Technika odpuszczania, czyli trzy kroki do uwolnienia- metoda Sedony

Technik odpuszczania jest wiele i w zasadzie nie ma złej czy dobrej. Każda z nich ma swoich zwolenników, jak i przeciwników. Najważniejszą sprawą jest, abydziałała i przynosiła pozytywne rezultaty. Technikę odpuszczania metodą Sedony stosuję od wielu lat i zauważyłam, że ma duży wpływ na rozwój świadomości człowieka. Czego uczy technika odpuszczania metodą Sedony

Otóż z mojego własnego doświadczenia, uczy pokonywania negatywnych programów, lęków, stresów i wzorców, które blokują nam drogę do naszych marzeń i celów. Co najważniejsze człowiek zaczyna je zauważać i rozpoznawać jako tematy do przepracowania. To bardzo ważny element, ponieważ największy problem mamy ze zrozumieniem i identyfikacją tego co nam tak naprawdę dolega. Tą techniką nauczyłam się akceptacji i zrozumienia moich obciążeń zarówno tych rodowych, jak i nabytych w dzieciństwie oraz przez całą moją drogę życiową. W poprzednim artykule pisałam o Akceptacji naszych wzorców i programów. Metoda Sedony właśnie opiera się na zrozumieniu tego co nas blokuje i nie pozwala iść do przodu, zgodnie z naszym celem.

Czym jest metoda Sedony

Najważniejsze jest uświadomienie sobie, że tylko TY masz wpływ na swoje emocje i to TY możesz zdecydować czy je uwolnisz, czy nie i kiedy to zrobisz. To jest bardzo ważna dla nas informacja. Gdyż do tej pory uczono nas, że nie mamy wpływu na nic. A tak naprawdę, gdy wkraczamy na drogę przemiany, my zaczynamy sprawować władzę nad naszym losem.

Ponadto stajemy się swego rodzaju obserwatorami naszego życia, środowiska oraz tego, co nas wewnętrznie boli. Kiedy możesz na swoje problemy spojrzeć z punktu widzenia trzeciej osoby, to przede wszystkim nabierają one dla ciebie zupełnie innego znaczenia. Jak mówi przysłowie:

Nie taki diabeł straszny jak go malują
No właśnie o tego diabła chodzi. Kiedy masz wewnętrzną świadomość diabła, który cię kusić i włada twoją psychiką, łatwiej go możesz zidentyfikować i nie udzielać mu swojej uwagi, a wtedy on traci nad tobą kontrolę. Tak właśnie wygląda cała filozofia odpuszczania. No ale do rzeczy.

Technika odpuszczania metodą Sedony
Technika zawiera się w trzech krokach.

Krok 1

Odczucia i emocje wywołane wzorcem czy problemem. Kiedy pojawi się negatywna emocja, wywołana jakąś twoją dolegliwością psychiczną, zrób swego rodzaju stop-klatkę. Poczuj tą emocję i zbadaj ją. Zaobserwuj co tak naprawdę cię gryzie i oceń to zjawisko w skali 1-10. To jest nauka umiejętności spojrzenie na siebie z punktu widzenia obserwatora. Pozwól sobie na odczucie tego doświadczenia, ale nie wchodź w nie. Niech ono będzie jakby obok ciebie.

Ważną sprawą jest odpowiedni dobór słów. Wyrażenia „Jestem zły” lub „Jestem samotny” sugerują, że Ty jesteś złem i samotnością. A naprawdę tak nie jest. Możemy czuć negatywne uczucia jak złość, strach, gniew czy samotność, ale w żadnym wypadku nimi nie jesteś. To są emocje i uczucia, które każdy człowiek przeżywa na świecie. Dlatego należy je odpowiednio nazwać jako EMOCJE. Dlatego sformułowania Czuję się zły lub Czuję się samotny najbardziej określają w danej chwili Twój stan emocjonalny, ale nie obciąża twojej psychiki mianem Ciebie.

DLATEGO ZIDENTYFIKUJ SWOJE EMOCJE POD KĄTEM, ŻE TY TO CZUJESZ, ALE NIE JESTEŚ TYM
                                                                                                                                                                               Nasz umysł bardzo lubi gestykulację. Dlatego po zidentyfikowaniu i odczuciu emocji weź ten problem w przysłowiową pięść. Złap go ręką i trzymaj w zaciśniętej pięści.

Krok 2

Zaakceptowanie odczucia. O akceptacji pisałam w poprzednich artykułach, po to, aby bardziej zobrazować tą właśnie metodę. Nie chodzi o to, abyś się z tymi odczuciami pogodził, tylko przyjął do wiadomości, że one są i w tobie siedzą. I zrozumiał, że nie jesteś wolny od nich.

Ten krok bywa ciężki, gdyż my zazwyczaj nie umiemy pogodzić się, że mamy taki czy siaki program i wzorzec, który kieruje naszym zachowaniem oraz życiem. Dlatego, aby oczyścić winą siebie, obwiniamy najbliższych. Na zasadzie jak Ja mogę być temu winny, przecież to nie Ja spowodowałem.No to teraz zastanów się, dlaczego to cię spotkało ? Co w tobie spowodowało, że coś takiego miało miejsce ? Nic nie dzieje się bez przyczyny, a świat i ludzie są tylko odbiciem naszego wnętrza. I reagują na nasze ukryte intencje.

Jeżeli po raz kolejny za twojego życiowego pecha kogoś lub coś obwiniasz, to zastanów si...