sciaga.docx

1. Budowa lekcji:
I. Część wstępna(8-12min):
a) zorganizowanie grupy
b) nastawienie do świadomego uczestnictwa w zajęciach
c) rozgrzewka(biegowa, bieżna i kształtująca)
II. Część główna(25-30min):
a) kształtowanie psychomotoryki realizacja zadań szczegółowych
III. Część końcowa(3-5min):
a) uspokojenie organizmu(zab/ćw. uspokajające i korekcyjne)
b) podsumowanie zajęć(ocena, samoocena uczniów)
c) nastawienie do aktywności pozalekcyjnej i pozaszkolnej

2. Podział metod wg S. Strzyżewskiego:
a) reproduktywne(odtwórcze):
-naśladowczo-ścisła- polega na ścisłym odwzorowaniu ruchu. Prowadzący ściśle określenia zadanie, a uczeń ściśle je odtwarza. Zalety-można w krótkim czasie osiągnąć dobre efekty w nauczaniu np. w nauczaniu technik sportowych. Wady-nie rozwija osobowości uczniów, obniża kierowania osobą, przyzwyczaja do bierności i niesamodzielności.
-zadaniowo-ścisła- dotyczy realizacji zadań ściśle określonych, których celem jest opanowanie techniki ruchu, dyscyplin sportowych, sprawności motorycznych. Prowadzący uświadamia uczniom cel ćwiczeń, motywuje uczniów do osiągnięcia określonego wyniku. Zadania zajęć stają się osobistymi, wewnętrznie akceptowanymi zadaniami ucznia.
-programowego uczenia się- uczeń samodzielnie uczy się zadania ruchowego według przygotowanego programu w postaci broszury lub tablic poglądowych z odpowiednimi instrukcjami. Uczeń jest sterowany przez nauczyciela. W tej metodzie uczniowi pozostawia się pewną swobodę w uczeniu się. Dużą role odgrywa samokontrola i samoocena.
b) proaktywne(usamodzielniające):
-zabawowo-naśladowcza- nauczyciel stwarza sytuację zadaniową, wywołując u dzieci potrzebę naśladowania określonego przedmiotu czy zjawiska, którego istotą jest ruch. Zadaniem dzieci może być naśladowanie czynności ludzi, zwierząt, postaci z bajek, zjawisk przyrody. Dzieci przywołują w pamięci wyobrażone ruchy, czynności i naśladują według własnej intencji. Dobór zadań nie może być przypadkowy, lecz logicznie uporządkowany – ustawiony na konkretny cel, np. „pajac” – wyrobienie skoczności, „wiatraki” – wzmocnienie kończyn górnych.
-zabawowo-klasyczna- polega na prowadzeniu zajęć w formie zabaw i gier ruchowych, odpowiednio dobranych według określonych metodycznie zasad i kolejności występowania. Źródłem i inspiracją aktywności ruchowej dzieci na zajęciach jest konkretna sytuacja pedagogiczna stworzona przez nauczyciela.
-bezpośredniej celowości ruchu- polega na wykonywaniu prostego zadania w odpowiednio określonej pozycji wyjściowej. Zadanie jest tak sformułowane, że stanowi dla dzieci bezpośredni, zrozumiały, atrakcyjny i łatwy do osiągnięcia cel. Właściwy cel jest znany tylko nauczycielowi.
-programowego usprawniania się- podoba do metody programowego uczenia się, różni się celami- nie wymaga się od ucznia dużego wysiłku intelektualnego i skupienia uwagi. W tej metodzie czynności nauczyciela nie występują. Przykładem jest „ścieżka zdrowia”. Ćwiczący na „ścieżce zdrowia” jest sterowany i aktywizowany przez odpowiednio urządzone środowisko zewnętrzne. Ćwiczący we wszystkich sytuacjach podejmie decyzje samodzielnie.
c) kreatywne(twórcze):
-ruchowej ekspresji twórczej- nauczyciel określa jedynie zadania ruchowe, wyjaśnia ćwiczącym co mają robić, pozostawiając uczniom całkowitą swobodę sposobu ich wykonania. Stosowanie tej metody wymaga od nauczyciela dużej inicjatywy w doborze zadań.
-problemowa- polega na stawianiu uczniów w sytuacji problemowej, w której zachodzi konieczność opracowania przez ucznia projektu działania wobec postawionego działania. Uczeń poszukuje rozwiązania, przewiduje wyniki, rozwiązuje zadanie.

3. Rodzaje zabaw ruchowych:
a) zabawy proste(zabawy ze śpiewem, orientacyjno-porządkowe, bieżne, na czworakach, skoczne, rzutne, kopne, z mocowaniem i dźwiganiem)
b) gry ruchowe- gry proste(jak zabawy), złożone(kombinacja ruchowa gier prostych, np. wyścig z przeszkodami, sztafety, tory), przejściowe(gry ruchowe o bardziej złożonym stopniu trudności odbywające się na czas: bieżne, rzutne z podbijaniem, kopne z mocowaniem i dźwiganiem), specjalistyczne(doskonalą elementy techniczne i taktyczne wszystkich mini gier i sportowych gier zespołowych), drużynowe(forma aktywności ruchowej o charakterze rekreacyjno-sportowym).
4. Metodyka nauczanie zabaw i gier orientacyjno-porządkowych:
-ustawienie się w określonym szyku, zatrzymanie się w miejscu na sygnał, szybkie rozbieganie się i zajmowanie wyznaczonych miejsc, wymijanie się w marszu i biegu, ustawianie się w określonym szyku z nieoczekiwana zmianą miejsca zbiórki. W początkowym okresie nauczania zabaw i gier należy pamiętać o tym by: dobierać taką formę, aby bodziec i reakcja były z góry określone, występowały dwa bodźce i dwie reakcję, na jeden bodziec występowały dwie reakcje.
Podział zabawy i gry: z bodźcami i reakcjami zapowiedzianymi, ustalonymi, z bodźcami i reakcjami niezapowiedzianymi.

5. Metodyka nauczania zabaw i gier na czworakach:
-swobodne chody i biegi na czworakach bez narzuconej szybkości, poprawne mijanie się, swobodne skoki na czworakach – zwracamy uwagę na prawidłowy sposób poruszania się (na stopach i całych dłoniach), toczenie piłki głową na czworakach – najtrudniejszy element w pozycji czworakowania. Na początku wprowadzamy zabawy przygotowawcze – nauka trzymania głowy do dołu oraz popychania piłki. Podłoże powinno być miękkie, piłka początkowo duża, później coraz mniejsza.
Wyścigi na czworakach: z elementami biegu na czworakach, ze skokami na czworakach, z toczeniem piłki głową na czworakach. Pościgi na czworakach: pościg z elementem biegu na czworakach, pościg skokami na czworakach, pościg z toczeniem piłki głową na czworakach.
Podział zabawy i gry: ze skokami na czworakach,z elementami chodów i biegów na czworakach.

6. Metodyka nauczania zabaw i gier bieżnych:
-swobodne biegi – nauka wymijania. Wyścigi: po liniach prostych o kierunkach znanych, po liniach prostych z wymijaniem się, po liniach prostych ze zmianą kierunku, po liniach łamanych. Pościg: najtrudniejsza forma ruchu ze względu na zmienność tempa biegu, zmian kierunku, duży stopień orientacji.
Podział zabaw: zabawy z biegiem swobodnym gdzie szybkość jest regulowana przez samych uczestników, zabawy z szybkością narzuconą przez treść.
Podział gier: wyścigi masowe i sztafet, gry z walką o punkty dla drużyny.

7. Metodyka nauczania zabaw i gier rzutnych:
- rzuty na odległość, rzuty do celu nieruchomego, rzuty do celu ruchomego, rzuty i chwyty: oswojenie się z przyborem, podania z rąk do rąk, podania ze stopniowym zwiększeniem odległości między ćwiczącymi, podania toczeniem, podania i chwyty w marszu, w biegu, zabawy i gry rzutno-chwytne, podbijanie.
Podział zabawy i gry: z rzutami na odległość, rzutno-chwytne, z rzutami do celu nieruchomego i ruchomego, z podbijaniem na odległość, z podbijaniem do celu.

8. Metodyka nauczania zabaw i gier skocznych:
-formy swobodne- swobodne podskoki, wyskoki, zeskoki, przeskoki, doskoki. Wyścigi skokami obunóż, jednonóż ze współzawodnictwem indywidualnym. Wyścigi skokami obunóż, jednonóż ze współzawodnictwem zespołowym. Pościg- najtrudniejsza forma nauczania (berki skokami).
W zabawach i grach skocznych stosowane są również przeszkody, których stopniowanie jest następujące: przeskoki przez narysowane linie na podłożu, przeskoki przez leżące na podłożu krążki, przeskoki przez woreczki, klocki, przeskoki przez przeszkody wąskie i miękkie (guma, skakanka), przeskoki przez przeszkody twarde, szerokie.
Podział: zabawy ze swobodnymi podskokami, przeskokami, skokami; wyścigi masowe skokami, przeskokami; zabawy z elementami przeskoków i skoków ze współzawodnictwem indywidualnym; wyścigi sztafet skokami, przeskokami; gry, w których występuje walka o punkty dla drużyny.

9. Metodyka nauczania zabaw i gier kopnych:
-oswojenie z piłką- różne rodzaje podbicia piłki nogą, uderzenie i podania piłki w zabawach i grach, strzały na bramkę. Przyjęcia piłki w kolejności: toczącej się po podłożu, po odbiciu piłki od podłoża, z powietrza, w powietrzu. Prowadzenie piłki w kolejności: po liniach prostych, po liniach łamanych, po liniach krzywych.
Podział zabawy i gry: z uderzeniem i przyjęciem piłki nogą, ze strzałami do bramki, z prowadzeniem piłki nogą, z uderzeniem piłki głową

10. Metodyka nauczania i gier z mocowaniem i dźwiganiem:
-ciągniecie, przepychanie, element walki wręcz . Przeciąganie: w parach oburącz, jednorącz, w kole, w szeregach, w rzędach. Dźwiganie: przedmiotów, współćwiczącego (kilka osób dźwiga jednego). Dźwiganie współćwiczącego z elementami walki wręcz.
Podział zabawa i gry: z przeciąganiem, z przepychaniem, z dźwiganiem.

11. Metody nauczania ćwiczeń ruchowych:
a) metoda syntetyczna(całości)- polega na wyuczaniu ćwiczeń w całości, bez naruszania zasadniczej struktury ruchu,
b) metoda analityczna(części)- polega na osobnym wyuczeniu i złożonym w całość ruchu w końcowym etapie nauczania,
c) metoda kompleksowa(kombinowana)- polega na nauczaniu wyodrębnionych kompleksów ruchowych danej i jest połączeniem poprzednich metod, stosowanym często w celu korygowania błędów w wykonywanym ruchu.

12. Metodyka prowadzenia zabaw i gier ruchowych:
a) Przygotowanie do prowadzenia zabaw i gier ruchowych wiąże się z: przygotowaniem przez prowadzącego scenariusza zajęć; odpowiednim doborem zabaw i gier ruchowych (grupa ćwiczebna, miejsce zajęć, rodzaj i liczba przyborów, zadania zajęć); przygotowaniem uczestników – podział na drużyny, wybór pomocników.
b) Organizacja zabaw i gier ruchowych – etapy działania: ustawienie uczestników na pozycjach wyjściowych, objaśnienia zabawy, gry ruchowej.
c) Przeprowadzenie zabaw i gier ruchowych: rozpoczęcie zabawy, gry ruchowej; dozowanie natężenia wysiłku i stanu emocjonalnego; aktywizacja uczniów; czuwanie nad bezpiecznym przebiegiem zabawy, gry.
d) Zakończenie zabaw i gier ruchowych: ogłoszenie wyniku, podsumowanie zabaw i gier ruchowych.

13. Zabawy:
1. Berek – kibelek-zabawowo-klasyczna

2. Ćwiczenia z gazetą-metoda bezpośredniej celowości ruchu

3. Zabawa ‘’Natarcie’’ przebieg do miejsca wyznaczonego przez nauczyciela, dzieci biegną z okrzykiem HURA!- metoda zabawowo-klasyczna

4. Nauka skoku w dal z miejsca i jego pomiaru- metoda zadaniowo-ścisła

5.Zabawa inscenizowana śpiewem ‘’ Wyleciał ptaszek z Łobzowa’’-metoda zabawowo-klasyczna    

6. Koci grzbiet - metoda zabawowo-naśladowcza

7. W staniu na jednej nodze napisz swoje imię- metoda bezpośredniej celowości ruchu

8. Piłowanie drzewa- metoda zabawowo-naśladowcza

9. W różnych pozycjach dmuchaj na piórko tak, aby jak najdłużej utrzymywało się w powietrzu - metoda bezpośredniej celowości ruchu

10. Ścieżka ćwiczebna –pokonanie trasy 300m na której znajdują się urządzenia do ćwiczeń- metoda programowego usprawniania się

11. Opowieść ruchowa ‘’Przyszła zima’’-metoda ruchowej ekspresji twórczej

Metoda zabawowo-naśladowcza- wchodzenie po wysokich stopniach schodów, ślimak pokazuje rogi, patrzenie pod słońce, ważenie soli, mały i duży wiatrak, bocian trzepocze skrzydłami, kołyska, koty uciekają przed psami, muchy chodzą po ścianie, pajac, zegar tyka, potakiwanie, przeczenie, skoki zajęcze, chód kruka, skoki żabki, lot szybowca.
Metody bezpośredniej celowości ruchu- pokaż ręką sufit, pokaż ścianę za sobą, z wyskoku dosięgnij ręką gałęzi.

Metoda zabawowo-klasyczna- lawina, spychacz, bocian i żabki.

14. Krzywa natężenia ruchu- jest to przebieg wydatkowania energii podczas jednostki lekcyjnej. Ze względu na racjonalne wydatkowanie energii wskazane jest, aby to natężenie stopniowo wzrastało i następnie opadało tak, żeby punkt kulminacyjny natężenia wysiłku wystąpił w połowie lub pod koniec części głównej lekcji.

15. Formy organizacyjne:
a) podziałów uczniów: zastępy stałe, sprawnościowe, zmienne; drużyna, grupy, pary,
b) porządkowe: ustawienia(porządkowe-szereg, dwuszereg, rząd, dwurząd, szyk marszowy), ustawienia ćwiczebne(luźna gromadka, uliczka, półkole, czworobok, trójkąt, kolumna ćwiczebna), odliczanie oraz zwroty w miejscu i w ruchu,
c) prowadzenia zajęć: frontalna, zajęć w zespołach, zajęć w zespołach z zadaniami dodatkowymi, stacyjna, obwodu ćwiczebnego, indywidualna.

16. Podział środków dydaktycznych:
jednofunkcyjne przybory typowe i nietypowe, wielofunkcyjne przyrządy typowe i nietypowe, środki dydaktyczne niezbędne do przekazu informacji, urządzenia stałe typowe i nietypowe.

17. Pozycje wyjściowe ćwiczeń kształtujących:
-pozycja równoważna, w rozkroku, wykroczna; klęk obunóż, 4x jednonóż; siad na, okroczny, skrzyżny, klęczny, ugięty, skulony, prosty, prosty rozkroczony, kroczny, klęczno-wykroczny, klęczno-zakroczny, klęczno-rozkroczny, wykroczno-rozkroczny; leżenie przodem, tyłem, bokiem, przewrotnie, przerzutnie.

18. Cele edukacji wf:
kształtowanie sprawności motorycznej, kształcenie umiejętności w sferze kultury fizycznej, opanowywanie przez uczniów wiedzy w zakresie kultury fizycznej, wychowanie ogólne i specyficzne.

19. Cechy motoryki:
siła, szybkość, gibkość, wytrzymałość.