Noc Robin Hooda - Jan Artur Bernard.pdf - Ebooki - hazet1954

JAN ARTUR BERNARD

NOC ROBIN HOODA

CZYTELNIK * WARSZAWA * 1970

Szklana ściana mieniła się błękitnymi ognikami słonecz-

nych „zajączków”. Na zewnątrz świat był pełen pogody i wia-

tru, połyskującego brzuszkami topolowych liści.

Wolski obrzucił niechętnym spojrzeniem przezroczyste

przegrody swojego boksu. Wstał, wyprostował się i rozejrzał

po sali. Wnętrze obszernego szklanego kręgu było już puste.

Pośrodku, na okrągłej, obitej skórą kanapie czekało dwóch

ostatnich interesantów.

Wolski spojrzał na zegarek, usiadł i jednym płynnym ru-

chem zagarnął leżące na biurku papiery. Stuk stempli, przybi-

tych pod ostatnimi zapisanymi rubrykami, zabrzmiał jak

salwa honorowa, obwieszczająca początek defilady.

W tym momencie od wejścia dobiegł głośny trzask. Waha-

dłowe drzwi zadygotały, pchnięte gwałtownie przez tęgiego

mężczyznę w białej koszulce polo i rdzawych, drelichowych

spodniach. Przybysz zatrzymał się pośrodku sali, przebiegł

niespokojnym wzrokiem szklane okienka, wreszcie, spostrze-

głszy Wolskiego, ruszył zdecydowanym krokiem w jego stro-

nę. Kiedy kasjer podniósł głowę, zobaczył tuż przed sobą peł-

ną, opaloną twarz, po której ściekały krople potu.

- Bałem się, że nie zdążę... - przemówiła twarz.

Wolski zjeżył się wewnętrznie, rozciągając równocześnie

policzki w profesjonalnym uśmiechu. Ponownie zerknął

ukradkiem na zegarek i serce zalała mu fala kojącego ciepła.

Było półtorej minuty po dwunastej. Każde dziecko wie, że

dobrze naoliwiona machina operacyjna dużego banku

zamiera w soboty punkt dwunasta.

- Obawiam się - rozłożył ręce; w jego głosie brzmiała ża-

łość, w której tylko niezmiernie czule ucho mogłoby pochwy-

cić nutkę pewności siebie. - Obawiam się - powtórzył - że

jednak pan nie zdążył, panie inżynierze... proszę spojrzeć -

wskazał okrągły, ścienny zegar z cyframi w kształcie złotych

płomyczków.

- Jak to...? - mężczyzna nie wiedział, czy ma się obruszyć,

czy spróbować obrócić to, co usłyszał, w żart. Na wszelki

wypadek powiedział pojednawczym tonem:

- Panie Wolski, ja wiem, że pan nie odmówi staremu

klientowi... Chodzi o małą wypłatę. Wyjeżdżam dzisiaj do

Zakopanego... - Mężczyzna nazwany przez Wolskiego inży-

nierem położył na kontuarze książeczkę czekową i wyjął pió-

ro.

Uśmiech zniknął z twarzy kasjera. - Niestety - powiedział

tonem, nie pozwalającym żywić złudzeń co do dalszych losów

sprawy - proszę mi wierzyć, że chętnie poszedłbym panu na

rękę, ale zamknęliśmy już bilans dzienny. Nawet gdybym

przyjął ten czek, dzisiaj nie da się go już zrealizować.

Za szybą pojawiła się chusteczka. Mężczyzna desperackim

gestem otarł twarz z potu.

- Na miłość boską, panie Wolski - tym razem była to już

rozpaczliwa prośba - dzisiaj wyjeżdżam. Tam, w Zakopanem,

trafia mi się bajeczna okazja. Jeżeli nie dacie mi pieniędzy, to

klops. Ostatecznie, to przecież moje własne pieniądze. Znamy

się tyle lat, panie Wolski... - inżynier rozejrzał się nerwowo i

ściszył głos - ja się panu zrewanżuję... na pewno da się to

jakoś zrobić...

Wolski wzniósł ręce, jakby odpychając wizję Ewy, potrzą-

sającej jabłkiem.

- Zapewniam pana - rzekł miękko - że nawet dyrektor

banku nie mógłby panu tego teraz załatwić. Dzień jest za-

mknięty. Sobota...

- No, to leżę... - z twarzy inżyniera wyzierała tak szczera

boleść, że Wolski mimo woli spojrzał na niego ze współczu-

ciem.

- Chyba, że... - zaczął niepewnie. Oczy za szybą rozbłysły.

- Musi pan jechać dzisiaj?- wycofywał się kasjer. - W ponie-

działek załatwię to panu w ciągu pięciu minut...

Mężczyzna przełknął ślinę. W jego głosie zabrzmiało gorz-

kie rozczarowanie.

- Skąd, panie... - powiedział niechętnie. - Facet jest z Za-

chodu. Będzie w Zakopanem wszystkiego dwa dni - machnął

ręką - co tam dwa dni! Wystarczy godzina i ktoś mi go

zdmuchnie. Taka gratka!

- O jaką sumę chodzi?

- Powiedzmy, dwieście tysięcy...

- Przecież pan wie, że takie wypłaty trzeba awizować.

- Myślałem, że zechce pan to dla mnie zrobić... jeśli chodzi

o moje konto... nigdy nie mieliście ze mną kłopotów.

- Powiedzmy, że to mógłbym jakoś załatwić. Chociaż... -

zawiesił głos. - Ale dopiero w poniedziałek rano.

- To na nic. W poniedziałek nie będzie już po co jechać...

Kasjer zamyślił się. Po chwili spytał:

- Nie ma pan pełnomocnika?

- Nie - inżynier ożywił się nagle - a gdybym teraz załatwił

upoważnienie? W poniedziałek pan wypłaciłby pieniądze, a

ten ktoś przesłałby mi je pocztą, telegraficznie? Do ponie-

działku jakoś przetrzymam tego faceta, jeżeli będę na miej-

scu...

Wolski pokręcił przecząco głową.

- Pełnomocnictwo musi przejść przez biuro naszego radcy

prawnego... dzisiaj już nie urzędują...

- Panie Wolski - mężczyzna rozpłaszczył się na kontuarze,

wciskając twarz w okienko. - Niech mi pan nie odmawia. Ja

panu wystawię pełnomocnictwo. W poniedziałek potwierdzi

je pan po znajomości u waszego prawnika i podejmie pie-

niądze. Musi pan to dla mnie zrobić. Poczta jest na sąsiednim

rogu. Uratuje mnie pan. Ja naprawdę umiem się

rewanżować...

Noc Robin Hooda - Jan Artur Bernard.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: