JERRY AHERN

KRUCJATA

5. PAJĘCZA SIEĆ

PROLOG

John Rourke stał w deszczu. Przybył statkiem “Beech”, po­nieważ w samolocie zabrakło paliwa. Przy pomocy mapy obli­czył, że samolot znajduje się około dwudziestu pięciu mil od głównej kwatery Chambersa i US II.

Paul siedział w samolocie i rozmawiał ze swoimi rodzicami. Pilot udał się na poszukiwanie jakiegoś środka transportu. Zbyt długo nieużywane radio nie działało dobrze. Obok Rourke’a stała major Natalia Tiemerowna.

- Rozejm niedługo się skończy, John. Być może już się skoń­czył.

- Przynajmniej udowodnił, że jeszcze jesteśmy ludźmi, pra­wda? - powiedział spokojnie, lewą ręką osłaniając cygaro, a prawą obejmując Natalię.

- Będziesz szukał dalej? - spytała. -Tak.

- Dokąd zamierzasz jechać?

- Do Karoliny, może do Georgii przez Savannah. Prawdopo­dobnie wyruszyła tamtędy.

- Mam nadzieję, że znajdziesz ją i dzieci.

Doktor spojrzał na Rosjankę. Strugi deszczu spływały po jej twarzy, po jego zresztą również.

- Dziękuję ci, Natalio.

Kobieta uśmiechnęła się, po czym spuściła wzrok. Stała obok Rourke’a w ulewnym deszczu.

ROZDZIAŁ I

- Powiedziałem ci już raz, że nie mogę kazać moim ludziom strzelać do Amerykanów, aby uratować rosyjską agentkę, Rourke. Bez względu na to, jak wiele nam pomogła!

John spojrzał na Reeda, po czym wyrwał jednemu z jego ludzi automatyczny Massberg 500 ATP 6p.

- Nikt mnie nie powstrzyma - wyszeptał mrużąc oczy w słoń­cu i zręcznym ruchem zarzucił karabin na ramię.

- Rourke!

- Odpieprz się - odparł ostro, nawet nie patrząc na kapitana Wywiadu Wojskowego.

Tłum mężczyzn i kobiet, głównie cywili uzbrojonych w ka­rabiny, strzelby, pałki i noże najróżniejszych rozmiarów, posu­wał się naprzód. Jakaś kobieta wrzeszczała:

- Wydajcie nam tę komunistyczną sukę!

Rourke skierował lufę karabinu w dół i puścił jedną serię, potem drugą tak, że kule odbijały się od asfaltu i trafiały ryko­szetem w golenie pierwszych szeregów. Tłum cofnął się kilka jardów. John włączył blokadę bezpieczeństwa, wbiegł z powro­tem do środka i oddał karabin Reedowi.

- To się nazywa tłumieniem rozruchów. Słyszałeś kiedyś o tym? - Nie czekał na odpowiedź. Wyciągnął dłoń, a Reed uścis­nął ją.

- Z wieży zapowiadali złą pogodę.

- Nie szkodzi. Chyba nie może być goręcej niż tutaj. Rourke wskazał w stronę tłumu. Ludzie ci ruszyli ponownie.

Reed odblokował karabin, oparł go na ramieniu i wystrzelił. Grad kul posypał się nad głowami wzburzonej ciżby.

- Widzisz. Jeszcze ze dwa razy i najodważniejsi zorientują się, że nie masz zamiaru ich zabić, a wtedy przegonią cię. Prze­puść ich, gdy będziemy już w górze.

- Rourke?

- Tak, wiem.

- Powodzenia.

Doktor kiwnął głową, po czym wybiegł w kierunku pickupa, mijając po drodze około tuzina uzbrojonych żołnierzy U.S.II.

- On ucieknie z Rosjanką! - dobiegł go złowieszczy głos z tłumu za plecami. Rourke miał nadzieję, że anonimowy głos za plecami dobrze przewidywał. Dobiegł do wozu, wskoczył i, na­wet nie zamykając drzwi, przekręcił kluczyk w stacyjce. Uru­chomił silnik, prawa ręką wrzucił bieg. Lewą nogą puścił sprzęgło. Gdy pickup ruszył, John przygryzł czarne cygaro i językiem przesunął je do kącika ust. Drzwi zatrzasnęły się sa­me. Spojrzał w lusterko. Tłum zbliżył się do ludzi Reeda szyb­ciej niż można było przypuszczać, a potem minął ich. Padały pojedyncze strzały, a tu i ówdzie ludzie z pierwszych szeregów wyrywali się i biegli za samochodem jadącym w kierunku pasa startowego.

Przez popękaną przednią szybę forda Rourke zobaczył dale­ko przed sobą lekki samolot transportowy z nieruchomymi je­szcze śmigłami. Kilka razy walnął pięścią w klakson. Zobaczył postać - chyba Rubensteina - przebiegającą od prawego skrzyd­ła wokół dziobu samolotu. “Natalia jest za sterami, cholera!”. Nacisnął sprzęgło, zmniejszył gaz i wrzucił kolejny bieg. Silnik zawył. Samochód skoczył, po czym wyrwał do przodu. Coś - chyba szósty zmysł - sprawiło, że John obejrzał się w lewo. Nie mógł nic usłyszeć, ponieważ ryk silników, strzały i krzyki tłu­mu zagłuszały wszystko. Ścigały go dwie ciężarówki z ludźmi żądnymi krwi, uzbrojonymi w karabiny, strzelby, pistolety i sie­kiery. Potrząsnął z niedowierzaniem głową. Trzy dni wcześniej Natalia uratowała ich żony i dzieci, zabierając je do ewakuacyjnych samolotów na Florydzie. Ale teraz przestało to mieć jakie­kolwiek znaczenie. Była Rosjanką, a Rosjanie rozpoczęli trze­cią wojnę światową, zniszczyli znaczną część Stanów Zjedno­czonych, okupowali Amerykę. Natalia była Rosjanką i wszy­stko inne nie miało znaczenia. Rourke wykrzywił usta.

- Głupie bydlęta - wymamrotał spoglądając ponownie na dwie ciężarówki. Zbliżały się szybko, ludzie na skrzyni celowa­li w niego. Kula rozbiła prawe lusterko forda. John sięgnął pod lewą pachę i wyciągnął jeden z dwóch nierdzewnych Detonics’ów, które nosił w podwójnej uprzęży Alessi. Kciukiem od­ciągnął kurek, odwrócił twarz od szyby i wypalił. Huk wystrza­łu w ciasnej kabinie i dźwięk tłuczonej szyby spowodowały dzwonienie w uszach. Odwrócił się, jedna z ciężarówek pozo­stała w tyle. Znowu wystrzelił z Detonicsa. Tym razem kula tra­fiła w przednią szybę zbliżającego się wozu. Doktor zobaczył przez lewe okno, jak wciąż ścigający go tłum rozdzielił się. Część ludzi pobiegła na skos, w stronę wjazdu na pas startowy, aby mu odciąć drogę albo dotrzeć przed nim do samolotu. John spojrzał w prawo. Od płyty lotniska oddzielał go tylko płot. Gwałtownie skręcił. Biorąc ostry wiraż, włożył naładowany i zablokowany pistolet pod prawe udo. Dodge z wybitą przednią szybą wciąż zmniejszał dystans. Rourke szybko chwycił Detonicsa i wystrzelił. Ciężarówka skręciła gwałtownie w prawo i wjechała w płot. Tymczasem drugi pojazd rozwalił ogrodzenie i zbliżał się. Kilka sztachet zatrzymało się na zderzaku, ale po­spadały, gdy Chevrolet podskoczył na wybojach. Rourke odbez­pieczył broń. Zmienił bieg na trójkę. Ford zwolnił na wybojach. Do pasa startowego pozostało tylko około tysiąca jardów. Cię­żarówka z wybitą przednią szybą nadjeżdżała z dużą prędko­ścią. Ludzie na skrzyni, chwiejąc się i z trudem utrzymując rów­nowagę, zaczęli strzelać. Kilka kul trafiło w samochód Johna, nie czyniąc żadnej szkody. Doktor ponownie wypalił z Detonicsa. Nie mógł trafić, gdyż samochód podskakiwał na wybojach.

Napastnicy nie chcieli dać za wygraną. - Cholera! - wycedził. Nacisnął sprzęgło, zmniejszył gaz, przełączył bieg i przyśpie­szył. Ford wyrwał do przodu. Rourke widział we wstecznym lusterku Chevroleta, który sięgnął już prawie tylnego zderzaka jego wozu. Jeden z ludzi zamierzał wskoczyć na samochód Johna. Zdecydował się skręcić ostro w bok, ale za późno. Człowiek z pistoletem w dłoni usiłował utrzymać równowagę, dostawszy się na skrzynię forda. Rourke odbił gwałtownie w prawo, chcąc zrzucić intruza, ale Dodge z roztrzaskaną szybą zablokował go z boku. Spróbował odbić więc w lewo, lecz z tej strony zablo­kował go Chevy. Człowiek stojący z tyłu niepewnie podniósł pistolet, chcąc strzelić przez okno. - Tylko spróbuj - wyszeptał John i nacisnął gwałtownie na hamulec. Samochód zatrzymał się momentalnie. Mężczyzna wypuścił broń, sam zaś poleciał do przodu i uderzył w kabinę. Doktor wrzucił wsteczny bieg tak raptownie, że aż zazgrzytała skrzynia. Prawą nogą przydusił gaz. Chevrolet był teraz około dwudziestu jardów przed nim. Bardziej masywny Dodge pozostał obok. Rozległ się zgrzyt me­talu o metal. Prawy bok forda obcierał o lewe tylne koło cięża­rówki. Rourke wcisnął sprzęgło, wrzucił jedynkę, potem dodał gazu. Rozległo się zgrzytanie, po czym pickup ruszył do przo­du. Gdy John wcisnął sprzęgło i przełączył na dwójkę ledwie zmniejszając gaz, zderzak samochodu oderwał się i wywinął do góry tak, że sterczał ponad kabinę. Chevy gwałtownie skręcił w prawo, usiłując staranować wóz Rourke’a. Człowiek na skrzy­ni, który wcześniej został poturbowany, usiłował wstać. Doktor przekręcił silnie kierownicę w lewo, a potem w prawo, tak że omal go nie zrzucił. Pierwsza ciężarówka, ta z całą szybą, zna­lazła się tuż za nim. John wcisnął pedał hamulca i włączył wste­czny bieg. Rozpędzony Dodge uderzył w tył forda. Rozległ się huk i trzask. Oszołomiony John podniósł się z kierownicy, włą­czył sprzęgło, przełączył na jedynkę i dodał gazu. Silnik zawył. Pickup ugrzązł na chwilę, po czym znów wyrwał do przodu.

Kiedy włączał drugi bieg, zobaczył we wstecznym lusterku po­gruchotanego i powykrzywianego Dodge’a.

Chevrolet znów znalazł się obok. Ford skręcił w prawo, ude­rzając w lewy bok ciężarówki, potem odpadł do tyłu, robiąc koło, ale tamten wciąż nie odstępował. Po chwili zagrzmiała seria z karabinu maszynowego. Kule roztrzaskały tylną szybę, wsteczne lusterko i zrobiły od wewnątrz kilka dziur w przedniej szybie. Rourke zanurkował jak kaczka. Pociski rozbiły wskaźnik paliwa i drasnęły kierownicę blisko jego palców.

- Cholera - wykrztusił skręcając ostro w lewo, potem w pra­wo i znowu w lewo; robił zygzaki, gdyż Chevy zbliżał się, a ostrzał nie ustawał. Nagle John odbił w prawo i uruchomił ha­mulec bezpieczeństwa blokujący tylne koła. Pickup wpadł w krótki poślizg, nieomal przewracając się. Następnie zwolnił ha­mulec, a lewą ręką sięgnął po drugi pistolet typu Detonics. Włą­czył jedynkę, dwójkę, potem trójkę, pracując równomiernie no­gami. Chevy pędził prosto na niego.

- Teraz się zabawimy - warknął Rourke. Wysunął pistolet za boczne okno, kciukiem odciągnął kurek, a wskazującym nacis­nął spust. Pierwszy strzał, drugi - przednia szyba rozbita. Dwa następne - rozwalone światło i dziura w chłodnicy. Ciężarówka wciąż jechała. Następny strzał - boczne lusterko. Nadal nie zmieniała kierunku, sunąc na niego jak rycerz na turnieju. Od­ległość między nimi była mniejsza niż dwadzieścia jardów. Wystrzelił ostatnią kulę z pistoletu. Kierowca Chevroleta chwy­cił się gwałtownie za twarz, samochód zboczył w lewo, a potem w prawo. John wcisnął sprzęgło, zmienił bieg na dwójkę, zwal­niając skręcił w lewo, potem puścił hamulec i dodał gazu. Ford telepał się. Wtem wyskoczył w powietrze na wzniesieniu. Do­ktor poczuł się jak w stanie nieważkości, nie wyłączając towa­rzyszących temu mdłości. Wóz uderzył tak ciężko, że ledwie zapanował nad kierownicą. Wcisnął sprzęgło, wrzucił na trójkę i przyśpieszył, aż silnik zawył. Kabina wibrowała, a odłamki szkła na podłodze zaczęły podskakiwać pod wpływem ciśnie­nia wytworzonego przez strumienie powietrza wpadającego przez dziury w przedniej szybie.

Dwusilnikowy lekki samolot transportowy był przed nim w odległości około stu jardów. Rourke przełączył na czwórkę, gdy tylko wjechał na pas startowy. Wóz ślizgał się; bieżniki opon musiały być oblepione gliną i ziemią. Ford wpadł w lekki poślizg, ale mężczyzna wyprostował tor jazdy, redukując bieg i trochę hamując. Palcami prawej stopy naciskał pedał gazu, piętą hamował, a lewą stopą obsługiwał sprzęgło. Pickup wy­dostał się z poślizgu. John skręcił ostro w prawo i zahamował. Odłamki szkła posypały się na niego.

Twarz Natalii, z jej błyszczącymi niebieskimi oczyma, oto­czona długimi do ramion, prawie czarnymi włosami, była wi­doczna przez małe okno kabiny pilota. Rubenstein stał w otwar­tych drzwiach i, osadzając okulary głębiej na nosie, krzyknął:

- John, co jest, u diabła...!?

Rourke rozkazał młodemu człowiekowi:

- Paul, przygotuj wszystko, jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś. Nie mówiąc nic więcej, wskoczył na skrzydło i otworzył drzwi do kabiny pilota. Natalia siedziała przy pulpicie sterow­niczym.

- Ustąp mi! - nakazał jej.

Miała oczy szeroko otwarte. “Jednak to nie przerażenie, lecz zrozumienie - pomyślał. - Może zrozumienie obłędu tego, co się dzieje”.

- Chcą mnie zabić, prawda, John?

- Teraz zabiliby nawet Matkę Boską, gdyby była Rosjanką. Powiedziałem, ustąp mi.

Zwolniła miejsce pilota, a Rourke siadł przy tablicy roz­dzielczej. Sprawdził hamulce.

- Przygotowałaś wszystko do startu?

- Tak - odrzekła beznamiętnie. - Wszystko jest gotowe i w porządku.

Nie odezwał się. Przez małe boczne okno zobaczył co naj­mniej trzy tuziny uzbrojonych ludzi biegnących przez pole. Również jedna z ciężarówek ruszyła ponownie. - Cholera - po­wiedział do siebie, po czym krzyknął:

- Paul, zamknij drzwi i przyjdź tu z karabinem!

- Nie możesz ze względu na mnie kazać strzelać do tych lu­dzi - wyszeptała Natalia.

Nie patrząc na nią, sprawdzając zegary, odparł:

- Posłuchaj mnie, dobrze?! Rosjanka czy ktokolwiek, zresztą co tu gadać, szkoda słów. My troje wiele razem przeszliśmy i to coś znaczy.

Przebiegł wzrokiem po hamulcach i przełącznikach, nie było czasu na dokładną kontrolę. Spoglądając na główny i posiłko­wy wskaźnik paliwa, zaczął otwierać przepustnicę. Sprawdził dodatkową pompę - działała bez zakłóceń. Wyłączył ją.

- Paul, chodź tu na górę z karabinem.

Rourke schował podpórki, obserwując budynek rpms. Otworzył przepustnicę, sprawdził iskrownik.

- Za późno pytam, ale czy blokada kół została zdjęta?

- Tak. - Natalia uśmiechnęła się.

Kiwnął głową, uruchamiając śmigło. Tłum był już tylko około stu jardów od samolotu, a Chevrolet zbliżał się szybko, zaś ludzie stojący na skrzyni strzelali.

- Paul! - Już jestem.

John spojrzał za siebie. Młody człowiek trzymał w prawej ręce CAR-15, lewą ręką poprawił na nosie okulary w drucia­nych oprawkach.

- Rąbnij parę razy z małego okna - zarządził Rourke.

Następnie skoncentrował się na starcie, ignorując rozgorą­czkowany motłoch. Zwolnił hamulec. - Zwiewamy stąd - wy­szeptał.

- Trzymaj się, Paul, i strzelaj cały czas!

Od kilku chwil jego ramiona i szyję obsypywał grad łusek wyrzucanych z karabinu. Młody człowiek stał tuż nad Johnem, który skontrolował temperaturę, a potem mruknął do siebie:

- Pełny przepust. Boże miej nas w opiece! Sprawdził poziom paliwa. Samolot zaczął się rozpędzać.

- Kończ, Paul - rozkazał. Sypnęła jeszcze jedna porcja łusek i karabin zamilkł. Poprzez ryk silników ciągle jeszcze dobiegał terkot wystrzałów z pasa startowego, a kule grzęzły w kadłubie samolotu.

- Co będzie, jeżeli coś uszkodzą!? - zawołał Rubenstein.

- Możemy zginąć, ot co - odpowiedział doktor obojętnie. Sprawdził prędkość, a przez szybę kabiny widział, jak ziemia szybko umyka pod kołami. Ciężarówka wciąż jechała za nimi. Ludzie na skrzyni nieprzerwanie strzelali, ale tłum pozostał na­gle daleko w tyle. John ponownie sprawdził prędkość. Nie była to jeszcze szybkość wznosząca. Odległy płot z łańcuchów na końcu pasa startowego przybliżał się niebezpiecznie. Nagle rozległa się seria z karabinu. Kula uderzająca w boczne okno kabiny pilota, blisko głowy Rourke’a, zrobiła na szybie “paję­czynę”. Rubenstein zaczął strzelać, nie czekając na rozkaz. Chevrolet skręcił niespodziewanie. Jeden z ludzi spadł ze skrzyni samochodu. Paul otworzył ciągły ogień, aż sypały się iskry, gdy pociski grzęzły w masce ciężarówki.

- Podnosimy się. - Doktor zwiększył przepust do maksimum. Sprawdzał odległość. Sto jardów, pięćdziesiąt, dwadzieścia pięć... Przód maszyny zaczął się unosić. John jeszcze bardziej wysunął klapy, podnosząc kadłub, i samolot przeleciał tuż nad płotem. Rubenstein przestał strzelać.

- Dzięki Bogu - westchnął.

- Tak. - Rourke kontrolował wszystko, usiłując wzbić się je­szcze bardziej, gdyż z dołu wciąż dobiegał odgłos kanonady. Ponownie sprawdził prędkość. Ciągle za mała, więc zaczął ma­nipulować klapami z dopływem paliwa. Prędkość wzrastała. Gdy samolot wzniósł się wysoko ponad lotniskiem, Natalia wychyliła się ze swego fotela przez prawe ramię, a Paul przez le­we. Ciężarówka jadąca nisko pod nimi zatrzymała się. Ludzie z karabinami i strzelbami byli teraz nie więksi niż pchły, bar­dziej śmieszni niż groźni.

- Mogę już odetchnąć? - spytał Paul Rubenstein uśmiechając się.

John sprawdził tlen na tablicy rozdzielczej i kiwnął głową.

- Możesz.

Doktor również odetchnął. Dźwignie kontrolne drżały mu w rękach. Był sam w kabinie. Natalia poszła z Paulem, pomóc mu uporządkować sprzęt naprędce wrzucony podczas załadunku. Z wieży zapowiedziano raczej dobrą pogodę - średni wiatr, z możliwościami wichury, ale na niskim poziomie, więc niegroźnej. Rourke spojrzał w dół. Cień samolotu padał na bezkresną pu­stkę w dole. Ten rozległy zniszczony obszar stanowił kiedyś deltę Missisipi. Teraz - podobnie jak reszta doliny, począwszy od północnych krańców Nowego Orleanu - ziemia ta była ra­dioaktywną pustynią. Noc Wojny... Rourke nie mógł o tym za­pomnieć i, zapalając cygaro, które trzymał w zębach od około godziny, zaczął rozmyślać. Wrogość mężczyzn i kobiet z tłumu na lotnisku, nawet niechęć Reeda, aby ryzykować życie Ame­rykanów dla ratowania Rosjanki, bez względu na to, jak warto­ściowej - wszystko to zaczęło się wtedy, w czasie Nocy Wojny.

Gra dyplomatyczna i polityczna szermierka skończyła się znacznie wcześniej, niż ktokolwiek mógł przewidzieć, Użyto broni nuklearnej... Totalna zagłada... Gehenna. Wszystko w ciągu jednej nocy. Śmierć pochłonęła miliony istnień. Eksplo­zje bomb nuklearnych, które wytworzyły pod nimi promieniotwórczą pustynię niezdatną do zamieszkania przez najbliższe ćwierć tysiąca lat, wykreśliły obszar największego skażenia wzdłuż San Andreas i spowodowały przerażające megawstrząsy, znacznie gorsze niż ktokolwiek, z wyjątkiem najbardziej szalonych wizjonerów, mógłby sobie wyobrazić. Większa część Kalifornii i Zachodniego Wybrzeża zapadła się w morze, pociągnęło za sobą następne miliony istnień.

Związek Sowiecki był prawie tak samo zniszczony, jak Sta­ny Zjednoczone. Agresor - Armia Czerwona, z główną kwaterą w zbombardowanym bronią atomową Chicago - ustanawiał po­sterunki w ocalałych głównych miastach Ameryki, a także w centrach przemysłowych i skupiskach rolniczych. Posterunki te zmagały się ze wzrastającą falą oporu Amerykanów i grupami bandytów. Promyk uśmiechu przemknął przez twarz Rourke’a, gdy wypuszczał dym z cygara.

Po wojnie lepsza i gorsza część ludzkości zaznaczyły się wyraźniej. Do lepszej należał niewątpliwie Paul. Ten młody no­wojorski Żyd nigdy wcześniej nie podjął żadnego śmiałego wy­zwania i pracował w redakcji, a walczył jedynie z nieprzekra­czalnymi terminami wydawniczymi. Teraz, w ciągu kilku tygo­dni, gdy świat przeobraził się na zawsze, Rubenstein również zmienił się nie do poznania. Twardy, dobrze władający bronią - tak jak wcześniej długopisem. Na swoim motorze - jak przy biurku. Nawet po upływie tak krótkiego czasu, Rourke mógł zauważyć u niego już zarys muskulatury i pewien błysk w oczach ukrytych za szkłami okularów. Z każdym nowym do­świadczeniem pojawiała się najpierw ciekawość i podniecenie, a później dochodziła determinacja i duma z wygranej, z poko­nania przeszkód. W ciągu kilku tygodni Paul stał się najle­pszym przyjacielem, jakiego John kiedykolwiek miał. “Jak brat” - pomyślał, znów się uśmiechając. Był jedynakiem, nie dane mu było mieć naturalnego brata. Zyskał go dopiero teraz.

Natalia - magia jej oczu i piękno sylwetki bezskutecznie do­magały się odpowiedniego opisu. Pierwszy raz spotkał ją przed wojną. Było to krótkie, przypadkowe spotkanie w Ameryce Ła­cińskiej, gdzie pracowała ze swoim - nieżyjącym już - mężem, Władimirem Karamazowem. Rourke był wówczas tajnym ofi­cerem operacyjnym CIA, podobnie Karamazow, tyle że w KGB, Sowieckim Komitecie Bezpieczeństwa Państwa. Natalia zaś była agentem Karamazowa. Później, już po wojnie, zbieg okoliczności sprawił, że znalazł ją umierającą, skrajnie wyczer­paną, gdy przemierzała pustynię w Teksasie. Padła ofiarą bandytów. Uczucie zrodziło się pomiędzy nim a Rosjanką, jakby na przekór lojalności wobec państwa i mimo jej pracy w KGB, a także pomimo jej wujka - generała Warakowa, który był głównym dowódcą Sowieckiej Armii Okupacyjnej w Ameryce Północnej.

...