Bez szans - Mia Sheridan.pdf

(1567 KB) Pobierz
LEGENDA O BYKU
Legenda ta mówi o samotnym, wędrującym byku imieniem Cerus.
Choć nie był nieśmiertelny, większość za takiego go uznawała przez
wzgląd na jego niespotykaną siłę.
Cerus był dziki, nieposkromiony i do nikogo nie należał. Pewnego
dnia bogini wiosny Persefona zobaczyła, jak tratuje ukwieconą łąkę, i
podeszła do niego. Jej uroda i łagodność uspokoiły go i się w niej
zakochał. Bogini, ujarzmiwszy Cerusa, nauczyła go cierpliwości i
mądrego pożytkowania siły.
Jesienią, kiedy Persefona schodzi do Hadesu, Cerus wędruje na
nieboskłon i przeistacza się w gwiazdozbiór Byka. Wiosną, gdy
Persefona powraca na ziemię, Cerus do niej dołącza. Bogini zasiada
na jego grzbiecie, a on biegnie przez zalane słońcem pola, by mogła
tchnąć w rośliny życie.
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Tenleigh - lat siedemnaście
Kylanda Barretta tak naprawdę dostrzegłam po raz pierwszy, kiedy
zgarniał czyjeś porzucone śniadanie ze stolika w stołówce.
Odwróciłam wzrok, by mógł zachować godność, co było z mojej
strony odruchem bezwarunkowym. Jednak kiedy ruszył w kierunku
drzwi, wrzucając do ust niewielkie resztki jedzenia, znów na niego
zerknęłam. Nasze oczy się spotkały. Jego zapłonęły przelotnie, po
czym zwęziły się, a ja znów umknęłam spojrzeniem. Moje policzki
zarumieniły się, jakbym właśnie zakłóciła niezwykle intymną chwilę.
I tak właśnie było. Nie powinno mnie to dziwić, bo sama tak robiłam.
Znałam ten wstyd. Ale znałam też ssącą pustkę poniedziałkowego
poranka po długim przegłodowanym weekendzie. Najwyraźniej
Kylandowi też nie była obca.
Oczywiście widywałam go wcześniej. Założę się, że każda osoba
płci żeńskiej pozwalała sobie na podziwianie jego uderzająco
przystojnej twarzy i wysokiej, dobrze zbudowanej sylwetki. Ale to
wtedy po raz pierwszy naprawdę go
zobaczyłam, po raz pierwszy poczułam tętniące w piersi
zrozumienie dla tego chłopca, który zawsze zdawał się przybierać
pozę nonszalancji, jakby nie zależało mu szczególnie na nikim ani
niczym. Dobrze znałam mężczyzn, którzy mieli wszystko gdzieś. W
najmniejszym stopniu nie pisałam się na takie kłopoty.
Najwyraźniej nie wszystkie dziewczyny z naszej szkoły żywiły
szczególną awersję do kłopotów, bo jeśli już widywało się go w
czyimś towarzystwie, to zawsze w damskim.
To była duża szkoła, do której chodzili uczniowie z trzech
miejscowości. W ciągu trzech i pół roku, które spędziliśmy w liceum,
chodziłam z Kylandem na zaledwie parę zajęć, a on zawsze siedział na
tyłach klasy i rzadko odzywał się choć słowem. Ja z reguły siadałam z
przodu, żeby widzieć tablicę - chyba byłam krótkowzroczna, nie żeby
było nas stać na badanie, nie wspominając o okularach. Wiedziałam, że
zbierał dobre stopnie. Wiedziałam, że musi być bystry mimo pozornie
nonszalanckiej pozy. Ale od tamtego dnia w stołówce nie umiałam
patrzeć na niego tak samo, a mój wzrok stale na niego trafiał. Szukałam
go na zatłoczonych korytarzach - pełnych nastolatków wlokących się do
sal jak bydło zaganiane na żyźniejsze pastwisko - w stołówce czy
idącego przede mną. Ręce trzymał zwykle w kieszeniach, a na dworze
schylał głowę przed wiatrem. Lubiłam obserwować, jak porusza się jego
ciało, i podobało mi się, że on o tym nie wie. Ciekawił mnie. Nagle
wyraz jego twarzy zdał mi się raczej nieufny niż obojętny czy
zdystansowany. Wiedziałam o Kylandzie niewiele, tylko tyle, że tak jak
ja mieszkał na wzgórzach. I najwyraźniej się nie przejadał, ale w tych
stronach nie brakowało głodnych ludzi.
Pośród zielonych wzgórz, zapierających dech w piersiach widoków,
wodospadów i urokliwych krytych mostów leży Dennville w stanie
Kentucky, zakątek Appalachów, który
zawstydziłby slumsy, gdzie brak nadziei jest równie pospolity jak
białe dęby, a bezrobocie stanowi raczej zasadę niż wyjątek.
Moja starsza siostra Marlo mawia, że Bóg stworzył region
Appalachów, po czym szybko wziął nogi za pas i więcej tu nie wrócił.
Coś mi podpowiadało, że częściej to ludzie zawodzili Boga niż na
odwrót. Ale co ja tam wiedziałam o Bogu? Nawet nie chodziłam do
kościoła.
Rozumiałam tylko tyle, że w miejscu takim jak Dennville tezy
Darwina się sprawdzały: przetrwać mogli tylko najsilniejsi.
Chociaż nie zawsze panowała tu taka bieda - dawniej, kiedy działała
kopalnia, miejscowe rodziny zarabiały przyzwoicie, nawet jeśli
niektórzy musieli płacić bonami na żywność. W mieście można było
wtenczas znaleźć co najmniej kilka nieźle prosperujących firm,
miejsca pracy dla zainteresowanych, i ludzi, którzy mieli do wydania
parę groszy. W tamtych czasach nawet ci z nas, którzy mieszkali na
wzgórzu w smętnym skupisku małych chatynek, bud i przyczep -
najbiedniejsi z biednych - mieli wystarczająco, żeby jakoś przeżyć. A
potem doszło do wybuchu w kopalni. Gazety okrzyknęły go
największą górniczą tragedią półwiecza. Zginęło sześćdziesięciu
dwóch mężczyzn, z których większość miała w domach rodziny do
wykarmienia. Tamtego dnia życie stracili ojciec i starszy brat
Kylanda. Mieszkał teraz z niepełnosprawną matką w maleńkiej
chałupce nieco poniżej mojej. Jakiego rodzaju była to
niepełnosprawność, nie miałam pewności.
Ja mieszkałam z mamą i siostrą w niewielkiej przyczepie
usytuowanej w sosnowym zagajniku. W miesiącach zimowych w
szparach wył wiatr i trząsł naszą przyczepą tak gwałtownie, że byłam

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin