Fabisińska Liliana- Sanatorium pod Zegarem.pdf

(1698 KB) Pobierz

Mojej mamie Marylce,

bez której nie byłoby nie tylko tej książki…

OZDZIAŁ

JEDEN SKOWRONEK WIOSNY NIE CZYNI

NINA

– Ona ślub bierze dzisiaj ranooooooo! Ding dong! Ding dooong!

Trzy fałszujące niemiłosiernie głosy wyrwały mnie ze snu. Moje ukochane siostrzyczki!

Oczywiście! I ich ukochana melodia z

My Fair Lady!

Wreszcie się doczekały i nie

przepuszczą okazji, żeby to zaśpiewać.

O, proszę, Lutka już mości się na moim łóżku i zaczyna, dla odmiany, po angielsku:

– I’m getting married in the morning! Ding dong! The bells are gonna chime. Pull out the

stopper! Let’s have a whopper! But get me to the church on time!

– Idźcie sobie! – jęknęłam, naciągając kołdrę na głowę. – Panna młoda musi być

wyspana. Naprawdę chcecie, żebym stanęła przed ołtarzem z sińcami pod oczyma? Poza

tym biorę ślub jutro, nie dzisiaj. JUTRO. Zapomniałyście?

– Wstawaj! – Potwory zaczęły skakać po materacu i znowu wyśpiewywać tę durną

piosenkę, jednocześnie po polsku i po angielsku.

– Idźcie sobie! – ryknęłam na całe gardło, wymachując rękami i nogami we wszystkie

strony. Całkiem na oślep.

– Auuuć! – Kostka zawyła tak przeraźliwie, że musiałam wyjrzeć spod kołdry. Jęczała

i trzymała się za nos. Matko, chyba jej go nie złamałam? Jedyny malutki, prosty, zgrabny

nosek w naszej rodzinie! Pięknie bym się urządziła, stając przed księdzem z druhną

z zagipsowanym nosem. O ile nosy w ogóle wkłada się w gips.

– Wstawaj. Już! – Czarna Mańka, najstarsza z moich trzech młodszych sióstr, postukała

wymownie w zegarek. – O dziesiątej musisz być u fryzjerki.

– Zapakuj welon! – przypomniała mi Lutka, kiedy w końcu podniosłam się z łóżka.

– Zadzwoń do kosmetyczki, żeby potwierdzić godzinę.

– Zadzwoń do fotografki!

– Pamiętaj, że musisz po drodze odebrać kolię z muzeum!

O, matko, przeżywały ten ślub bardziej niż ja!

– Wyjdźcie stąd – poprosiłam tak spokojnie, jak tylko potrafiłam.

– Ale nie usiądziesz do kompa? – Lutka spojrzała mi głęboko w oczy.

Matko, dlaczego ja pozwoliłam, żeby ten potwór został moją asystentką?

– Nie usiądę – uniosłam dwa palce w górę. – Słowo harcerza.

Lutka przyjrzała mi się uważnie, westchnęła ciężko i ruszyła do drzwi.

– Nie martw się – powiedziała, zatrzymując się w progu. – Sebastian zajmie się

Japończykami, Szczepan Meksykiem, a Agnieszka wzięła na siebie kontrakty krajowe