Krąg walki 03 Neq Miecz - Anthony Piers.pdf - Anthony Piers - SuuLander

Anthony Piers

Krąg Walki: Neq Miecz

Przełożył MICHAŁ JAKUSZEWSKI

Tytuł oryginału BATTLE CIRCLE volume 3 NEQ THE SWORD

Wersja angielska 1975

Wersja polska 1994

Rozdział pierwszy

- - Ale ty jesteś za młody, żeby walczyć w Kręgu! - zawołała Nemi.

- - W takim razie ty jesteś za młoda na tę bransoletę, na którą się gapiłaś!

Masz

czternaście lat, tak jak ja!

Nosił to samo imię, co ona, gdyż Nemi była jego bliźniaczą siostrą. Nie chciał go jednak

używać, gdyż uważał, że przestał być dzieckiem. Wybrał już sobie męskie imię: Neq

Miecz. Gdybyż tylko mógł dowieść swej wartości w Kręgu Walki!

Nemi przygryzła wargi, by się zaczerwieniły. Była dobrze rozwinięta, lecz niska, podobnie

jak jej brat. Nie mogła się uważać za dorosłą, dopóki nie zdobędzie bransolety wojownika,

przynajmniej na jedną noc. Potem odrzuci dziecinne imię i przybierze żeńską formę imienia

wojownika, którego zaspokoiła. Po oddaniu bransolety stanie się bezimienna, lecz będzie

już kobietą. Po dwakroć kobietą, gdy urodzi dziecko. - Założę się, że stanę się dorosła

szybciej od ciebie! - zawołała i uśmiechnęła się przekornie.

Pociągnął ją za jeden z brązowych warkoczy, aż zapiszczała ze złości, całkiem jak dziecko.

Wtedy puścił ją i udał się w stronę Kręgu, gdzie ćwiczyli dwaj wojownicy, jeden z pałkami,

drugi z drągiem. Był to przyjacielski pojedynek o jakąś nieistotną sprawę, lecz metalowe

bronie szybko migotały w słońcu, a ich szczęk rozlegał się wokoło. To był cel jego życia.

Chwała zdobyta w Kręgu! Cztery lata temu wziął miecz z półki w gospodzie. Oręż był tak

ciężki, że Nemi ledwie mógł go podnieść. Jednak od tego czasu ćwiczył pilnie. Ojciec, Nem

Miecz, uczył go chętnie, nigdy jednak nie pozwolił synowi stanąć do prawdziwej walki.

Dzisiaj ukończył czternaście lat! Zgodnie z Kodeksem Honorowym, uznawanym przez

koczowników, oboje z siostrą nie byli już skrępowani rodzicielskimi zakazami. On mógł

walczyć, a ona pożyczyć bransoletę, kiedy tylko poczują się gotowi. Wojownik z pałkami

trafił przeciwnika, nabijając mu guza. Za chwilę obaj wyszli z Kręgu.

- Krew rozgrzała się we mnie od tej walki! - krzyknął zwycięzca. - Muszę zaraz nałożyć

jakiejś dziewczynie bransoletę. Może tej małej córce Nema. Nawet nie zauważyli Neqa.

Wyzwanie siostry: „Założę się, że zrobię to szybciej od ciebie” zadźwięczało mu w uszach.

Choć byli sobie tak bliscy, jak to możliwe tylko w przypadku bliźniąt, rywalizowali ze sobą

zawsze i o wszystko. Neq miał więc podwójny powód, by rzucić wyzwanie.

- Zanim założysz bransoletę córce Nema - odezwał się głośno, zdumiewając obu

mężczyzn,- spróbuj najpierw przyłożyć pałką jego synowi. Jeśli zdołasz. Wojownik

uśmiechnął się, by ukryć zakłopotanie.

- Nie wystawiaj mnie na próbę, chłopcze. Nie chciałbym skrzywdzić bezimiennego dziecka.

Neq wyciągnął miecz i wkroczył do Kręgu. Z powodu jego małego wzrostu broń wydawała

się olbrzymia.

- No, dalej. Skrzywdź dziecko.

- Żeby odpowiadać przed Nemem? Chłopcze, twój tata jest dobry w Kręgu. Nie chcę z nim

walczyć po tym, jak wyłoję ci skórę. Zaczekaj, aż będziesz pełnoletni. - - Jestem. Od

dzisiaj. Domagam się respektowania moich praw.

To uciszyło wojownika z pałkami, który nie znał słowa „respektować”. - Nie jesteś

pełnoletni - odparł drugi, spoglądając na Nemi z góry. - Każdy to widzi.

W tej chwili pojawił się Nem, za którym podążała Nemi. - - Twój syn szuka guza -

powiedział mu wojownik z drągiem. - Hig nie chce mu zrobić krzywdy, ale...

- - Jest pełnoletni - odparł z żalem Nem. On również nie był wysokim mężczyzną, ale

pewność, z jaką nosił miecz, wskazywała, że nie należy lekceważyć go w Kręgu. - Chce

zostać mężczyzną. Nie mogę już dłużej go powstrzymywać. - - Widzisz? - zapytał Nemi,

uśmiechając się głupkowato. - Musisz najpierw pokazać swoje pałki, zanim pokażesz coś

innego mojej siostrze... Wszyscy trzej mężczyźni zesztywnieli. To była zniewaga. Teraz

Hig musiał walczyć, gdyż w przeciwnym razie sam Nem mógł go wyzwać w obronie czci

córki. Wszyscy wiedzieli, że Nem wręcz ubóstwiał śliczną Nemi.

Hig zbliżył się do Kręgu, wyciągając pałki.

- Muszę to zrobić - powiedział przepraszającym tonem.

Nemi podeszła do brata.

- - Ty idioto! - szepnęła gwałtownie. - Żartowałam tylko! - - No więc ja nie żartowałem! -

odparł Nemi czując jak ogarnia go lęk. - Oto moja broń, Hig.

Hig spojrzał na Nema, wzruszył ramionami i podszedł do białej krawędzi Kręgu. Był

wysoki, przystojny i muskulamy, nie był jednak biegłym wojownikiem. Nemi obserwował

go, jak walczył.

Hig wkroczył do Kręgu. Nemi zaatakował natychmiast, by zdusić w zarodku swój strach.

Wykonał fintę mieczem w sposób, który ćwiczył bez końca, naśladując technikę ojca.

Przeciwnik uskoczył. Chłopiec uśmiechnął się, by okazać pewność siebie większą niż

rzeczywiście odczuwał.

Dźgnął w tułów Higa zanim ten zdążył odzyskać równowagę. Nemi sądził, że jego sztych

zostanie zbity. Lepiej było jednak atakować z jak największą zaciętością.

przeciwnym razie przeciwnik mógł zepchnąć go do obrony, co nie było korzystne dla

miecza.

Zwłaszcza w walce przeciwko szybkim pałkom. Lecz trafił. Strach dodał mu szybkości.

Miecz zagłębił się w brzuch Higa. Ten krzyknął przeraźliwie i szarpnął się do tyłu. Krew

wytrysnęła, gdy miecz został wyrwany z rany. Hig upadł na ziemię. Wypuścił z rąk pałki i

złapał się za otwartą jamę w brzuchu. Neq stanął oszołomiony. Nigdy się nie spodziewał,

że będzie to takie łatwe i takie okropne. Traktował to pchnięcie jako wybieg taktyczny. Był

przygotowany na to, że oberwie kilka razy zanim znajdzie okazję, by zadać rozstrzygający

cios. Ale żeby skończyło się to w taki sposób...

- Hig się poddaje - oznajmił wojownik z drągiem. To oznaczało, że Neq może

opuścić

Krąg nie robiąc przeciwnikowi dalszej krzywdy. Z reguły zwycięzcą zostawał ten,

kto dłużej

utrzymał się w Kręgu, bez względu na to, co stało się w jego obrębie, gdyż

niektórzy

wojownicy potrafili zadawać ciosy mimo odniesionych ran, bądź sprytnie udawali

rannych,

by zmylić przeciwnika.

Neq poczuł mdłości. Wyszedł chwiejnym krokiem z Kręgu i nie zważając na nic

zaczął wymiotować. Dopiero teraz zrozumiał, dlaczego jego ojciec traktował Krąg

z taką

ostrożnością.

Miecz nie był zabawką, a walka nie była zabawą.

Rozejrzał się w poszukiwaniu Nemi.

- To było okropne! - powiedziała. Nie potępiała go jednak. Nigdy tego nie robiła, gdy w grę

wchodziło coś ważnego. - Jednak wygrałeś. Jesteś teraz mężczyzną.

Przyniosłam to dla

ciebie z gospody.

Wyciągnęła złotą bransoletę, godło dorosłości. Neq oparł się o jej ramię i

zaczął

płakać.

- Nie było warto - chlipał.

Nemi rąbkiem swej sukienki otarła mu twarz. Potem założył bransoletę. A jednak było

warto. Hig nie umarł. Zabrano go do prowadzonego przez Odmieńców szpitala i tam

zaszyto mu brzuch. Neq nosił bezcenną bransoletę wokół lewego nadgarstka, coraz bardziej

dumny z jej ciężaru. Przyjaciele gratulowali mu i na każdym kroku okazywali swój podziw.

Nawet Nemi wyznała, że poczuła ulgę, gdy okazało się, że to nie Hig będzie jej pierwszym

mężczyzną. Postanowiła zostać kobietą dopiero za parę tygodni! Na cześć nowego

mężczyzny - Neqa urządzono ucztę, podczas której ogłosił on swe imię. Niebawem

zapisano je na tablicy w gospodzie, by Odmieńcy mogli się o tym dowiedzieć. Był jednak

pewien kłopot - noc z kobietą... Neq obawiał się zakończyć ceremonię pożegnania z

dzieciństwem w zwyczajowy sposób. Prawda była taka, że nie bardzo wiedział, co robić...

Neq z mężczyzną w Kręgu to było proste. Ale Neq z kobietą w łóżku... - to wydawało się

bardziej niebezpieczne...

