skale.docx

(316 KB) Pobierz

 

 

Skale

 

 

 

Skala NYHA

 

Skala NYHA - zaproponowana przez Nowojorskie Towarzystwo Kardiologiczne (NYHA - New York Heart Association) skala służąca do klasyfikacji ciężkości objawów niewydolności serca. Aktualnie, ze względu na swoją prostotę i stopień rozpowszechnienia, jest najczęściej używaną w naukach klinicznych.

 

 

Klasa NYHA

 

Objawy kliniczne

I

 

Chorzy z niewydolnością serca, która nie powoduje jednak u nich ograniczenia aktywności fizycznej. Zwykłe codzienne czynności nie powodują nadmiernego zmęczenia, kołatania serca, duszności ani bólu dławicowego.

 

II

 

Chorzy z niewielkim upośledzeniem aktywności. Codzienne czynności powodują pojawienie się powyższych objawów. Dolegliwości nie występują w spoczynku.

 

III

 

Chorzy ze znacznie ograniczoną aktywnością, wskutek pojawiania się dolegliwości przy małych wysiłkach, takich jak mycie lub ubieranie się. Dolegliwości w spoczynku nie występują.

 

IV

 

Chorzy, u których najmniejszy wysiłek powoduje pojawienie się zmęczenia, duszności, kołatania serca lub bólu dławicowego, a dolegliwości pojawiają się także w spoczynku.

 

 

 

 

Skala Mallampatiego

Skala Mallampatiego (ang. Mallampati score, Mallampati classification) – stosowana w anestezjologii czterostopniowa skala określająca stopień trudności intubacji tchawicy uwarunkowanej budową anatomiczną jamy ustnej.

W skali bierze się pod uwagę wzajemne relacje języczka, gardzieli i miękkiego podniebienia. Wysoki (4) stopień w skali Mallampatiego oznacza, że intubacja może być utrudniona. Skalę wprowadził S. Rao Mallampati i wsp. w 1985 roku. Skala przedstawia się następująco:

1.     widoczne podniebienie miękkie, języczek, gardło i zarys migdałków

2.     widoczne podniebienie miękkie i języczek

3.     widoczne podniebienie miękkie i podstawa języczka

4.     nie widać podniebienia miękkiego

 

 

 

 

Skala ASA

Skala ASA  – stosowana powszechnie w anestezjologii klasyfikacja oceniająca ryzyko operacyjne związane z wystąpieniem poważnych powikłań lub zgonu pacjenta w czasie znieczulenia albo po nim. Została opracowana przez American Society of Anaesthesiology (ASA). Początkowa wersja została opublikowana w 1963 r. i składała się z czterech pierwszych grup.

W systemie tym pacjenta kwalifikuje się na podstawie oceny przedoperacyjnej do jednej z pięciu grup (I–V):

1.     grupa I – pacjent bez obciążeń schorzeniami dodatkowymi, poddany małemu lub średniemu zabiegowi operacyjnemu,

2.     grupa II – pacjent z niezbyt nasiloną chorobą układową, taką jak: stabilne i dobrze kontrolowane nadciśnienie tętnicze, wyrównana cukrzyca, przewlekłe zapalenie oskrzeli w stadium wydolności układu oddechowego, niewielkiego stopnia chorobaniedokrwienna mięśnia sercowego, niedokrwistość, znacznego stopnia otyłość (powyżej 20% należnej masy ciała),

3.     grupa III – pacjent z ciężką chorobą układową, która ogranicza jego wydolność lub aktywność np. przebyty zawał serca do 3 miesięcy przed datą wykonania zabiegu operacyjnego, niestabilna dusznica bolesna, ciężkie schorzenie układu oddechowego, nieuregulowana cukrzyca,

4.     grupa IV – pacjent z bardzo ciężką chorobą układową, która stanowi o zagrożeniu jego życia np. niewydolność nerek, zastoinowa niewydolność krążenia, organiczna wada serca z cechami ostrej niewydolności krążenia, świeży zawał mięśnia sercowego, niewydolność wątroby, gruczołów dokrewnych,

5.     grupa V – pacjent z niewydolnością wielonarządową, w stanie skrajnie ciężkim, u którego z bardzo dużym prawdopodobieństwem nastąpi zgon w ciągu 24 godzin, niezależnie od tego czy zostanie poddany zabiegowi operacyjnemu, czy też nie, np. pacjent z pękniętym tętniakiem aorty i głębokim wstrząsem, pacjent z masywnym zatorem tętnicy płucnej.

Dodatkowe oznaczenie E niekiedy stosuje się, gdy zabieg ma być wykonywany w trybie nagłym, natomiast literą P proponuje się oznaczanie ciężarnych.

Im niższa grupa ASA, tym ryzyko powikłań okołooperacyjnych mniejsze.

W postępowaniu z chorymi z ASA III lub IV powinien być zaangażowany doświadczony anestezjolog. W przypadku chorego zakwalifikowanego do grupy V do opieki może być potrzebnych dwóch anestezjologów

 

Skala Ramseya

Skala Ramseya – skala stosowana w anestezjologii do oceny głębokości sedacji na oddziałach intensywnej terapii.

·         R0 – pacjent przytomny, zorientowany

·         R1 – pacjent pobudzony, niespokojny, wystraszony

·         R2 – pacjent współpracujący, reakcja na głos zachowana, toleruje wentylację mechaniczną

·         R3 – sedacja, silna reakcja na ból, częściowo zdolny do reakcji na głos

·         R4 – głęboka sedacja, reakcja na ból zachowana

·         R5 – znieczulenie ogólne, leniwa reakcja na silne bodźce bólowe

·         R6 – głęboka śpiączka

Rutynowo głębokość sedacji ocenia się 3 razy na dobę.

 

Skala punktacji Glasgow

 

Skala punktacji Glasgow – skala stosowana w rozpoznawaniu ciężkiej postaci ostrego zapalenia trzustki. Oceny dokonuje się dwukrotnie – po 24 i 48 godzinach od początku objawów. Ciężkie zapalenie rozpoznaje się, gdy spełnione są co najmniej 3 z poniższych kryteriów.

 

1.

 

PaO2

 

<60 mmHg

2.

 

albumina w surowicy krwi

 

<3,2 g/dl

3.

 

wapń

 

<8 mg/dl

4.

 

liczba leukocytów

 

>15 tys/mm³

5.

 

AspAT

 

>200 IU/l

6.

 

LDH

 

>600 IU/l

7.

 

glikemia

 

>180 mg/dl

8.

 

mocznik

 

>115 mg/dl

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Skal...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin