Dodatki wprowadzane do masy wykorzystywanej do odlewania folii i ich funkcja.
Metoda „odlewania folii" z mas ceramicznych znalazła zastosowanie do formowania cienkich płytek z różnych tworzyw stosowanych w ceramice elektronicznej. Zasada procesu odlewania folii opiera się na przygotowaniu gęstwy z drobno zmielonych proszków ceramicznych (np. A12O3) w wodnych lub bezwodnych układach ciekłych, składających się z rozpuszczalników, plastyfikatorów, upłynniaczy i lepiszczy, w celu otrzymania masy lejnej, którą można odlewać na powierzchni ruchomego pasa.
- rozpuszczalnik – cechy: mała lepkość i niska temperatura wrzenia. Powinien on rozpuszczać lepiszcze, plastyfikator, środki zwilżające i upłynniacz. Nie powinien reagować z proszkiem ceramicznym ani rozpuszczać go. Przez kombinację 2 lub więcej rozpuszczalników możliwe jest zróżnicowanie właściwości gęstwy — lepkości „odlewności", a także homogeniczności i zachowania w czasie suszenia i zagęszczania. W przypadku przygotowywania masy odlewniczej z proszku ulegającego hydratacji, należy unikać rozpuszczalnika wodnego.
Przykłady substancji stosowanych jako rozpuszczalniki: alkohole (etanol, butanol), ketony (aceton), benzen, bromochlorometan, estry kwasu octowego, toluen. W układach wodnych: woda z ewentualnymi dodatkami przeciw pieniącymi na bazie sylikonów, wosków
- lepiszcze zapewnia wytrzymałość mechaniczną odlanej taśmie, po odparowaniu rozpuszczalnika. Wytrzymałość ta ma zapewnić trwałość folii w czasie odrywania od pasa nośnego, magazynowania, jak również w dalszej przeróbce (krojeniu, wytłaczaniu). Dobrze dobrane lepiszcze nie powinno dawać pęknięć ani pęcherzy zarówno w niewypalonej jak i wypalonej folii. W procesie wypalania powinno całkowicie się wypalać i ulatniać.
Jako lepiszcza do układów bezwodnych stosowane mogą być następujące substancje: alkohol winylowy, estry kwasu akrylowego, maślan winylu, nitroceluloza, polioctan winylu, polichlorek winylu, polietylen, metakrylan metylu i inne.
- plastyfikator musi być rozpuszczalny w rozpuszczalniku i nie oddzielać się od lepiszcza. Nadaje folii obok elastyczności także twardość, określaną terminem „twardość skóry". Przykłady substancji stosowanych jako plastyfikatory do układów bezwodnych: abietynian metylu, fosforan (tri) krezylowy, ftalan butylowo-benzylowy, glikol etylenowy, mieszane estry kwasu ftalowego z alkoholami heksylowym, oktylowym, decylowym i inne.
- upłynniacze mają zapewnić uzyskanie gęstwy o dużej zawartości proszku ceramicznego, a równocześnie o małej lepkości, oraz utrzymać proszek w stanie zdyspergowanym. Staranne zmieszanie upłynniacza z proszkiem ma doprowadzić do równomiernego rozprowadzenia go między ziarnami. Zwilżacze ułatwiają rozpływanie się gęstwy w czasie odlewania. Zapobiegają tworzeniu pęcherzy w odlanej warstwie oraz ułatwiają oddzielanie folii od pasa nośnego.
W układach bezwodnych zalecane są jako upłynniacze między innymi: detergenty (środki powierzchniowo czynne), kwasy tłuszczowe, oleje: rybny, kukurydziany, lniany, a do układów wodnych: polifosforany, kwas arylosulfonowy, metakrylan amonu.
maciusq