Zamiast wybrać dziewczynę na noc zaśpiewał dla gości. Jego piękny tenor wywarł na

wszystkich wrażenie. Nemi dołączyła się. Jej alt dobrze harmonizował z jego głosem.

Wprawdzie nie byli już bratem i siostrą, lecz takie więzy nie pękały za jednym uderzeniem

miecza.

Nazajutrz Neq wyruszył w drogę jak przystało mężczyźnie i wojownikowi. Miał iść przed

siebie, pozostawiając rodzinne plemię. Oczekiwano od niego, że będzie walczył, by

doskonalić swe umiejętności, a także pożyczał bransoletę. Mógł wrócić za miesiąc, za rok,

albo nigdy. Ten okres miał potwierdzić to, że zdobycie praw mężczyzny nie było

przypadkiem. Odtąd wszyscy koczownicy mieli traktować go z szacunkiem. Nigdy już nie

będzie „dzieckiem Nema”. Stał się wojownikiem.

Ceremonia pożegnania była wspaniała. Miał ściśnięte gardło, gdy rozstawał się z Nemem,

Nemą i Nemi, ale musiał to ukryć. Ujrzał łzy w oczach siostry, która nie zdołała nic

powiedzieć. Była piękna. Neq musiał się odwrócić, by samemu się nie rozpłakać. Ruszył

przed siebie. W tej okolicy gospody były oddalone jedna od drugiej o dwadzieścia mil. Taką

drogę można było pokonać w ciągu dnia, o ile nie zwlekało się zbytnio. Neq jednak

zwlekał. Tak wiele rzeczy było nowych: zakręty i przełęcze, ścieżki i obszary pastwisk, lasy

oraz napotykani od czasu do czasu wojownicy. Było już ciemno, gdy dotarł do pierwszej

kwatery.

Miał spędzić tę noc samotnie. Gospoda była pusta. Dał sobie radę sam, korzystając z

urządzeń Odmieńców. Neq nie rozumiał tych ludzi. Mieli wspaniałą broń, której nie

używali, znakomite jedzenie, którego nie jedli i te wygodne gospody, w których nigdy nie

spali.

Zostawiali wszystkie te rzeczy tak, żeby każdy mógł je sobie wziąć. Jeśli z gospody

zabrano wszystkie zapasy, Odmieńcy szybko i bez słów dostarczali nowe. Jeśli jednak jakiś

mężczyzna używał broni poza Kręgiem, zabijał innych z łuku lub zabraniał komuś wstępu

do gospody, i nikt go nie powstrzymywał, Odmieńcy przerywali dostawy. Sprawiali

wrażenie jakby nie obchodziło ich to, że ludzie umierają, a tylko w jaki sposób i gdzie.

Sama gospoda była cylindrem o średnicy dziesięciu kroków, wysokim na wyciągnięcie ręki

mężczyzny, z dachem w kształcie stożka, który w jakiś sposób chwytał światło słońca i

zmieniał je w moc napędzającą znajdujące się wewnątrz lampy i maszyny. W środku

cylindra znajdował się gruby filar, w którym umieszczono urządzenia toaletowe, spiżarnię

oraz sprzęt do gotowania. Były tam również otwory, które w zależności od potrzeby

wydmuchiwały zimne lub gorące powietrze.

Neq wyjął mięso z lodówki i upiekł je w piecu. Nalał sobie kubek mleka z dzbanka.

Jedząc spoglądał na pełne półki bransolet, ubrań i broni. Wszystko to można było sobie

wziąć!

W końcu rozłożył tapczan umieszczony na zewnętrznej ścianie i zasnął. Rankiem włożył

do swojego plecaka zapasowe skarpetki i koszulkę, nie zawracał sobie jednak głowy

dodatkowymi pantalonami, kurtką czy trampkami. Brud nie miał znaczenia, lecz

przepocone części odzieży należało często zmieniać i zostawiać w specjalnym pojemniku w

gospodzie. Neq zapakował też chleb i resztę mięsa. Marnotrawstwo było kolejną rzeczą,

której Odmieńcy nie lubili, mimo że sami popełniali je porzucając te wszystkie rzeczy w

gospodach. Na koniec Neq zabrał ze sobą łuk oraz składany namiot, gdyż miał zamiar

polować, a także obozować pod gołym niebem. Można było od czasu do czasu korzystać z

gospod, lecz prawdziwy koczownik wolał radzić sobie sam. Drugiej nocy rozbił namiot.

Czuł się w nim bardzo samotny, a ponadto zapomniał zabrać maści odstraszającej komary.

Trzeciej nocy skorzystał z gospody, dzieląc ją z dwoma wojownikami - Mieczem i

Maczugą. Zachowywali się przyjaźnie i nie traktowali go z góry, choć z pewnością widzieli,

jaki jest młody. Rano cała trójka ćwiczyła razem w Kręgu i obaj wojownicy pochwalili

umiejętności Neqa, co znaczyło, że wciązjest żółtodziobem.

Krąg walki 03 Neq Miecz - Anthony Piers.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: