietylkoja