Emily Giffin - Pierwsza przychodzi miłość.pdf

(2025 KB) Pobierz

Dla Suzie – z miłością,

i dla Boba Gipe’a, którego nie ma już

z nami

PROLOG

Daniel był jeszcze całkiem mały, gdy pewnego razu oznajmił swojej

matce, że czas to skomplikowana sprawa. Kiedy pragniemy cieszyć się

chwilą, ta mija w mgnieniu oka, a coś, co chcemy mieć szybko za sobą,

ciągnie się w nieskończoność. Elaine Garland zapisała te słowa w dzienniku,

ponieważ w ustach ośmiolatka brzmiały niezwykle błyskotliwie.

Wiele lat później wróciła do tego zapisku i pomyślała, że podobnie jest ze

wspomnieniami. Obrazy, które wolelibyśmy wyrzucić z pamięci, wracają

z uporem i brutalną wyrazistością, a szczegóły, które pragniemy zatrzymać,

wymykają nam się niczym sen tuż po przebudzeniu. Jej rodzina właśnie tego

doświadczała, choć rzadko o tym rozmawiali, szczególnie we własnym

gronie. Piętnaście lat minęło powoli, a zarazem nie wiadomo kiedy.

To się stało dzień po dwudziestych piątych urodzinach Daniela, a trzy dni

przed Bożym Narodzeniem. Daniel był w połowie trzeciego roku studiów

medycznych w Yale i niedawno zakończył staż w laboratorium

neurobiologicznym. Przyjechał na święta do domu ze swoją dziewczyną

Sophie: piękną Brytyjką z wyższych sfer, którą uznawał za najbardziej

czarującą wśród znanych mu kobiet. Spotykali się od ponad roku, ale nigdy

wcześniej nie była w Atlancie i dopiero teraz miała po raz pierwszy spotkać

się z rodziną Daniela. Wieść o tej wizycie wzbudziła u wszystkich, choć

z różnym natężeniem, obawy, ekscytację i nadzieję. Najbardziej

denerwowała się Elaine – z natury była nerwowa, a poza tym Daniel nie miał