1. Rodzaje i charakterystyka aktów prawnych regulujących prowadzenie działalności gospodarczej
• Ustawa z dnia 19 listopada 1999r. Prawo działalności gospodarczej – występuje tu zdefiniowanie pojęcia działalności gospodarczej, nazywając ją wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły działalnością wytwórczą, usługową oraz eksploatacją i poszukiwaniem zasobów naturalnych. Ustawy tej nie stosuje się do działalności w rolnictwie i leśnictwie.
• Ustawa z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej – są to przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej
• Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym – osoby prawne i inne jednostki organizacyjne.
• Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.
• Ustawa a dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych.
• Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym.
• Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
• Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
• Rozporządzenie Ministra Finansów dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia księgi przychodów i rozchodów
• Ustawa z dnia 14 lutego 2003 r. – jest to ustawa o udostępnianiu informacji gospodarczych.
• Ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. – zawarte są tu regulacje, które dotyczą terminów zapłaty w transakcjach handlowych.
2. Obowiązki pracodawcy w zakresie zatrudniania pracowników
Te obowiązki zależą m.in. od formy umowy, na jaką zatrudnimy pracowników oraz od ich indywidualnych uprawnień podatkowych i składkowych. Przy niektórych formach opodatkowania występują limity bądź ściśle określone reguły związane z przyjęciem do pracy dodatkowych osób. Jeżeli przedsiębiorca rozlicza się na zasadzie karty podatkowej nie może zatrudniać osób na umowę o dzieło lub na umowę zlecenie. Może jedynie dokonać przyjęcia osoby na umowę o pracę. Dodatkowo takiemu podatnikowi przypisany jest limit zatrudnienia do 5 osób, a w określonych rodzajach działalności limit zatrudnienia wynosi 3 osoby. To na zatrudniającym spoczywa więcej formalności związanych z przyjęciem pracownika.
Formalności związane z zatrudnianiem pracownika
Przepisy, które obowiązują pracodawcę wynikają głównie z Kodeksu pracy, Kodeksu cywilnego, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kodeks pracy opisuje zagadnienia związane z czasem pracy, wynagrodzeniem i urlopami. Reguluje on także w podstawowym zakresie kwestie dotyczące ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa i higieny pracy.
Kwestia przeprowadzenia szkolenia BHP
W przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej nie ma obowiązku prowadzenia szkoleń i wprowadzania zasad dotyczących BHP, jeżeli przy jej prowadzeniu pomagają osoby będące w pierwszej grupie pokrewieństwa (m.in. małżonek, dzieci, rodzice, rodzeństwo). Co do zasady obowiązku takiego nie ma również przedsiębiorca zatrudniający osoby na podstawie umów cywilnoprawnych (w niektórych sytuacjach taka potrzeba może wynikać ze specyfiki wykonywanych czynności, albo warunków, w których przyjmujący zlecenie wykonuje powierzone mu czynności).
W przypadku nawiązania stosunku pracy, każdy przyszły pracownik przed dopuszczeniem do pracy musi odbyć wstępne (i opcjonalnie stanowiskowe) szkolenie z zakresu BHP. Szkolenie to nie jest wymagane jedynie w sytuacji, gdy pracownik podejmuje pracę na tym samym stanowisku, które zajmował u danego pracodawcy bezpośrednio przed nawiązaniem z tym pracodawcą kolejnej umowy o pracę lub gdy przerwa pomiędzy tymi umowami nie przekroczyła 30 dni.
Zgłoszenie pracownika do ZUS
Pracodawca ma obowiązek zgłosić zatrudnioną osobę do ZUS w terminie do siedmiu dni od daty powstania obowiązku ubezpieczeń, tj. od dnia nawiązania stosunku pracy. Zgłoszenie pracodawcy dotyczące zatrudnionego pracownika obejmuje:
ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe);
ubezpieczenie zdrowotne;
Fundusz Pracy;
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
Zgłoszenia nowego pracownika dokonuje na formularzu ZUS ZUA. Co do zasady każda osoba, dla której umowa zlecenia stanowi jedyne zatrudnienie, podlega z tego tytułu obowiązkowym ubezpieczeniom w ZUS. Wyjątkiem są zleceniobiorcy będący uczniami gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, szkół ponadpodstawowych lub studentami, do ukończenia 26 lat, ponieważ nie podlegają obowiązkowo ani ubezpieczeniom społecznym, ani ubezpieczeniu zdrowotnemu.
Obowiązki zawiązane z odprowadzaniem podatku dochodowego
Pracodawca ma obowiązek ewidencjonować i rozliczać wynagrodzenia. Jego obowiązkiem jest również comiesięczne naliczanie i odprowadzanie podatku od dochodów pracowników. Dotyczy to zarówno pracowników przyjętych w oparciu o stosunek pracy, jak i tych, z którymi zawarta została umowa cywilnoprawna.
Przeprowadzanie badań lekarskich
Zgodnie z postanowieniami Kodeksu pracy pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku pracy. Badania lekarskie przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę i na jego koszt.
Pracodawca nie ma obowiązku wysyłania na badania osób przyjmowanych ponownie do pracy u danego pracodawcy na to samo stanowisko lub na stanowisko o takich samych warunkach pracy, na podstawie kolejnej umowy o pracę zawartej w ciągu 30 dni po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą.
