Jack Higgins - Przerwany urlop.pdf - Jack Higgins - uzavrano

tytuł: "Przerwany urlop"

autor: Jack Higins

Przełożył: WINCENTY ŁASZEWSKI

Tytuł oryginału: "THE GRAVEYARD SHIFT"

tekst wklepał: yxpodols@interia.pl

Korekta: dunder@poczta.fm

- Ilustracja na okładce - STEVE CRISP

ISBN 83-7082-936-8

* * *

KARTA OFICERA SłUŻBY CZYNNEJ

NAZWISKO, IMIĘ: MILLER Nicholas Charles

MIEJSCE ZAMIESZKANIA: - Four Winds, Fairvjew Avenue

DATA URODZENIA: 27 lipca 1939

WSTąPIł DO SłuŻBY W WIEKU: 21

UPRZEDNIO WYKONYWANY ZAWÓD: Student

WYKSZTAÓCENIE: Fundacja Uczniowska przy Liceum Arcybiskupa Holdena Stypendium

Uniwersytetu Londyńskiego, 1956 Londyńska Szkoła Ekonomiczna

UZYSKANE STOPNIE NAUKOWE: Magister prawa z odznaczeniem drugiej klasy,

Uniwersytet Londyński, 1959

KARTA SłUŻBY: Wstąpił do służby, 1/2/60

Przeszedł przez Okręgowe Centrum Kształcenia, 1/5/60

Zadowalająco przeszedł przez rok próbny, 1/2/61

Zatrudniony w Sekcji Centralnej, 3/3/61

Zatrudniony jako detektyw posterunkowy i przeniesiony do Sekcji

"E", 2/1/63 (zob. Akta z National Bank Ltd" 21/12/62)

Odroczony od złożenia egzaminu promocyjnego przez komisję kwalifikacyjną i

skierowany do Bramshill, 2/12/63 (zob. Akta Dale-Emmett Ltd., 3/10/63)

Ukończył Kurs Specjalny w Bramshill z wyróżnieniem i otrzymał awans na stopień

z-cy detektywa sierżanta. Sekcja Centralna, czynny od 1/1/65.

POCHWAÓY: 1/8/60 zob. akta 2/B/321/ Jones R.

5/3/61 zob. akta 2/C/143/ Rogers R.T.

4/10/61 zob. akta 8/D/129/ Messrs. Longley Ltd.

5/6/62 zob. akta 9/E/725/ Ali Hamid

21/12/62 zob. akta ll/D/832/ National Bank Ltd.

3/10/63 zob. akta 13/C/172/ Dale-Emmett Ltd.

DANE POUFNE: Wybitnie inteligentny oficer, predysponowany do pracy w policji.

Duże potencjalne zdolności przywódcze. Największa wada to tendencja do

niezależnego działania. Skłonność do stosowania nieortodoksyjnych metod. Warto

zaznaczyć, że posiada brązowy pas judo i zna sztukę karate, japońską metodę

samoobrony, za pomocą której można zabić przeciwnika gołymi rękami. Zwraca uwagę

jego niechęć do stosowania tych metod podczas wykonywania obowiązków służbowych.

Od strony Tamizy płynęła mgła pędzona porannym wiatrem, otulając miasto

żółtawym, złowieszczym całunem. Dyżurny oficer z Wandsworth otworzył małą furtkę

w więziennej bramie i dał znak stojącej przed nią grupie mężczyzn. Przekroczyli

ją i po chwili znaleźli się w nowym, obcym świecie.

Ostatnim z nich był Ben Garvald - wielki, niebezpiecznie wyglądający mężczyzna,

którego potężne ramiona rozpychały tani prochowiec. Zawahał się, podnosząc

kołnierz. Dyżurny oficer pchnął go ku wyjściu.

- Co, nie chcesz nas opuścić?

Garvald obrócił się i spojrzał na niego spokojnie.

- Co ty sobie myślisz, ty świnio?

Oficer zrobił machinalnie krok do tyłu. Na jego twarzy pojawił się rumieniec

gniewu.

- Zawsze miałeś parszywą gębę, Garvald. No, wynoś się.

Garvald wyszedł na zewnątrz. Brama nieodwołalnie zatrzasnęła się za jego

plecami, co go dziwnie uspokajało. Zaczął iść w dół ulicy, w kierunku głównej

drogi, mijając zaparkowane rzędem samochody. Mężczyzna siedzący za kierownicą

starej, niebieskiej furgonetki, stc na samym końcu, obrócił się w kierunku swego

towarzysza i skinął głową.

Garvald zatrzymał się na rogu, patrząc na poranny ruch ulic płynący wolnym

strumieniem wskroś mgły. Wyczekał właściwy moment, szybko przeskoczył jezdnię i

wszedł do małej kawiarni po drugiej stronie ulicy.

Dwaj inni byli tam już przed nim. Stali przy kontuarze. Blond kobieta o

nieszczęśliwej twarzy i sennych oczach przygotowywała w metalowym czajniczku

świeżą herbatę.

Garvald usiadł na taborecie i, czekając, patrzył przez okno. Po chwili niebieska

furgonetka wyłoniła się z mgły i zaparkowała przy krawężniku. Wyszli z niej dwaj

mężczyźni i weszli do kawiarni. Jeden z nich był małego wzrostu; jego twarz

gwałtownie domagała się brzytwy. Drugi mężczyzna miał co najmniej sześć stóp

wysokości, ponurą, kościstą twarz i ogromne ręce.

Oparł się o kontuar, gdy dziewczyna zwróciła się w stronę Garvalda powiedział

szybko z miękkim irlandzkim akcentem:

- Dwie herbatki, kochanie.

Spojrzał przy tym wyzywająco na Garywalda, Jego twarz wykrzywił lekceważący,

szyderczy uśmieszek pewnego siebie aroganta. Potężny mężczyzna nie dał się

jednak sprowokować. Jego wzrok powędrował ku mgle kłębiącej się za spryskaną

deszczem szybą.

Irlandczyk zapłacił za herbaty i przyłączył się do swego kompana czekającego

przy narożnym stoliku. Niepozorny człowieczek spojrzał ukradkiem na Garvalda.

- Co o nim myślisz, Terry?

- Tysiąc lat temu może to i była gorąca sztuka, ale wyżęli go tam do sucha. -

Irlandczyk wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Czeka nas chyba tak spokojne

spotkanie, jakiego nie mieliśmy już od długiego, bardzo długiego czasu.

Dziewczyna za kontuarem, ziewając, nalała Garvaldowi herbatę do filiżanki.

Spojrzała na niego kątem oka. Przywykła do takich^ ludzi. Prawie każdego ranka

ktoś taki przechodził przez ulicę wychodząc z miejsca po drugiej stronie.

Wszyscy wyglądali tak samo. Ale z tym

tutaj zdawało się być inaczej. Było w nim coś, czego nie potrafiła dokładnie

określić.

Posunęła filiżankę z herbatą po blacie i przeczesała dłonią swe długie włosy

opadające na twarz.

- Coś jeszcze?

- A co masz?

Jego oczy były szare jak dym ognisk palonych w jesienne dni. Tkwiła w nich siła.

Nieujarzmiona, zwierzęca siła, obecna tam niemal fizycznie. Poczuła, jak przez

jej ciało przebiegł dreszcz.

- O tej porze, z samego rana? Wszyscy jesteście tacy sami, wy, mężczyźni.

- Czego chcesz? To trwało tak długo.

Rzucił jej monetę na kontuar.

- Daj mi paczkę papierosów. Bez ustnika. Chcę czuć jak smakują. Wyciągnął sobie

papierosa i poczęstował dziewczynę. Dwaj mężczyźni w rogu sali obserwowali go w

lustrze. Garvald zignorował ich.

Podał jej ogień.

- Było się tam długo, prawda? - powiedziała wydmuchując ze znawstwem dym.

- Wystarczająco długo. - Spojrzał przez okno. - Spodziewam się, że zaszło tu

wiele zmian.

- Wszystko się ostatnio Rozmieniało - potwierdziła.

Garvald uśmiechnął się szeroko i wyciągnął ku niej rękę. Jego

palce przesunęły się po włosach dziewczyny. Poczuła, że zaczyna

brakować jej tchu.

- Niektóre rzeczy pozostają zawsze takie same.

Owładnął nią niepokój. Naraz zrobiło się jej sucho w gardle. Poczuła, że jest

całkowicie bezwolna, schwytana w nieodwołalny bieg wypadków. Nagle przechylił

się przez kontuar i pocałował ją prosto w usta.

- Zobaczymy się jeszcze.

Zsunął się ze stołka i z szybkością nieprawdopodobną, jak na tak dużego

mężczyznę, przemknął przez drzwi i wydostał się na zewnątrz.

