Teodor Jeske-Choiński - Gasnące słońce.pdf

(2084 KB) Pobierz

Gasnące słońce. Powieść z

czasów Marka Aureliusza -

całość

Teodor Jeske-Choiński

Biblioteka Dzieł Wyborowych, Warszawa, 1905

Pobrano z Wikiźródeł dnia 01.04.2017

Część pierwsza

Przed

domem Publiusza Kwintyliusza Warusa było rojno i

gwarno, chociaż późne słońce października wychylało się

dopiero z po za gór albańskich.

Kilkudziesięciu

mężów, w białych togach i lekkich

sandałach, przechadzało się wzdłuż wysokiego muru, z którego

zwieszały się wieńce, splecione z bluszczu i czerwonej

latorośli winnej.

Jeden

z nich, wysoki, barczysty brunet, zbliżył się do bramy

i, uderzywszy w nią młotkiem trzy razy, zawołał:

—

Hej tam, odźwierny, otwieraj! To my, twojego pana

klienci.

murem odezwał się tylko pies, szczekający zajadle.

—

Psy nas wszędzie witają — mruknął klient i odszedł na

środek ulicy, gdzie kilku innych obywateli rzymskich słuchało

opowiadania małego, suchego jegomości, rozprawiającego o

czemś z wielkiem ożywieniem.

Drobny

człowieczek krzyczał głosem piskliwym, pomagając

sobie ruchami rąk, nóg i łysej głowy.

—

I co nam po zwycięztwie nad Partami! — dowodził. —

Potłukli ich na miazgę, spalili im miasta, zrabowali świątynie i

pałace, nabrali niewolnika, a nam nie dostało się z tego

wszystkiego ani jednego sesterca. Dowódcy obłowili sią

[1]

, jak

zwykle, na żołdactwo posypał się deszcz nagród, a obywatelom

rzymskim zostawiono tylko zaszczyt patrzenia na wjazd

tryumfalny legionów.

—

Trzeba ci było pójść na wojnę — zauważył wysoki

brunet.

Mały

rzucił się do niego i wrzasnął:

—

Bohater! Zdawałoby się, że spędził młodość w obozie, a

wiemy wszyscy, że nie odczepił się ani na jeden dzień od

klamki pańskiej. Na wojnę?! A to na co? Tłuc kości po

kniejach i puszczach, brać po grzbiecie trzciną setnika,

dźwigać na plecach całą górę rupieci, narażać się na kalectwo,

na śmierć? Nie na to podbili nasi przodkowie świat, byśmy

marli z niewygód w lasach Germanii lub na skwarnych

wybrzeżach Afryki i Azyi.

—

Lucyusz mówi sprawiedliwie — potwierdzono zewsząd.

—

Lucyusz ma słuszność!

Zachęcony

w ten sposób Lucyusz, perorował dalej:

—

Od czego te psy germańskie, hiszpańskie, egipskie i

wszelkie inne ludy barbarzyńskie?! Niech się za nas biją, niech

tracą nogi, ręce, uszy i co tylko zechcą! Obywatel rzymski

powinien używać. To jego przywilej, nagroda za waleczność

przodków.

—

Twoi to chyba nie ramieniem, lecz gębą wojowali —

wtrącił wysoki brunet.

—

Kajus robi się dowcipnym — odezwał się ktoś z boku.

—

A twoi udawali zapewne w amfiteatrze byków — odciął

się Lucyusz.

Cała

gromada wybuchnęła śmiechem.

—

Byki mają rogi! — mruknął Kajus.

—

I lubią siano! — dodał Lucyusz.

urwawszy pod murem garść zielska, podawał ją Kajowi

wśród ogólnego wesela.

Ten,

chwytając ustami trawę, trącił dowcipnisia głową z taką

siłą, że go przewrócił.

—

Zbój! Poczekaj, niech się tylko podniosę! — wrzeszczał

Lucyusz, gramoląc się z ziemi.

Nie

spełnił jednak groźby, kiedy stanął znów na nogach.

Rzuciwszy Kajowi kilka słów obelżywych, pobiegł do bramy i

zaczął w nią bębnić pięściami.

—

Otwórz! — wołał.

Teraz

za murem odezwał się głos donośny:

—

Cicho tam! Przesławny trybun jeszcze śpi.

—

Otwórz! Dostaniesz na wino — prosił Lucyusz.

—

Wróbel nie upiłby się za twoją hojność — odpowiedział

stróż domu.

—

Mam dla ciebie całego sesterca.

—

Kup sobie za niego śniadanie, boś głodniejszy odemnie.

—

Nie bądź taki hardy, niewolniku!

—

Nie krzycz tak, wolny żebraku, bo poczekasz jeszcze

dłużej.

Lucyusz

splunął i wrócił do towarzyszów.

—

Podłe rzemiosło, ta klientela — mruknął. — Ceruj i

czyść dziurawą togę przez cały wieczór, zrywaj się do dnia z

barłogu, wystawaj na wietrze i chłodzie pode drzwiami, potem

kłaniaj się przez cały dzień panu senatorowi i czekaj

cierpliwie, aż ci potężny dobrodziej raczy rzucić jaki ochłap.

Nie ma tam który z was kropli jakiego trunku? Ohydnie zimne

bywają już poranki.

kiedy się nikt nie odezwał, zawinął się w togę i zaczął

chuchać w skostniałe ręce.

—

Psi czas — syknął.

—

Wistocie, podłe to nasze rzemiosło — wyrzekł Kajus. —

Plik z chomika:

ChomikKulturalny

Inne pliki z tego folderu:

Teodor Jeske-Choiński - Gasnące słońce.pdf (2084 KB)

Teodor Jeske-Choiński - Gasnące słońce.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: