Kłys Anna Karolina - BRUDNE SERCA. Jak Zafałszowaliśmy Historię Chłopców z Lasu i Ubeków.pdf

(1197 KB) Pobierz
Dla moich dzieci
Pierwsze jaskółki
Pamięć narodowa jest sumą skleroz wszystkich obywateli. Skleroz
prawdziwych, wynikających z wieku. I skleroz mentalnych. Różnych
wyparć, dysonansów poznawczych, czasem wstydu, częściej strachu.
Ktoś coś dopowie, ktoś jest pewien, że tak było... nagle przypomina
sobie obrazy, które przecież prawie na pewno widział.
Z oddalenia wszystkie szczegóły zacierają się, po siedemdziesięciu
latach staje się mało istotne – kto trzyma pistolet, kto coś podpisuje.
Widać tylko ogólny zarys, zhomogenizowaną grupę, którą z pewnym
prawdopodobieństwem można określić: to nasi. Albo: to oni.
Jeśli pamięć narodowa wie lepiej, kto jest kim, to co na to pamięć
pojedynczych ludzi? Czego nie chce zachować, co tworzy od nowa,
czego się wypiera, a co przekręca?
Mamy bohaterów i zdrajców, ofiary i katów, stare pomniki
dyskretnie wywiezione lub zburzone, a w oprawie muzyki, poezji
i wzruszeń odsłaniane nowe. Nie mamy tylko ciągle pojęcia – co
powoduje, że zostaje się bohaterem albo zdrajcą.
Gdzieś są przemilczane przez dziesięciolecia słowa, ludzie, którzy
nie mają grobów, i ci, którzy cieszyli się aktywnością przez ponad
czterdzieści lat, a od 1989 roku starają się zniknąć na antypodach
pamięci. Są w schemacie, dopasowani do roli, obciosani, szczegóły
mogą tylko drażnić.
Jedni i drudzy mają siedzieć cicho, nie budzić wątpliwości, nie
prowokować pytań. Jedni nie chcą, by o nich pamiętano, udają, że
urodzili się wczoraj, drudzy z dziwnie powykręcanymi rękoma
i nogami wciśnięci w ramkę bohatera, duszą się szczelnie pokryci
wieńcami z biało-czerwonych kwiatów.
Zmieleni na jedną miazgę, nie mają już nic do powiedzenia.
Krzyk. To krzyczy moja mama. Krzyczy obok mnie. Nie zwraca się
do mnie. Mówi o mnie w trzeciej osobie. Wrzeszczy do ojca: „Zobacz, ile
sobie zeszytów zapisała! Nie rozmawiaj z nią! Idź na górę, nie
odpowiadaj jej!!!”.
Kocham ją, ale nie mogę zrozumieć. Nie mogę też szanować tego,
co robi. To już nie ten stan, kiedy kulę się i płaczę, tak byłoby może
trzy lata temu. Teraz chcę wiedzieć, chcę poznać prawdę. Dowiedzieć
się, dopytać. Chcę z nimi rozmawiać, nie przesłuchiwać ich.
Mama krzyczy, śpiewa, włącza telewizor najgłośniej jak się da.
Ale pytanie już padło. I nie da rady zagłuszyć tego, co dzieje się
w jej głowie. Ja wykrzykuję swoje pytania, ojciec odpowiedzi.
Tak to wyglądało.
Wczoraj mnie nie wpuściła.
Dziś siedzę na kanapie, patrzę na nią i czuję się, jakbym miała 120
lat i przyglądała się swojej malutkiej córeczce. Córeczce się przecież
wszystko wybacza, kocha się ją mimo, jest się cierpliwym ponad
przyzwoitość.
Znam to uczucie, towarzyszy mi od lat, poza eksplozjami złości,
które są gwałtowne, ale sporadyczne i krótkie – nigdy nie wściekam
się na kolejne roztrzaskane kubki z kakao, na szklankę z sokiem,
która cudownie zawsze trafia pod łokieć.
Znam to uczucie – kiedy staję obok, pobłażliwie obserwując – co
dalej.
Nie jest już istotne, co czuję ja. Po tylu godzinach samoinwigilacji
nie ma we mnie rozchwiania, to o nich się martwię – o moich
rodziców. Chcę pomóc im przejść na jasną stronę mocy.
Bo z jakiegoś powodu – uważam, że są po ciemnej. Chociaż
jednocześnie myślę, że może nie mam racji, może nikogo nie można
zmuszać do tego, żeby nagle powiedział: moje życie było złe, moje
wybory były złe, konsekwencje były tragiczne, to moja wina. Nawet na
pewno nie da się wszystkiego zrozumieć, osądzić i pokategoryzować.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin