Rozkosze Nocy - Sylvia Day.pdf - Sylvia Day - sylwiasta10

SYLVIA DAY

ROZKOSZE NOCY

Książkę dedykuję superagentko

– Pameli Harty i Deidre Knight.

Wspaniale wypełniły misję i

doprowadziły mnie tam,

dokąd pragnęłam dotrzeć.

I robią to nadal, w miarę

jak moje cele stają się coraz

bardziej ambitne.

Pamelo i Deidre, bardzo Wam dziękuję.

Uściski

Prolog

Kobieta leżąca pod Aidanem Crossem była o krok od

orgazmu. Jej gardłowe jęki wypełniały przestrzeń i zachęcały

publiczność do podejścia bliżej.

Wieki zgłębiania sztuki miłosnej sprawiły, że Aidan

doskonale odczytywał oznaki nadchodzącego wybuchu i

odpowiednio dostosowywał ruchy bioder. Poruszał się

niestrudzenie, umiejętnie penetrując jej wilgotną głębię. Kochanka

zachłysnęła się powietrzem, wbiła paznokcie w jego skórę, po

czym wyprężyła ciało jak strunę.

– O tak, tak, tak… Uśmiechnął się, słysząc jej zawodzenie,

a zbliżająca się eksplozja orgazmu rozświetliła pomieszczenie

blaskiem, widocznym jedynie dla niego. Na skraju Zmierzchu,

gdzie lśnienie jej rozkoszy mieszało się z mrokiem jej

wewnętrznych strachów, czaiły się rozochocone Koszmary. Ale

trzymał je na dystans.

Zajmie się nimi za chwilę.

Wsunął dłonie pod jej pośladki i uniósł jej biodra pod takim

kątem, żeby z każdym pchnięciem stymulować łechtaczkę. Doszła

z krzykiem, jej cipka ekstatycznie pulsowała wokół jego twardego

penisa. Ciałem kobiety wstrząsały dzikie spazmy totalnego

zapomnienia, na jakie nigdy nie pozwalała sobie na jawie.

Trzymał ją, zawieszoną w ekstazie, wchłaniając energię,

którą kreował sen.

Wzmacniał ją, potęgował i wysyłał do niej z powrotem.

Zaczęła osuwać się w głębszą, bardziej kojącą fazę snu, z dala od

Zmierzchu, tam gdzie była najbardziej bezbronna.

– Brad… – jęknęła, zanim odpłynęła w sen.

Aidan doskonale zdawał sobie sprawę, że ich stosunek był

zaledwie fantazją, połączeniem umysłów. Ich ciała zetknęły się

jedynie w podświadomości. Chociaż w jej odczuciu seks był jak

najbardziej rzeczywisty.

Gdy upewnił się, że jest bezpieczna, wysunął się z niej i

zrzucił z siebie skórę jej fantazji. Spod fasady Brada Pitta wyłoniło

się jego prawdziwe ciało – stał się wyższy, szerszy w ramionach, z

krótko obciętymi, czarnymi jak atrament włosami, a tęczówki jego

oczu pociemniały do naturalnego intensywnego szafiru.

Koszmary wiły się w oczekiwaniu, ich eteryczne ciała

kłębiły się na skraju świadomości śniącej. Było ich kilka, a on

tylko jeden. Z nieukrywaną radością sięgnął po miecz. Lubił, gdy

wróg miał przewagę liczebną. Stulecia walk potęgowały u Aidana

nienawiść i mężczyzna cieszył się z każdej okazji do pognębienia

przeciwnika.

Z wystudiowaną gracją prostował i zginał rękę, w której

trzymał miecz, wykorzystując jego ciężar, żeby przemienić

seksualne napięcie mięśni w zwinność wojownika. W snach mógł

ulepszać niektóre zdolności, ale stawienie czoła kilku napastnikom

naraz wymagało wypracowanych umiejętności.

Gdy był gotowy, krzyknął: – Zaczynamy? – I zadał

pierwszy śmiertelny cios.

– Miałeś udaną noc, kapitanie Cross?

Aidan wzruszył ramionami, nie przerywając marszu w

stronę Świątyni Starszyzny, a przy każdym długim kroku czarne

szaty oplatały mu kostki.

– Jak zwykle.

Aidan machnął na pożegnanie strażnikowi, który go

zaczepił, i przeszedł pod ogromną bramą torii na główny

dziedziniec. Bose stopy niosły go bezgłośnie po chłodnej

kamiennej posadzce, a delikatna bryza mierzwiła mu włosy i

pobudzała zmysły zapachami. Był tak naładowany energią, że

mógłby znacznie dłużej zostać na polu walki, ale Starszyzna mu

zabroniła.

Od jakichś stu lat nalegali, żeby każdy Strażnik regularnie

odwiedzał świątynię. Twierdzili, że w ten sposób zapewniają im

wypoczynek, ale Aidan wiedział, że nie był to jedyny powód.

Strażnicy nie potrzebowali długiego odpoczynku. To arkada

górująca nad nim była prawdziwym powodem ich ciągłych

powrotów. Ogromna, pomalowana na jaskrawoczerwony kolor

była tak okazała, że żaden Strażnik nie mógł jej przeoczyć i nie

dostrzec ostrzeżenia wyrytego w starożytnym języku: Strzeż się

Klucza, który otworzy drzwi.

Wobec braku dowodów Aidan zaczął wątpić w istnienie

Klucza. Podejrzewał, że legenda miała na celu podsycanie strachu,

żeby trzymać Strażników w szrankach i nie dopuścić do

rozluźnienia dyscypliny.

– Witaj, kapitanie.

Odwrócił głowę i spojrzał w ciemne oczy Morgan należącej

do grupy Rozrywkowych Strażników, którzy występowali w snach

o surfowaniu na plaży, o weselach i innych niezliczonych

radosnych okazjach. Zwolnił i poszedł w stronę koleżanki kryjącej

się za alabastrową kolumną.

– Co robisz? – zapytał z pobłażliwym uśmiechem.

– Starszyzna nas szuka.

– Tak? – Uniósł brwi. Wezwanie do świątyni nigdy nie

wróżyło nic dobrego.

– Chowasz się tu? Bardzo mądrze.

– Chodź ze mną nad strumyk – zaproponowała zalotnym

szeptem – to powiem ci, co słyszałam.

Nie trzeba mu było dwa razy powtarzać, Aidan zgodził się

bez wahania. Kiedy urocza zabaweczka była w nastroju do figli,

nie zamierzał odrzucać propozycji.

Wymknęli się chyłkiem. Zeszli z marmurowej platformy na

trawę.

Podtrzymywał Morgan, kiedy szli krętą ścieżką w kierunku

gorącego strumyka przepływającego przez dolinę. Aidan

rozkoszował się nieskażonym pięknem budzącego się dnia,

panoramą zielonych wzgórz, bulgoczącej wody i rozszalałych

wodospadów. Na jednym ze wzniesień stał jego dom. Oczami

wyobraźni zobaczył przesuwane drzwi sho–ji i rozłożone na

drewnianej podłodze maty tatami. Nie miał zbyt wielu mebli i

wybrał neutralne kolory, by zapewnić sobie ciszę i spokój. Mały i

intymny dom był jego ostoją – chociaż czasami bardzo samotną.

Ruchem ręki uciszył wodę i zapanowała absolutna cisza.

Nie miał ochoty wytężać słuchu ani krzyczeć.

Zdjęli szaty, które świadczyły o ich pozycji – jego czarne,

przypisane wysokiej randze, jej kolorowe, wskazujące na

frywolność zajęcia – i zanurzyli się nadzy w parującej wodzie.

Aidan usiadł na małym skalnym gzymsie, zamknął oczy i

przyciągnął do siebie towarzyszkę.

– Jakiś dziwny tu dziś spokój – powiedział.

– To przez Dillona. – Morgan przylgnęła do jego boku, a jej

drobne piersi cudownie ocierały się o jego skórę. – Twierdzi, że

znalazł Klucz.

Wiadomość nie zrobiła na nim wielkiego wrażenia. Co

kilka wieków jakiś Strażnik padał ofiarą idei przeżycia legendy.

Nic nowego, chociaż Starszyzna poważnie traktowała każde

fałszywe odkrycie.

– O której wskazówce zapomniał? – zapytał, przekonany,

że jemu nie umknąłby żaden szczegół. Czasami Śniący przejawiali

jakieś zdolności, ale nigdy wszystkie naraz. Gdyby tak było,

zabiłby taką osobę bez zbędnych pytań.

– W przeciwieństwie do tego, co myślał Dillon, Śniąca nie

była w stanie dostrzec go pod prawdziwą postacią.

Okazało się jedynie, że jej fantazja była bardzo zbliżona do

jego rzeczywistego wyglądu.

– Ach tak. – Najbardziej powszechny błąd, który na

dodatek Strażnicy popełniali coraz częściej. Śniący nie mają

zdolności, żeby zajrzeć do Zmierzchu, więc nie mogą zobaczyć,

jak naprawdę wyglądają Strażnicy przychodzący do ich snów.

Rozkosze Nocy - Sylvia Day.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: