Stanley Mayer's Elektrolizer – Opis Repliki.

Odtworzenie Elektrolizera Stanley’a Mayer'sa w wersji demonstracyjnej.

# Obwód przydatny w procesie:

Można Stosować:

OBUDOWA FILTRÓW STANDARDOWYCH - FP3/2 hydro

AQUA FP3/2 hydro

DANE TECHNICZNE

Poniższy materiał prezentowany jest tylko w celach informacyjnych.

Eksperymentowanie z wodorem i/lub z mieszaniną wodoru i tlenu jest wysoce niebezpieczne więc robisz to wyłącznie na własne ryzyko.

Neither Dave Lawton oni także żadna inna osoba łącząca się z tym przygotowaniem materiałów informacyjnych wyświetlająca ten materiał lub go polecająca nie bierze odpowiedzialności, tak więc tylko ty bierzesz na siebie odpowiedzialność za prowadzone eksperymenty.

To adres do strony z Video-Filmem pokazującym działającą replikę demonstracyjnej wersji elektrolizera Stanley’a Mayer’sa,

http://www.icubenetwork.com/files/watercar/non-commercial/dave/videos/Wfcrep.WMV

Osoby to oglądające mogą mieć więcej pytań o szczegóły tego urządzenia.

Elektrolizer pokazany w tym filmiku jest zasilany z alternatora pokazanego poniżej.

Pole w cewce alternatora jest wzbudzane i wyłączane, przez tranzystor FET, który jest impulsowo sterowany przez układ sterownika czasowego np.: typu NE555. To prowadzi do powstania złożonego sygnału, który wzmaga imponująco zakres produkcji gazu używając nawet tylko wody z kranu lub wody deszczowej bez jakich kolwiek dodatków.

Rury w tej replikacji są wykonane ze stali typu 316L

Stal Klasy 316L:              inne oznaczenia 1.4404 Europejskie;
To jest Stal chirurgiczna zawiera chrom i nikiel
do tej grupy należy stal                niemieckie oznaczenie X2CrNiMo17-12-2,
                                                                      Polskie oznaczenie 00H17N14M2
lub                                                        niemieckie X2CrNiMo17-13-2

O długości 5’’ (tj. o długości 127 mm) rury używane przez Stan’a Mayers’a były trzy razy dłuższe tzn. miały około 15’’ (tj. miały długość 381 mm). Zewnętrzna rura miała średnicę 1’’ (tj. 25,4 mm), a rura wewnętrzna miała średnicę ¾’’
(tj. 19,05 mm). Tak więc przy grubości ścianki rury 1/16’’
(tj. 1,5875 mm ~1,6 mm) odstęp między rurami będzie wynosił od 1 do 2 mm. Między rurami na ich końcach, aby utrzymać je w stałej odległości, należy zastosować 4 przekładki izolacyjne długości około 1/4’’ (tj. 6,35 mm ~6,4 mm) z kawałków grubościennej rurki plastykowej lub dobrej jakości gumy jasnej np.:
z korków od butelek, lub kolb laboratoryjnych.

Pojemnik powinien być wykonany z dwóch kawałków plastykowych złączek do rur lub dwóch zaślepek do rur odpływowych o średnicy 4’’ (tj. 100 mm) przyłączonych do dwóch końców akrylowej przeźroczystej rury, za pomocą spoiwa rozpuszczającego (wiążącego) PVC. Rury akrylowe mogą być dostarczone pocięte na odpowiedni wymiar przez Wake Plstics, 59 Twickenham Road, Isleworth, Middlesex TW7 6AR Telefone 0208-560-0928 (firma dostarczająca rury). Rury ze stali kwasoodpornej nierdzewnej powinny być bez szwów dostarczone przez http://www.metalsontheweb.co.uk/asp/home.asp

Należy się upewnić, że nowe rury kwasoodporne nie są wypolerowane, gdyż takie nie nadają się na elektrody i inne elementy elektrolizera (gen HHO), najlepiej gdy były by one zmatowione. Jak to zrobić Możesz to zobaczyć w opisie konstrukcji Joe Cell, Rury należy przygotować wstępnie przez kilkakrotne potraktowanie ich intensywną elektrolizą z dużym prądem przez przeprowadzenie elektrolizy wstępnej, z elektrolitem o znacznym stężeniu, aby powierzchnia rur stała się matowa. Tak samo jeśli stosujemy płaskie płyty w elektrolizerze takim jak stosuje Bob Boyce, nawet nie koniecznie stosowane w szeregowym elektrolizerze, należy je zmatowić i oczyścić przez wielokrotne prowadzenie intensywnej elektrolizy wstępnej nawet przez kilka dni z wymianą elektrolitu na nowy czysty, po kilkakrotnym silnym gazowaniu, gdyż wtedy pokrywają się one białym osadem, który należy usuwać kilkakrotnie nim elektrolizer będzie gotowy do pracy szczególnie jeśli jako roztworu do przygotowania elektrolitu używa się KOH (Wodorotlenku Potasu). Tak samo należy postępować przy replikacji elektrolizera Stan’a Mayer’sa. Kiedy pierwszy raz załączymy zasilanie bardzo mało miejsc na powierzchni rur będzie brało udział w procesie elektrolizy wydzielając bardzo mało bąbelków gazu ze względu na zanieczyszczenia tłuszczem powierzchni rur, aż do momentu gdy powierzchnia stanie się czysta (poprzez elektrolizę). Często na powierzchni elektrolitu powstaje brązowy kożuch, który należy usuwać z powierzchni elektrolitu wcześniej wyłączając elektrolizer
(groźba spowodowania zwarcia płyt, rur i groźba zapłonu i wybuchu mieszaniny wodoru i tlenu podczas ewentualnego zwarcia płyt).

Po pierwszym oczyszczeniu należy włączyć go na jakiś czas i ponownie okresowo wyłączać i oczyszczać i tak kilkakrotnie, aż przestanie gromadzić się brązowy kożuch na powierzchni elektrolitu (powstaje z zanieczyszczeń i tłuszczu). Jeśli ten proces powtórzymy kilkakrotnie brązowy kożuch nie będzie się już gromadził na powierzchni elektrolitu a powierzchnia rur pokryje się białym nalotem. Od tego momentu proces przygotowania jest zakończony, wtedy rury będą produkować szybko i dużo gazu jak pokazuje to film video.

Kiedy obudowa elektrolizera jest wykonana z przeźroczystej rury akrylowej, można obserwować proces elektrolizy który powinien przebiegać po zakończeniu procesu przygotowania tak jak pokazuje rysunek poniżej.

Elektroliza zachodzi między każdą wewnętrzną a zewnętrzną powierzchnią rur. Rysunek obok pokazuje bąble opuszczające rury po włączeniu zasilania. Na tym rysunku pokazana jest sytuacja w kilka sekund po włączeniu zasilania, przestrzeń między rurami jest wypełniona całkowicie przez wydobywające się bąble gazu, całkowicie ją wypełniając.

PPierścień montarzowy dla rur wygląd tak jak pokazano powyżej.

Obok rury bez szwów ze stali nierdzewnej klasy 316L.

Polskie oznaczenie 00H17N14M2

Tu obok pokazano jak zamocowano połączenia elektryczne do wewnętrznych rur (oraz jak zaklinować zewnętrzną część rury za pomocą silikonu, lub kauczuku w pierścieniu montażowym).

Elektryczne połączenia do rur są wykonane drutem ze stali nierdzewnej biegnącym od stalowej śruby (nierdzewnej) do stalowej śruby między stalowymi podkładkami (nierdzewnymi) umieszczonymi między dwoma nakrętkami (nierdzewnymi), z których jedna jest przyspawana do wewnętrzne rury (spaw w osłonie argonu), drut biegnie wokół podstawy łącząc wszystkie wewnętrzne rury

razem.

Śruby mocowane są (spawane w osłonie argonu) do dolnych krawędzi obu rur od wewnątrz z nakrętką mocującą na zewnątrz jak pokazano powyżej.

Diagram pokazuje pojedyncze połączenie zewnętrzne dla przejrzystości rysunku.

Śruby przechodzą przez podstawę obudowy i są klinowane od wewnątrz dla zamocowanie te zamocowania dla lepszego mocowania powinny być wykonane z materiału Sikaflex lub podobnego nie nasiąkającego i wodoodpornego materiału.

Strona 1/16

Stanley Mayer's Elektrolizer – Opis Repliki.

Elektrolizer może być zasilany przez uzwojenia jakiegoś alternatora bądź układ elektroniczny.

Układ sterujący zasilaniem elektrolizera może być następujący:

W nim (w alternatorze) obwód uzwojenia rotora jest zasilany impulsowo przez obwód oscylatora (jak na rysunku) który ma regulowaną częstotliwość oscylacji i czas trwania impulsu. Obwód oscylatora podłączony jest do zasilania przez opornik 100 Ω ładujący  kondensator 100 μF. To powoduje, że powtarzające się podłączenia linii 12V do obciążenia redukuje kolejne stany nieustalone od impulsów napięcie przyłączanego do obwodu rotora alternatora.

Częstot
liwość

Częstot
liwość

Zakres Częstotliwości.

Ułożenie rurowych elektrod w elektrolizerze jest skopiowane dokładnie z diagramu Stana’a Mayers’a. To jest charakterystyczne, że dla dodatnich połówek impulsów z każdego uzwojenia statora (co jest pokazane czerwoną linią na rysunku) są podłączonych po dwie zewnętrzne rury z dwóch różnych cell, podczas gdy ujemne połówki impulsów (pokazane na rysunku jako niebieskie linie) podłączone są do wewnętrznych rur tych samych cell, tworząc 3 grupy po 2 rury zasilając w sumie 6 różnych wewnętrznych rur Cell elektrolizera poprzez układ prostownika diodowego.

To nie było tak oczywiste kiedy Stan narysował ten diagram cele są podłączone po dwie równolegle, do każdego uzwojenia statora przez oddzielne układy dwóch połączonych przeciwsobnie diod prostowniczych, tworzących trzy niezależne prostowniki. Układ ten po powyższych uwagach powinien wyglądać tak:

W każdym alternatorze by dostać się do uzwojeń trzeba zdjąć zewnętrzną obudowę, należy otworzyć alternator, usunąć wewnętrzny regulator i układ diod, i wyprowadzić końcówki uzwojeń (przedłużając je) na zewnątrz trzy końcówki uzwojeń statora. Jeśli posiadasz alternator w którym końcówki uzwojeń są przystosowane do łączenia na zewnątrz to uzwojenia Stojana należy połączyć tak jak pokazuje rysunek z lewej strony.

Sam czysty obwód generatora wytwarzającego impulsy zasilające elektrolizer i jego elektryczne połączenie pokazany jest na rysunku poniżej.

Działanie Obwodu:

Każdy układ czasowy np.: NE555 umieszczony w układzie generatora, który może zmieniać dwie zmieniane wielkości: zakres impulsów („częstotliwość”), oraz zmienną szerokość impulsów, która to zmiana nie wpływa na częstotliwość tych impulsów. Takie układy generatorów są budowane zwykle jako trzy zakresowe (zakresy częstotliwości), które mogą być zmieniane za pomocą przełączników obrotowych. Każdy ze zmiennych rezystorów jest połączony w szereg z rezystorem 100 Ω. Takie rozwiązanie pozwala, aby dowolna kombinacja ustawienia rezystora zmiennego nie powodowała zmniejszenia rezystancji poniżej 100 Ω. Każdy z umieszczonych w tym obwodzie oscylatorów ma umieszczony i podłączony równolegle do zasilania tego obwodu kondensator 100 μF, który zasilany jest przez połączony w szereg z nim rezystor 100 Ω, przez który doładowywany jest kondensator. Daje to taki efekt, że każdy impuls doładowujący kondensator jest zredukowany i wydłuża się czas ładowania kondensatora daje to efekt, że każdy kolejny impuls posiada mniejszą amplitudę niż poprzedni.

Pierwszy układ NE555 ma dość duży pojemnościowo kondensator, który powoduje, że układ daje stosunkowo powolne impulsy (szerokie impulsy), których kształt pokazany jest na poprzednim rysunku nad tą częścią generatora. Wyjście tego generatora jest w układzie NE555 na nóżce 3 układu scalonego i może być podłączone dla zasilania falą prostokątną wejście nr 4 następnego (drugiego) obwodu NE555 (wytwarzającego impulsy częstotliwościowe). Wejście nr 4 ,jest to wejście bramkujące drugiego generatora wyższej częstotliwości, które to wejście pozwala (włączać), lub zabraniać (wyłącza) generację...