Temat: Człowiek w obliczu zagrożenia. Omów zagadnienie, odwołując się do wybranych
przykładów literackich i filmowych.
Teza: Człowiek w obliczu zagrożenia przyjmuje postawę heroiczną.
Heroizm jest to męstwo, bohaterstwo, odwaga. W ludzkim życiu jest wiele zagrożeń. Ludzie nie zawsze wiedzą co jest dobre a co nie. Coraz częstszym zagrożeniem są wszelakie używki m.in. narkotyki i alkohol w które wciąga się coraz więcej nastolatków by uciec od problemów codzienności. Kolejnym zagrożeniem są choroby. Dotykają one naszych najbliższych i nas. Są często ważnym egzaminem dla nas ponieważ często pojawiają się niespodziewanie i nie jesteśmy na nie przygotowani. Coraz szybciej rozpowszechniającym zagrożeniem są katastrofy naturalne tsunami, tajfuny, trzęsienia Ziemi w których ginie wiele niewinnych ludzi. Dlatego tak ważne jest jaką postawę przyjmie człowiek w obliczu tych zagrożeń. Niektórzy wybierają postawę wycofania, bezradności. Ponieważ nie mają już na nic siły. Są jednak ludzie którzy wybierają postawę heroiczną w walce z zagrożeniem. Ratują drugiego człowieka, niejednokrotnie narażając własne życie, nie są obojętni na drugiego człowieka.
Irena Sendlerowa jest przykładem czystego heroizmu. Irena Sendlerowa podczas II Wojny Światowej ratowała żydowskie dzieci z getta. Uratowała ich ok. 2500. Robiła to bezinteresownie, tak jak jej serce podpowiadało. Narażała wielokrotnie swoje życie. Nikomu nie odmawiała pomocy. Była aktywną działaczką społecznej organizacji Żegota. Żegota był to Komitet Pomocy Ludności Żydowskiej im. Konrada Żegoty. Kiedy zimą 1942r. w getcie pogorszyły się warunki życia (dorośli i dzieci umierali z powodu głodu, zimna i chorób). W Wydziale Opieki została podjęta akcja przeciw żebrzącym dzieciom. Na teren miasta wyjechały ciężarówki, z dwiema opiekunkami społecznymi i policjantem. Dzieci, które spotkano na ulicy zabierano i przywożono do Zakładu Rozdzielczego na ul. Przebieg. Po wykąpaniu, przebraniu i nakarmieniu dzieci przebywały ośrodku przez 3 dni. W tym czasie lekarze i psycholodzy badali dzieci. Prawie połowa z nich była pochodzenia żydowskiego. Irena zawodowo zajmowała się pracą w Zarządzie Miejskim Warszawy oraz działalnością konspiracyjną. Obie działalności łączyło ratowanie Żydów. Kierowała specjalnym referatem który specjalizował się w udzielaniu schronienia dzieciom, które same zdołały opuścić mury getta, oraz w wyprowadzaniu dzieci w różnym wieku oraz organizowaniu ich pobytu po stronie aryjskiej. Dzieci w zależności od wieku, płci, wyglądu trafiały do rodzin polskich albo do klasztornych lub cywilnych zakładów opiekuńczych. Sposobów na wydostanie dzieci z getta było kilka. Akcja miała szansę na powodzenie tylko dzięki pomocy policji. Małe dzieci przeważnie wyprowadzano przez gmach sądu przy ul. Leszno. Budynek miał dwa wejścia: jedno od strony getta, drugie od strony aryjskiej. Niektóre wyjścia były otwarte i dzięki odwadze i pomocy woźnych można było przeprowadzić tamtędy dzieci z getta. Wywożono je także wozami strażackimi albo tramwajem.
Irena Sendlerowa podczas wojny prowadziła kartoteki dzieci, był to zwój pasemek z bibuły zwiniętych w rulonik. Spis ten mógł trafić w niepowołane ręce więc tylko ona się tym zajmowała ze względów bezpieczeństwa. Kartoteka zawierała prawdziwe imię i nazwisko dziecka oraz nowe, zaszyfrowany adres, dokąd dziecko trafiło. 20 października 1943r. po Irenę przyszło gestapo. Cały budynek był otoczony przez gestapo. Trzy godziny trwała rewizja obejmująca zrywanie podłogi i rozrywanie poduszek. Przed wtargnięciem gestapo Sendlerowa rzuciła kartotekę swojej łączniczce Janinie Grabowskiej. W siedzibie Gestapo na przy alei Szucha okazało się że zaaresztowano również kilka jej koleżanek z ośrodków opieki. Okazało się że miejsce spotkań – pralnia w które były organizowane przez Irene i jej łączniczki spotkania zostało zdekonspirowane. Właścicielka pralni nie wytrzymując tortur wydała nazwisko Sendlerowej. W czasie przesłuchań wypytywano Irenę o informację związane z organizacją. W zamian za nie obiecywano Sendlerowej natychmiastowe zwolnienie. W więzieniu na Pawiaku przesłuchiwano i torturowano ją przez wiele dni i nocy. Ona nikogo nie wydała, wolała umrzeć niż zdemaskować działalność i narazić na niebezpieczeństwo innych. Dostała wyrok: rozstrzelanie. Dostawała grypsy od przyjaciół z ,,Żegoty’’, że robią wszystko by ją wydostać. Wsparcie przyjaciół pomagało Irenie przetrwać najgorsze chwile. 20 stycznia 1944r. podczas masowych egzekucji na Pawiaku usłyszała swoje nazwisko. Wszystkie kobiety wieziono do centrali w alei Szucha. Jako jedyną kazano doprowadzić na dodatkowe śledztwo. Gestapowiec który ją przesłuchiwał powiedział do niej że jest wolna i by czym prędzej uciekała. Sendlerowa była oszołomiona, nie wiedziała co się dzieje ale zamiast uciekać prosiła o zwrot swojej kenkarty bez której nie można było się poruszać. Irena uciekła z stamtąd i zmieniła dokumenty na nazwisko Dąbrowska Klara. Gestapowiec w dokumentach napisał że Irena została rozstrzelana za co zapłacił własnym życiem. Irena wróciła do pracy konspiracyjnej. Akcja ta była zaplanowana przez przyjaciół Ireny. Po ucieczce musiała się ukrywać, nie mogła nawet przyjść na pogrzeb swojej matki ponieważ gestapo ją szukało, nawet na pogrzebie matki wypytywano się o Irenę.
Agata Mróz była jedną z najlepszych siatkarek w Polsce. Odnosiła liczne sukcesy. Od wielu lat chorowała na jedną z odmian białaczki. Walczyła z chorobą. Nie chciała zrezygnować ze sportu, ponieważ było to jej wielką pasją. Niestety jej stan zdrowia się pogarszał. Jej trener nie dał jej jednak wyboru i dla jej dobra usunął ją z kadry. W tym czasie Agata znalazła miłość swojego życia i postanowiła wyjść za mąż. Niedługo potem zaszła w ciąże. Wiedziała, że ciąża przy jej stanie zdrowia zagraża nie tylko jej życiu ale także życiu swojego nienarodzonego dziecka. Kiedy dowiedziała się o ciąży nie chciała jej usunąć. Chciała być matką. Lekarze kiedy usłyszeli o jej decyzji stwierdzili, że była nieodpowiedzialna. Lekarze byli przeciwni decyzji Agaty. Twierdzili, że jest to wyrok śmierci. Uważali, że nie donosi ciąży. Namawiali ją żeby zmieniła zdanie bo umrze ona i dziecko jednak ona zaryzykował. Nawet jej mąż był przeciwny, nie chciał by tak ryzykowała. Ale ona nie zmieniła zdania, nie chciała usunąć dziecka. Podczas jednej z Rozmów ze swoją mamą powiedziała ,że od kiedy jest w ciąży to czuje w reszcie, że jej życie ma sens. Podczas ciąży nie mogła przyjmować żadnych leków bo mogłyby one doprowadzić do poronienia. Po narodzinach córeczki Liliany, Agatę czekał przeszczep szpiku . Po przeszczepie stan zdrowia Agaty bardzo się pogorszył, dostała sepsy, organizm nie bronił się. Agata walczyła o życie do samego końca bo miała dla kogo żyć: dla córeczki i męża. Agata w swoim liście pożegnalnym do męża napisała że: nie żałuje swojej decyzji, gdyby miała jeszcze raz wybierać wybrałaby tak samo, napisała że jest szczęśliwa i odchodzi spełniona.
,,Niemożliwe’’ Juan Auntonio Bayona Film ,,Niemożliwe’’ jest historią opartą na faktach. Pięcioosobowa rodzina postanawia spędzić święta Bożego Narodzenia i sylwestra w Tajlandii. Nie wiedzieli, że święta te potoczą się tak niespodziewanie tragicznie. Rodzina składała się z matki Marii, ojca Henriego i trzech synów. 25 grudnia 2004r. cała rodzina poszła na basen popływać, nagle w jednej chwili przyszła ogromna fala, okazało się że to fala tsunami. Cała rodzina została rozłączona. Każdy walczył o swoje życie. Maria odnalazła najstarszego syna. Niestety ona sama była w złym stanie, miała dużo obrażeń. Po pewnym czasie znaleźli się na suchym lądzie i chcieli szybko schronić się w jakimś bezpiecznym miejscu. W pewnym momencie Maria usłyszała płacz małego dziecka postanowiła zawrócić i ratować je. Jej syn był przeciwny temu uważał, że muszą się ratować przed kolejną falą, jednak Maria postawiła odnaleźć chłopca. Zaczęła głośno krzyczeć. Syn Marii znalazł chłopca przykrytego suchą trawą, był smutny i bardzo płakał. Oboje wzięli go ze sobą. Chłopiec nazywał się Daniel i miał ok.4 lata. Maria nie zastanawiała się nad tym czy może zaraz nie nadejdzie tsunami po prostu ratowała chłopca, myślała wtedy o swoich synach, którzy mogliby być w tej samej sytuacji. Maria opiekowała się chłopcem jak własnym dzieckiem. Kobieta była bardzo osłabiona ale nie poddawała się, była przekonana że jej pozostała reszta rodziny nie żyje. Maria nawet podczas pobytu w szpitalu wykazała się heroizmem. Pomagała innym pacjentom, dawała im jedzenie, dopatrywała by nie stało im się nic złego. Poprosiła swojego syna by pomagał w szpitalu innym osobom. Jeszcze przed wyjazdem do szpitala martwiła się o Daniele bo nie widziała go w pobliżu siebie a miała być przewieziona do szpitala.
Jerzy Popiełuszko od sierpnia 1980r. związał się ze środowiskiem robotniczym: robotnikami, hutnikami. Wspierał ,,Solidarność’’. Organizował tzw. Msze za Ojczyznę. Był prawdziwym świadkiem JEZUSA CHRYSTUSA. Ks. Jerzy cały czas był zaangażowany w pomoc potrzebującym: rodzinom wielodzietnym, ubogim, bliskim osób internowanych. Gromadził dla nich żywność i leki. Wspierał więźniów politycznych. Był wyrazicielem pozbawionego głosu społeczeństwa. Służył Bogu, ludziom i Ojczyźnie przez poświęcenie dla innych i głoszenie prawdy o tym jak zniewolona jest Ojczyzna.. Władzom komunistycznym nie podobała się działalność ks. Jerzego. Zastraszano kapłana. Dwukrotnie włamano się do jego mieszkania, był śledzony, nękany, zatrzymywany przez milicję. W 1983 r. wszczęto przeciwko niemu śledztwo w sprawie “nadużywania wolności sumienia i funkcji kapłana na szkodę PRL”. Był przesłuchiwany 13 razy.
19 października 1984 ks Jerzy wraz ze swoim kierowcą Waldemarem Chrostowskim. wracali z Bydgoszczy do Warszawy. Na drodze do Torunia, niedaleko Górska zostali uprowadzeni przez funkcjonariuszy Samodzielnej Grupy „D” Departamentu IV MSW w mundurach funkcjonariuszy Wydziału Ruchu Drogowego MO. Kierowcy udało się uciec z kabiny samochodu ale ks. Popiełuszkę skrępowano i przewożono w bagażniku, torturowali a następnie utopili.
30 października z zalewu na Wiśle koło Włocławka wyłowiono jego zwłoki/ Ręce skrępowano tak, by próby poruszania nimi zaciskały pętlę na szyi. Ciało obciążone było workiem wypełnionym kamieniami.
Ks. Jerzy Popiełuszko przez całe swoje życie bronił jasnej granicy między prawdą a kłamstwem. Mówił o wartości prawdy. Zginą męczeńską śmiercią za wolność Ojczyzny.
W literaturze jak i w filmie można odnaleźć wiele osób które wyróżniły się heroizmem. W przywołanych przykładach wyraźnie widać że osoby w obliczu zagrożenia przyjmują postawę heroiczną. Osoby te nie zważały na konsekwencje swoich wyborów robili to co było dla nich słuszne. Nijedokrotnie Oddając życie za drugiego człowieka .Co dowodzi prawdziwości tezy.
aleksandraoliwia