Graham McNeill

Ambasador

The Ambassador

Przełożył Artur Sęk

Seria: Warhammer

Teraz...

Wiosna 2522

I.

Świtało zaledwie od paru minut, a ludzie już umierali. Z miejsca gdzie klęczał, tuż obok kopcących pozostałości obozowego ogniska, Kaspar wyraźnie słyszał głośne okrzyki bólu, niesione przez wiatr od strony wejścia do doliny. W duchu polecił ich dusze Sigmarowi. Albo Ursunowi lub Olrykowi. Lub też jakiemukolwiek innemu bóstwu, które mogło obserwować ich tego ponurego ranka.

Strzępki mgły ścieliły się przy ziemi. Słońce rozpoczęło swoją powolną wędrówkę w górę bladego jeszcze nieboskłonu, zastępując opadający księżyc w pełni i zalewając swym rozmytym światłem dno doliny. W tejże dolinie dwie stojące naprzeciw siebie armie witały właśnie nowy dzień i gotowały się do nadchodzącej rzezi. Kaspar wstał cały zesztywniały, masując bolące i napuchłe kolano i krzywiąc się, gdy rozprostowywał niemłode już kości. Był zdecydowanie za stary na to, by znów spać na ziemi, pod gołym niebem – całe ciało miał obolałe i zziębnięte.

Dolinę wypełniały tysiące ludzi: pikinierzy z Ostlandu, halabardziści z Ostermarku, łucznicy ze Stirlandu, kosarze z Erengradu, dzierżący miecze żołnierze z Praag i przetrzebione resztki zdziesiątkowanych regimentów, które zostały uwięzione w Kislevie po rzezi pod Zedewką. Wszyscy podnosili się teraz ze swoich posłań i rozniecali na powrót obozowe ogniska. Z miejsca gdzie stał, Kaspar mógł widzieć może dwie trzecie armii, mniej więcej siedem tysięcy żołnierzy z Imperium i kolejne dziewięć tysięcy z miasta Kislev i otaczających go stanic. Mgła i pochyłość terenu skrywały przed jego wzrokiem jeszcze jakieś sześć tysięcy wojów.

Wiele już lat minęło od chwili, gdy po raz ostatni prowadził żołnierzy do bitwy i sama myśl o tym, że wyśle tych mężnych ludzi na spotkanie ze śmiercią, przyniosła jakże znajome uczucie smutku i udręki. A przecież wielu z nich było tak młodych, że ledwo co zaczęli się golić.

Setki koni kwiczały i łomotały o ziemię podkutymi kopytami. Były podenerwowane wielką ilością kręcących się wokół nich żołnierzy i unoszącym się wokół, wszechobecnym zapachem gotowanego mięsa. Giermkowie uspokajali wierzchowce swych panów, gdy tymczasem husarze z Kisleva malowali swoje konie w wojenne barwy i przytwierdzali sobie swoje słynne skrzydła do pleców. Pomiędzy gotującymi się do bitwy żołnierzami kręcili się tu i ówdzie odziani na czarno kislevscy kapłani. W czasie swej wędrówki po obozie święcili topory, kopie i miecze. W tym samym czasie kapłani Sigmara głośno czytali ustępy z Kantyczki Heldenhammera. Wielu ludzi utrzymywało, że ostatniej nocy widzieli na niebie kometę z podwójnym ogonem. Nikt nie był do końca pewien, jaki mogła nieść omen, ale kapłani wzięli to za znak tego, że bóstwo opiekujące się Imperium było w tej ciężkiej godzinie razem z nimi.

Kaspar tej nocy śnił o komecie. We śnie spoglądał jak gorejąc płynie przez nieboskłon, kąpiąc w swym boskim blasku leżące poniżej ziemie. Śnił też o Imperium rozdartym wojną. Imperium, którego miasta padły łupem najeźdźców, a ich mieszkańców wycięto. Altdorf płonął żywym ogniem, a północne umocnienia Middenheimu skąpane były we krwi. Okaleczone ciała mieszkańców wisiały wszędzie, utrzymując się na wnętrznościach i śliskich jelitach. Barbarzyńscy przybysze z północy i potworne bestie chodzące na dwóch nogach przebiegały starożytne ulice jego ukochanego Nuln, tnąc, gwałcąc i paląc wszystko, co znalazło się na ich drodze. Tymczasem młody, złotowłosy chłopak wzniósł w górę dwa kowalskie młoty ojca i powstał, by się im przeciwstawić.

Kaspar potrząsnął głową, by odegnać od siebie melancholijny nastrój i natarczywe myśli, a potem ruszył przez obozowisko. Spał z dala od swoich towarzyszy, nie mogąc zapomnieć o swej przewinie, nie chcąc dzielić się smutkiem i wyrzutami sumienia z powodu tego, co uczynił poprzedniego tygodnia u stóp Wzgórza Bohaterów.

Wozy, zapakowane workami z prochem strzelniczym i kulami, z mozołem posuwały się do przodu przez błotnisty grunt. Spoceni woźnice i muskularni zaopatrzeniowcy walczyli zaciekle o to, by żaden z wozów nie ugrzązł w błocie. Konwój kierował się w stronę suchego wzniesienia, nad którym powiewały chorągwie Imperialnej Szkoły Artylerii. Stały tam, poustawiane w ciasne szeregi, ciężkie działa. Tam, gdzie artylerzyści czekali na rozkazy oddania strzału, dymiły już rozpalone nieopodal ognie. Inżynierowie w niebiesko-czerwonych barwach Altdorfu mierzyli zasięgi dla okopanych za działami moździerzy.

Kaspar obszedł dookoła wóz wiozący halabardy, kopie i inną broń drzewcową. Skierował się do miejsca, gdzie tuż obok purpurowej chorągwi Rycerzy Pantery łopotał jego czarno-złoty sztandar. Jego koń przebywał wraz z wierzchowcami rycerzy w naprędce zbudowanej zagrodzie. Karmił go i poił giermek Kurta Bremena. Sam Kurt klęczał i modlił się wraz ze swoimi współbraćmi i Kaspar nie miał zamiaru im przeszkadzać. Czekając na koniec ceremonii nalał sobie do kubka gorącej herbaty z parującego kociołka, zawieszonego nad jednym z okolicznych ognisk.

Paweł chrapał tuż obok ognia. Jego masywna postać owinięta była futrami i pomimo wszystkiego, co wyszło na jaw w ciągu ostatnich miesięcy, Kaspar poczuł falę sympatii do starego przyjaciela. Popijał małymi łyczkami herbatę, marząc, żeby mieć choć odrobinę miodu do jej osłodzenia. Uśmiechnął się do siebie. Cóż za głupia myśl w obecnej sytuacji. Czuł, że resztki snu wyparowały w końcu z jego głowy. Zwrócił się ku północy, w stronę wejścia do doliny, gdzie czterdzieści tysięcy najeźdźców z hordy Wielkiego Zara Aelfrica Cyenwulfa również gotowało się do bitwy.

– Zupełnie jak stare czasy, co? – odezwał się Paweł, wyłaniając się wreszcie spomiędzy futer swego legowiska i sięgając po bukłak z kvassem. Najpierw sam łyknął z niego potężnie, a następnie wyciągnął naczynie w stronę Kaspara.

– Tak – przyznał Kaspar, przełykając spory haust mocnego trunku – za wyjątkiem tego, że obaj jesteśmy o dwadzieścia lat starsi.

– Starsi, tak. Mądrzejsi, no, Paweł nic nie wie na ten temat.

– W tym przypadku nie będę się spierał.

– Czy oni nadeszli już do nas?

– Nie, jeszcze nie. Ale wkrótce nadejdą – odparł Kaspar.

– Wtedy wyślemy ich nazad na północ. Z obciętymi jajami!

Kaspar parsknął śmiechem.

– Mam nadzieję, mam taką nadzieję.

Starzy kompani zamilkli na chwilę. W końcu ciszę przerwał pytaniem Paweł.

– Myślisz, że są jakieś szanse dla nas?

Kaspar zastanawiał się przez kilka sekund zanim odpowiedział.

– Nie, nie sądzę, byśmy zdołali ich pokonać. Jest ich zbyt wielu.

– Lodowa Królowa mówi, że wygramy.

Kaspar powiódł wzrokiem w górę zboczy doliny, gdy dobiegł do nich z oddali smutny i przejmujący dźwięk rogu. Bardzo chciałby wierzyć, że Królowa miała rację, że się nie myliła. Mgła i dymy z ognisk przesłaniały wszystko za wyjątkiem jednego stojącego głazu. Było ich tu więcej i to właśnie od nich dolina wzięła swoją nazwę.

Urszebja. Zęby Ursuna.

Od strony wejścia do doliny podniósł się narastający ryk. Gardłowa intonacja zwielokrotniona echem i spotęgowana biciem mieczy i toporów w obite żelazem tarcze.

Lodowa Królowa zadecydowała, że te kamienie były warte tego, by o nie walczyć.

Kaspar miał nadzieję, że były też warte tego, by za nie umrzeć.

Rozdział 1

Sześć miesięcy wcześniej

1.

Nic, zupełnie nic, ani klimat, ani obyczaje, ani też odmienność tego miejsca nie służy mojemu zdrowiu, czy też mojemu nastrojowi. Jedyne przyjemności, jakie jestem w stanie wymienić i jakim jeszcze folguję, to jedzenie i picie – jednak tylko Sigmar wie, że i tak niewiele jadłem w życiu rzeczy gorszych niż te tutaj, w czasie mej kariery jako ambasadora naszego szlachetnego Imperium.

– List do Altdorfu, Andreas Teugenheim, poprzedni ambasador na dworze Carycy Katarzyny.

*

Kaspar von Velten ściągnął wodze swojego kasztanowatego wałacha i spojrzał w górę na wspaniałe, otoczone murami miasto Kislev. Odwinął z twarzy osłaniającą ją wełnianą chustę. Jesień nastała dopiero jakiś miesiąc temu, ale dnie były już przepełnione chłodem. Ciepły oddech momentalnie zmieniał się w powietrzu w obłoczek pary. Wiedział, że zima nadchodzi w Kislevie bardzo prędko i pewnie już wkrótce te wzgórza, na których rozłożyła się stolica tego kraju, zostaną zmrożone jej lodowym uściskiem. Delikatny deszczyk padał z ponurego nieba, wiatr chłostał nim na wszystkie strony i Kaspar zrozumiał doskonale niechęć dla klimatu tego kraju, jaką okazywał w swych listach ambasador Teugenheim.

Niebieskie oczy von Veltena nie straciły nic ze swego młodzieńczego blasku, ale widać w nich już było doświadczenie i zrozumienie wielu rzeczy. Skóra pociemniała i stwardniała przez lata spędzone na polach bitew Starego Świata. Pod szerokoskrzydłym kapeluszem kryły się rzednące już, siwe włosy – podobnie jak broda starannie przystrzyżone i zadbane. Wyblakły tatuaż, pamiętający jeszcze młodzieńcze lata pośród rekrutów, wił się zakrętasami spoza lewego ucha w dół jego szyi.

Światło odbijało się i połyskiwało na ostrzach włóczni i zbrojach żołnierzy, strzegących potężnych miejskich murów. Ich podbite futrami płaszcze łopotały w podmuchach wiatru. Kaspar uśmiechnął się mimowolnie na wspomnienie opisu zawartego w liście Teugenheima przysłanym do Altdorfu, gdy stary ambasador obejmował placówkę i po raz pierwszy zobaczył Kislev...

Miasto wznosi się pośród bezkresu województwa niczym zębaty kolec. Dominuje nad całą okolicą w prostacki sposób, jakiego można się spodziewać po tym nieokrzesanym narodzie. Mury są wysokie i robią wrażenie, żeby nie było co do tego wątpliwości, ale jakże wysoki musi się stać mur, zanim jego dalsze podwyższanie stanie się niepotrzebne? Wygląda na to, że Kislevczycy zbudowali najwyższe mury, jakie kiedykolwiek dane mi było ujrzeć, ale pomimo tego, że są niewątpliwie imponujące, efekt jest dość ordynarny jak na mój gust.

Wprawne oko Kaspara przemknęło po całej wysokości ściany. Natychmiast uświadomił sobie zabójczą precyzję budowniczych i funkcjonalność umocnień. Sprytnie rozmieszczone machikuły ukryte były pod przedstawiającymi ozdobne gargulce rzeźbami u szczytu muru, a nad blankami wiły się na wietrze wstęgi dymu z palenisk. Staranna konstrukcja wysuniętych wież i baszty bramnej gwarantowała, że każdy fragment terenu znajdujący się pod murami znajdował się w polu rażenia. Wszyscy znajdujący się tam wrogowie byli wystawieni na ostrzał z kusz i armat.

Opis Teugenheima nie był w stanie oddać ogromu Kisleva. Kaspar jednak z doświadczenia wiedział, że atakujący zapłaciłby przerażająco wysoką ofiarę z krwi, gdyby próbował zdobyć te mury.

Brukowana droga wiła się dookoła Wzgórza Bohaterów wprost do szerokiego mostu, przerzuconego ponad głęboką fosą, a dalej do nabijanej, drewnianej bramy wzmocnionej i okutej czarnym żelazem, posiadającej dodatkowe zabezpieczenie w postaci otworów w kamiennym suficie, przez które obrońcy mogli nękać napastników.

Pomimo faktu, że wcześniej już walczył w Kislevie, ba, nawet dowodził tu armiami, Kaspar nigdy nie miał okazji, by odwiedzić stolicę. Na pierwszy rzut oka rozpoznał jednak doskonałe fortyfikacje. Te mury stanowiły chyba najlepsza ochronę miasta, jaką dane mu było do tej pory zobaczyć. Co najmniej równie dobrą jak ta w Nuln czy Altdorfie. W odróżnieniu jednak od tamtych dwóch miast, mury Kisleva miały bardzo gładki i szklisty wygląd, tak jakby zostały kiedyś nadtopione przez jakiś niewyobrażalnie wielki żar.

Prawdopodobnie najpopularniejszą opowiastką, śpiewaną przez podlejszych bardów i trubadurów Imperium, była ta o Wielkiej Wojnie z Chaosem. Mityczna wręcz historia, która opowiada o tym, jak w zamierzchłych czasach hordy plemion z północy oblegały to potężne miasto, zanim zostały złamane i pokonane przez przymierze ludzi, krasnoludów i elfów. Była to wzniosła opowieść o odwadze i poświęceniu, która jednak przez lata została mocno ubarwiona i zmieniona przez kolejne pokolenia opowiadających ją ludzi. Najpowszechniejszą zmianą, dodawaną przez co bardziej inteligentnych i mających bujną wyobraźnię bardów, był fragment o tym, jak mutacyjna potęga Chaosu sprawiła, że solidne i niewzruszone ściany miasta topiły się i płynęły niczym wosk. Większość uczonych historyków zaprzeczała temu i uważała te opowieści za kompletną bzdurę, ale teraz, patrząc na przedziwnie wyglądające mury, Kaspar był gotów uwierzyć, że w istocie musiało się tu wydarzyć coś przedziwnego.

– Panie? – dobiegł go głos zza pleców i Kaspar momentalnie wyrwał się z zamyślenia.

Tuż za nim zatrzymał się czarny, schlapany teraz błotem powóz, ozdobiony złotymi herbami miasta Nuln. Woźnicą był nachmurzony starzec o skórze chropawej niczym kamieniste, górskie zbocze. Siedział na wyściełanym koźle, trzymając luźno lejce w swej jedynej sprawnej dłoni. Jeszcze dalej stały cztery kolejne kryte wozy – ich pasażerowie i ładunek chronione były przed pogodą dobrze natłuszczonym płótnem. Woźnice trzęśli się z zimna, a konie niecierpliwie uderzały kopytami o błotnistą drogę. Na tyłach ostatnich dwóch wozów tłoczyło się szesnastu młodzieńców – giermków i pachołków olbrzymich rycerzy w połyskujących płytowych zbrojach, którzy otaczali pierścieniem ten niewielki konwój. Rycerze dosiadali potężnie zbudowanych wierzchowców z Averlandu, okrytych zdobionymi bogato kropierzami. Żaden z koni nie był niższy niż szesnaście dłoni. Opancerzeni wojownicy wyglądali niezwykle groźnie, swą dumę i siłę nosili niczym płaszcz, byli ucieleśnieniem potęgi i mocy niezwyciężonej armii Imperium. Ciężkie kopie trzymali wzniesione w górę. Liliowe, złote i purpurowe wstęgi przypięte tuż poniżej grotów furkotały na wietrze.

Twarze jeźdźców zasłaniały przyłbice, ale nie mogło być wątpliwości co do tego, że za tą osłoną kryją się nieskazitelne oblicza szlacheckich synów najznamienitszych rodów Imperium. Na ramionach mieli udrapowane mokre teraz lamparcie skóry. Chorąży trzymał wysoko drzewce, na którym powiewała chorągiew Imperium, a wraz z nią chorągiew herbowa Kaspara. Ciężki materiał łopotał głośno na wietrze.

– Wybacz mi, Stefanie – odezwał się Kaspar – podziwiałem właśnie fortyfikacje.

– Dobra, ale teraz powinniśmy już wjechać do miasta – odparł zrzędliwie Stefan Reiger, najstarszy i najbardziej zaufany przyjaciel von Veltena – Jestem zmarznięty do szpiku kości, a ta pogoda nie służy też z pewnością twoim starym gnatom. Dlaczego uparłeś się, by jechać tu konno, skoro tuż za mną jest zupełnie dobry powóz? Nie mogę tego naprawdę zrozumieć. Straciliśmy tylko kupę cholernego czasu, ciągnąc go tu ze sobą.

Rycerz jadący obok powozu obrócił głowę. Pomimo opuszczonej przyłbicy dało się zauważyć, iż odczuwa niesmak, słysząc, że Stefan odzywa się do pana w tak bezpośredni i bezceremonialny sposób. Wielu członków szlacheckich rodów z Imperium kazałoby oćwiczyć swego sługę za takie spoufalanie się, ale Stefan walczył u boku Kaspara zbyt długo, by którykolwiek z nich zwracał uwagę na takie bzdurne konwenanse.

– Starcze gadanie, ale mimo wszystko potrafię je zrozumieć. Dla ciebie czas ma teraz duże znaczenie, Stefan, i tak znajdziesz się w kaplicy Morra wcześniej niż ja.

– No, być może tak będzie. Ale ja jestem lepiej od ciebie zakonserwowany. Jestem jak dobre tileańskie wino – na starość robię się coraz lepszy.

– Jeżeli masz na myśli kwaśny winiak, starcze, to natychmiast chętnie się z tobą zgodzę. Ale masz rację, powinniśmy już wjechać do środka. Niedługo zacznie się ściemniać.

Kaspar przynaglił swego konia, trącając jego boki piętami. Ściągnął wodze i skierował zwierzę w stronę bram miasta. Jadący z przodu rycerz także trącił wałacha ostrogami i ramię w ramię z Kasparem wjechał na szeroki, kamienny most. Razem zbliżyli się do bramy. Rycerz uniósł przyłbicę, odsłaniając pożłobioną zmarszczkami twarz arystokraty, twarz zatroskaną i jednocześnie świadczącą o niesamowitym doświadczeniu życiowym. Kaspar poklepał go po naramienniku dłonią w rękawicy.

– Wiem o czym teraz myślisz, Kurt – odezwał się von Velten.

Kurt Bremen, przywódca zakonnych rycerzy, przyglądał się uważnie żołnierzom, stojącym na murach. Paru z nich dla wprawy celowało do nich z łuków. Mars na jego czole pogłębił się jeszcze bardziej.

– Jedyną rzeczą, która zaprząta teraz moje myśli – odparł Bremen ze swym nienagannym, altdorfskim akcentem – jest nadzieja, że żaden z tych wojaków na górze nie ma zbyt luźnych palców. Nie jest bynajmniej moim problemem to, w jaki sposób pozwalasz do siebie mówić niżej urodzonym. Moim jedynym zadaniem, ambasadorze von Velten, jest zapewnienie ci bezpieczeństwa, dopóki nie obejmiesz swego stanowiska.

Kaspar przytaknął skinieniem głowy. Zignorował zupełnie nieznacznie zaakcentowaną wzgardę, którą rycerz odczuwał do wykonywanego obecnie zadania, i również powiódł wzrokiem w górę.

– Chyba nie masz zbyt dobrego zdania o żołnierzach z Kisleva, nieprawdaż Kurt? Wiele razy prowadziłem ich do boju. Są trochę dzicy, przyznaję, ale to mężni i honorowi ludzie. Ci ich husarze nie ustępują rycerzom z największych zakonów Imperium...

Głowa Bremena obróciła się błyskawicznie, jakby chciał coś powiedzieć. Wydął wzgardliwie wargi, zanim zorientował się, że była to ze strony von Veltena celowa zaczepka. Ponownie zwrócił wzrok na mury i przytaknął niechętnie.

– Być może – stwierdził. – Słyszałem, że husarze i konni łucznicy w rzeczy samej są zapamiętałymi, choć trochę niedbałymi wojownikami. Ale reszta to leniwe, hospodarskie bydło. Już prędzej zaufałbym i wystawił na swojej flance najemników z wolnych kompanii.

– W takim razie wielu rzeczy na temat Kislevczyków musisz się jeszcze nauczyć – uciął Kaspar i wysforował się przed rycerza. Brama rozwarła się na dobrze naoliwionych zawiasach i naprzeciwko von Veltena stanął mężczyzna o najdłuższych i najbujniejszych wąsiskach, jakie ten kiedykolwiek w życiu widział. Miał na sobie powycierany kaftan, na którym wyhaftowano wznoszącego się na tylnych łapach niedźwiedzia. Pod spodem miał pobrązowiałą od rdzy kolczą koszulkę. Cały czas obgryzał kurze udko. Nie wyglądało to najlepiej. Tuż za nim stał niewielki oddział żołnierzy w kolczugach, uzbrojonych w kusze i włócznie. Wąsacz otaksował wzrokiem Kaspara a następnie przeniósł spojrzenie na jadące za nim wozy i powóz.

– Nia, dojest wha? – wybełkotał wreszcie. Był najwyraźniej zupełnie pijany.

– Nia Kislevarin – odpowiedział Kaspar, potrząsając głową.

– Kim wy? – wydukał w końcu wąsacz. Staroświatowy w jego ustach był prawie zupełnie niezrozumiały.

Bremen już otwierał usta, by mu odpowiedzieć, ale Kaspar uciszył go gestem ręki, zsiadł z konia i stanął przed dowódcą straży przy bramie. Wąsacz miał nieprzytomne, czerwone oczy. Z trudem skupiał wzrok na swoim rozmówcy. Oddech wydobywający się z jego ust był zatęchły i śmierdzący.

– Nazywam się Kaspar von Velten i jestem nowym ambasadorem Imperium na dworze Lodowej Królowej Kisleva. Domagam się, byś razem ze swoimi ludźmi odstąpił i dał nam wolną drogę do miasta.

Kaspar wyciągnął zza pazuchy zwój z odciśniętym w woskowej pieczęci imperialnym orłem i zamachał nim tuż przed czerwonym nochalem wąsacza.

– Rozumiesz, co do ciebie mówię? – dodał po chwili.

W jakimś krótkim momencie olśnienia dowódca straży zauważył wreszcie rycerzy, a także łopocące nad ich głowami sztandary i chwiejnie wycofał się za bramę. Zamachał niezdarnie dłonią w kierunku stojących za nim żołnierzy, a ci z wdzięcznością powrócili do zacisznego wnętrza kordegardy. Kaspar schował z powrotem zwój i zręcznie wskoczył na siodło swojego wierzchowca. Dowódca straży usiłował mu zasalutować, ale był tak pijany, że te próby wyglądały raczej dość śmiesznie i żenująco.

– Dobrze witać w Kislevie – wybełkotał wąsacz, a Kaspar słysząc to uśmiechnął się.

2.

Kaspar zamrugał, gdy wynurzył się wreszcie z ciemności bramy i wjechał do miasta. Leżał przed nim spory, brukowany plac, wypełniony straganami kupców i krzątającymi się, pokrzykującymi ludźmi. Powietrze było aż gęste od zapachu ryb i rzucanych dookoła przekleństw. W głąb miasta prowadziły trzy ulice i każda z nich była podobnie zapchana ludźmi i zwierzętami. Kaspar zaciągnął się ostrym zapachem kipiącego życiem miasta. Budynki stojące wokół były umiejętnie i starannie zbudowane z kamienia, z dachami krytymi gontami z gliny. Klekotanie kół powozu rozbrzmiało tuż za nim i von Velten odjechał na bok, gdy Stefan przejeżdżał przez bramę.

– Więc to właśnie jest Kislev – stwierdził obojętnie Stefan. – Przypomina mi Marienburg. Zbyt tłoczny, zbyt głośny i śmierdzi rybami.

– Jeszcze będziesz miał czas pojęczeć nad naszym nowym domem, Stefan. Teraz chciałbym się dostać do ambasady jak najprędzej, jeszcze zanim nasz pijany kolega pośle umyślnych z wiadomością, że przybyliśmy.

...