Dwaj mężczyźni siedzący w rogu rzucili się w ślad za nim. Kiedy jednak znaleźli

się na chodniku, znikł już we mgle. Irlandczyk pobiegł naprzód i w moment

później dostrzegł sylwetkę Garvalda idącego

[(aqAA - jnfo3[ods M annn ABISOZ piutgog B

'psu/y/

zonunitreAt OIAAS M azazsaf ApSiu o3app?fipmis opił

AOpo Aiuozodaiu i tupnuapi oSaf A qotu liqoJZ ppiAJeo

I PBU Aofefoisi Auzonred PAAZJAA ZJBA oSaf aiStn i

i 5is {.redo Xinnołifaid{OJ Ćqot3ou tn otueis nono3[ A

IZSUXJ Op OBAOłOIOLtA fBfSSKld WSdV10~S[ ŃtUI og3f

ĆiJ3Ucq tuzBpz A oiaiadnn z B{ZJapn BAO{SpozJdeo

tfeuod PIBAJOSfoAzod tnzsmis Si zfepA otfnAoq3tz

UZOBZ snisóim 3[Bfotfnzoni9q z {tin[Xz.D[ 3[XzonBpi

Ćo{pBun anzSiod A irer (Aqn

otfezozsapitz 98 A (fenipd i af {IOSJASinrcJpazJd

Jnqo 08 iJoAtto PIBAJBO inAqo fainBS uai AY Ćouso{3

COEJS {fezoBZ ZBJBZ i 3puq Ari{0tn w oq3tq8 Sis inAZ

Ć3ZO(pod ApOBJlS

)3uiBł aniptp[op aiirodoi3o Ćazx(aiAod aisnd o3[iXi &[ 3p(piA oSaf anpozjd op is

(pnzJ AzopuBpi soSo XnrB3[nzs

AZJtAl OSaf BU SlS {lABfod 3{3ZS3IIlISn AOZOIUOJIBZOZStpJ

SJ {BUIAZJJ, Ćo33{Bui opp n(oq z żis aofefiA qoT oppizp

is inni pazJJ ĆSis pooJApo Azapirepi Ćgz.uaiAod WIAAOS

romaJBp Bisn aytAzoJ TB3[nrpoq3 vvi fpvdn v3

ĆazsnzJqpod A va3wa\oy[ o3 {AZJapn fis HOAJTO z i

AI BspoaiAopo oSaitin ipOPO Jop3! f3 aż

Ć99aid qoi BZZ aizpmups faures fsi ĆA03[OJ3[ q3AUA3d9ro

Op liqOJZ ĆSBUIAJ3 {tO'5[tn3ZJd ZJAl OSaf Z3ZJJ

3 po AotpioSauzoiin nqoru oSanrreJod 3piq a(3in fsłsSS A [ aiuAizp tAqnzsn oSaf

op pzpoqoop ppsCinapiżiAzp

Ć3BAiqOH(SpBU {feZ3B7 S3[SJ VZ BZSAZJBAOl 3tfBłAAq3

Z 3[AZ3pireiJI 3\3lBl Ćin3IH3ZpOJ8o Uł(UZBI3Z TULdreAOUTCJ U013[IA T1{A:IS A

IttL(treAOpnqZ lUIBtnOp IS HHAOtlBA

;mpoqo nip[stA osi qśzoz i inop AUZOJBU nSm

Ćisojd 01 o Sis nrcszoqo7

Ćt3(Z33IAO{Z3

I ni3p'5[0 tptJł I AqśZ lXZJ3Z3ZSXA 3[AZ3pUBpI ĆŻ3[Z3Ip

;A A fKs&r5[s maigoJ BZ AOn {op A oiai3(OJ3[ OIAABAZ

- To już lepiej - powiedział Garvald. - O wiele lepiej. Kto was na mnie nasłał?

- Facet, nazywa się Rosco. Sam Rosco. On i Terry znali kogoś w Ville, parę lat

temu. Tamten napisał w zeszłym tygodniu z tej zachrzanioneJ Północy, gdzie teraz

mieszka. Mówił, że twój powrót jest złą nowiną. Że nikt nie chce cię z powrotem.

- A wy mieliście mnie o tym przekonać? - uprzejmie odezwał się Garvald. - Ile

warte było przekazanie mi tej wiadomości? Mały człowieczek zwilżył językiem

usta.

- Setkę, na spółkę - dodał pośpiesznie.

Garvald przykucnął na jedno kolano przy Irlandczyku i obrócił go. Przeszukując

kieszenie pogwizdywał jakąś smutną melodyjkę w tonacji minorowej. Wreszcie

znalazł portfel i wydobył z niego zwitek pięciofuntowych banknotów.

- To te?

- Zgadza się. Terry jeszcze ich nie rozdzielił.

Garvald szybko przeliczył pieniądze, po czym wsunął je do kieszeni na piersiach.

- Oto co nazywam miłym porannym zajęciem.

Ten drugi kucał już u boku Irlandczyka. Dotknął delikatnie jego twarzy i

odskoczył.

- Matko Najświętsza, zmiażdżyłeś mu szczękę.

- Więc lepiej znajdź mu doktora, nie? - odezwał się Garvald i odwrócił się, by

odejść.

Po chwili zniknął we mgle. Przez moment w powietrzu wisiało jego pogwizdywanie,

po czym umilkło w atmosferze wciąż jeszcze trwającej grozy. Niepozorny

człowieczek klęczał przy Irlandczyku, deszcz sączył się przez zupełnie

przemoczone płótno taniego płaszcza.

Ta melodia - ta przeklęta melodia.

Wydawało mu się, że nigdy nie będzie w stanie wybić ze swej głowy tego dźwięku.

Nagle, z powodów, których nigdy potem nie potrafił wyjaśnić, zaczął płakać.

Bezradnie, jak małe dziecko.

A potem nadeszła noc. Wszędzie grasował zimny, wschodni wiatr wigący od Morza

Północnego. Groźny, jak nóż, który wbija się przechodniowi w plecy,

zapuszczający się w aleje szarego północnego miasta i gwiżdżący przeraźliwie w

wąskich kanionach ulic, które wryły się między spiętrzone bloki nowo powstałej

dzielnicy. Gdy zaczęło padać, był to zimowy, kłujący deszcz, który uderzał w

okna z łoskotem rewolwerowych pocisków.

Jean Fleming siedziała na twardym, drewnianym krześle w głównym biurze C.I.D. -

Centralnego Zarządu Policji - i czekała. Było kilka minut po dziewiątej. Miejsce

wydawało jej się dziwnie opuszczone. Tylko cienie tłoczyły się we wszystkich

kątach pokoju i przebiegały wzdłuż długich, wąskich biurek, rodząc w niej

niewyraźny lęk, jakiś irracjonalny niepokój.

Przez matowe drzwi prowadzące do pomieszczenia na lewo usłyszała ruch i cichy

pomruk głosów. W chwilę później drzwi otwarły się i dobrze zbudowany, siwiejący

czterdziestokilkuletni mężczyzna dał je] znak, turhem głowy.

t - Ć

ĆĆ f:

Ć'

'ĆKSsSSKK...

ĆS55?°"S'SS"?'S':

wS'3?s=sa;"5ss?""

esSt

sSsssła."..

Ćsssss?-1.'?"'

JaJcS siostrą Bel!i G!lrv

s0. °

"., i.lu"".' aftr' ź St

'"ido dom?'Jał0 layT'"'

Ć ź' " S, "

- Zmieniłaś się - powiedział. - Pamiętam cię, jak jeszcze chodziłaś do Grammar

School i wybierałaś się do college'u. Kim chciałaś wtedy zostać - nauczycielką?&

&&Jestem nią - powiedziała.

- Tu w mieście?

Skinęła głową.

- W podstawówce w Oakdene.

- Stara szkoła panny Van Heflin? To był mój pierwszy rejon, w którym pełniłem

służbę jako młody policjant. Czy ona jeszcze pracuje? Musi już mieć co najmniej

siedemdziesiątkę.

- Od dwóch lat jest na emeryturze powiedziała Jean Fleming. Szkoła jest teraz

moja.

Nie potrafiła ukryć zjadliwej dumy pobrzmiewającej w jej głosie, a jej północny

akcent dał się słyszeć wyraźniej.

- Długa droga z Khyber Street - rzekł Grant. - A jak ma się BelJa?

- Rozwiodła się z Benem niedługo potem, jak poszedł do

więzienia. W zeszłym roku wyszła ponownie za mąż.

- Przypominam sobie. Harry Faulkner. Dobrze się urządziła.

- To prawda - spokojnym głosem odezwała się Jean Fleming. I nie chciałabym, żeby

cokolwiek się w tym układzie zepsuło.

- Co na przykład?

- Ben - powiedziała. - Zwolniono go wczoraj.

- Jesteś tego pewna?

- Z umorzeniem części kary powinno się to stać już poprzedniego roku. Ale

stracił tę szansę, kiedy kilka lat temu zbiegł z robót w Dartmoor. Grant

dmuchnął dymem w sufit.

- Myślisz, że on może przysporzyć kłopotów?

- Bardzo trudno było mu pogodzić się z rozwodem. To dlatego próbował wtedy

zbiec. Powiedział Belli, że nigdy nie dopuści, by związała się z innym.

- Czy ona po tym wszystkim jeszcze go odwiedzała?

Jean Fleming pokręciła głową.

- To nie miałoby sensu. Byłam u niego zeszłego roku, kiedy mieszkała już z

Harrym. Powiedziałam Benowi o jej ponownym zamąźpójściu. Że nie ma najmniejszego

sensu szukać z nią kontaktu.

2 - Praerwicy urlop

s sra azpfenraid v

a3A Sa\o/& napar

AS 5)zs3J oizpżds

qi?{iAizpZ

a arooo i

STO tsmwSfuAzid

TSVE3t3o\ VpZV~[

Ćlyoiirelbiiod capaf

pBA3[ IIOI itTSSIZp

ĆS

3łAt3[0 BptIAró tn

poS.qo iireJo

?3[I3iM. iXqz BqXiio

noi 3XzotnmpXAY

osqii3oi

ĆXUIOM isafsson

Jack Higgins - Przerwany urlop.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: