Ziemianski Andrzej_Zolnierze grzechu.rtf

Andrzej Ziemiański

ŻOŁNIERZE
GRZECHU

WROCŁAW, LIPIEC 1963

Ludzie, którzy wysiedli z samochodu zaparkowanego tuż przed wejściem do szpitala imienia Rydygiera, mieli na sobie stroje ochronne. Gumowe buty i rękawice, długie, sięgające do kostek kitle, chusty zakrywające całą twarz i gogle w cha­rakterystycznych gumowych oprawach. Gdyby nie te gogle, wyglądaliby jak duchy ze średniowiecznego zamku, a nie współczesny zespół do walki z epidemią ospy prawdziwej. Dwóch z nich podeszło do zamkniętych na głucho drzwi szpitala. Rozglądali się dokoła, ale w tej okolicy nie było wie­lu przechodniów. Strach przed zarazą i groza placówki obję­tej ścisłą kwarantanną wymiatały wszystkich skuteczniej niż dwa patrole milicji z powodu upału schowane pod plandeka­mi gazików. Przy głównym wejściu nie było nawet portiera. Drzwi otworzyła im pielęgniarka. Tuż za nią stał ordynator, chustką ocierający mokrą od potu twarz.

– Jesteśmy z inspektoratu – rzucił jeden z mężczyzn, nie pokazując jednak żadnego dokumentu.

– Ministerstwo Zdrowia.

– Wiem, wiem oczywiście. – Dłoń ordynatora lekko drża­ła, kiedy nerwowo chował chusteczkę do kieszeni.

– Uprze­dzono mnie telefonicznie.

Obaj weszli do mrocznego i w porównaniu z ulicą chłodnego przedsionka. Solidne niemieckie mury dobrze chroniły przed upałem. W neogotyckim wnętrzu unosił się nieprzyjemny zapach środków odkażających.

Gdzie ta piwnica? – padło krótkie pytanie.

– Już panów prowadzę – grzecznie odparł lekarz.

– Pójdziemy sami. Proszę tylko wskazać kierunek.

Ordynator zawahał się, coś go zaniepokoiło.

– Pan?... – Przełknął ślinę.

– Pan jest lekarzem? – po­stanowił się upewnić.

Przez małe szkła gogli nie sposób było dostrzec wyrazu oczu mężczyzny.

– Taaak... – odpowiedź zabrzmiała jak kpina.

– Jasne.

Drugi z przybyszów poruszył się nerwowo. Zza chus­ty nie widać było jego twarzy. Pokiwał jednak głową, jakby potwierdzał słowa kolegi.

– Wejście do piwnicy jest tam... – Ordynator odwrócił się i wskazał palcem.

– Pójdziecie panowie tym korytarzem do końca i na dół.

– Dwóch uciekło – wtrąciła się nagłe pielęgniarka.

– Le­karz i jeden z pacjentów. To już drugi lekarz, który usi­łuje...

Nikt nie zwrócił na nią uwagi. Mężczyzna, który przed­stawił się jako lekarz, ruszył pierwszy.

– Pójdziemy sami – powtórzył na odchodnym.

– Niech nikt tu nie wchodzi, bo nie wiadomo, co planują.

Kiedy nieco się oddalili, drugi z nieznajomych przyspie­szył, żeby zrównać się z kolegą.

– Obywatelu sierżancie... – zaczął, ale nie było mu dane ...