Jaką umowę wybrać przy zatrudnieniu?
Przyjęcie pracownika związane jest z wyborem formy umowy, na podstawie której zostanie on zatrudniony. Do wyboru mamy:
Umowy o pracę:
· na czas nie określony,
· na czas określony,
· na okres próbny,
· na czas wykonania określonej pracy;
Umowy cywilnoprawne:
· umowa zlecenie,
· umowa o dzieło.
W myśl art. 22. Kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.
Każda forma zatrudnienia spełniająca powyższe przesłanki jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.
Co ważne, nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną.
Jak rozliczać podatki i składki ZUS od pracowników
Od 2007 roku nie ma obowiązku składania deklaracji miesięcznych PIT-4 za pracownika. Wystarczy jedynie opłacić zaliczkę na podatek z tego tytułu do dnia 20 każdego kolejnego miesiąca.
Pracodawca musi również dokonać rozliczenia pracownika i siebie z tytułu ZUS. W tym przypadku termin na złożenie comiesięcznej deklaracji ZUS DRA wraz z raportami imiennymi za pracowników to 15 dzień następnego miesiąca. Opłata i deklaracja składane są co miesiąc. Nie można, tak jak w przypadku rozliczeń z urzędem skarbowym, dokonać samych opłat bez złożenia formularza rozliczeń.
Formalności związane ze zwalnianiem pracowników
Kodeks pracy przewiduje pięć podstawowych trybów rozwiązania stosunku pracy:
1. na mocy porozumienia stron,
2. przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem),
3. przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia),
4. z upływem czasu, na który była zawarta,
5. z dniem ukończenia pracy, dla której wykonania była zawarta.
Gdy umowa została rozwiązana za wypowiedzeniem przez pracodawcę, pracownikowi przysługują pełnopłatne dni wolne na poszukiwanie pracy, odpowiednio:
· 2 dni robocze, gdy okres wypowiedzenia wynosi dwa tygodnie lub miesiąc,
· 3 dni robocze, gdy okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące.
Kolejno pracodawca nie powinien zapominać o wzajemnym rozliczeniu się z pracownikiem z powierzonego mienia rzeczowego.
Obowiązkiem pracodawcy jest niezwłoczne wydanie pracownikowi świadectwa pracy. Muszą zostać w nim zawarte dane dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, a także m.in. podstawa prawna wygaśnięcia stosunku pracy. Wzór świadectwa pracy określa załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania.
3. Obowiązki przedsiębiorcy w zakresie opodatkowania działalności gospodarczej i ubezpieczeń
Po podjęciu decyzji o rozpoczęciu prowadzenia działalności gospodarczej należy dokonać zgłoszenia działalności w odpowiednich organach administracji:
• Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej (CEIDG),
• Krajowy Rejestr Urzędowy Podmiotów Gospodarki Narodowej w celu uzyskania numeru statystyczny podmiotu gospodarczego (REGON),
• naczelnik urzędu skarbowego w celu aktualizacji danych,
• ZUS, w celu powiadomienia odpowiednich organów o istnieniu nowego podmiotu, objętego obowiązkami podatkowymi.Każdy przedsiębiorca podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Dwa główne rejestry to KRS, prowadzony przez sądy rejonowe, oraz CEIDG, prowadzona przez Ministra Gospodarki. Obowiązkowemu wpisowi do CEIDG podlega jednoosobowy przedsiębiorca. Wpis jest bezpłatny i dokonuje się go w urzędzie gminy, a docelowo w formie elektronicznej na platformie CEIDG.
Kolejny obowiązek zgłoszeniowy związany jest z uzyskaniem indywidualnego numeru identyfikacyjnego przedsiębiorcy dla celów statystyki publicznej (REGON).
W urzędzie skarbowym dokonuje się aktualizacji danych dotyczących m.in. nazwy (odtąd zamiast osoby fizycznej przedsiębiorca będzie figurował jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą), miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i formy opodatkowania.
Z kolei zgłoszenie do ZUS wiąże się z przekazaniem informacji dotyczących konieczności opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.
Obowiązki ewidencyjne
Przedsiębiorca zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji w szczególności dla celów podatkowych:• ewidencja przychodów – jeśli podejmiemy decyzję o formie opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych;
• ewidencja środków trwałych – czyli tych składników majątku, które służą do wykonywania działalności gospodarczej i nie są planowane do sprzedaży w ciągu 12 miesięcy od ich nabycia, a wartość ich zakupu nie przekracza 3500 zł;
• ewidencja wyposażenia – dotyczy tzw. niskocennych składników majątku trwałego, czyli przeznaczonego do wykorzystania w działalności gospodarczej w okresie dłuższym niż 12 miesięcy;
• podatkowa księga przychodów i rozchodów – służy do ewidencjonowania kosztów i przychodów, czyli co do zasady sprzedaży i zakupów, dla przedsiębiorców którzy zdecydują się opodatkować działalność w tej formie, czyli na tzw. zasadach ogólnych;
• ewidencje pracownicze – służą do rozliczania wynagrodzeń pracowników oraz opłacania podatków od wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne pracowników – z uwagi na dość skomplikowany sposób prowadzenia tych ewidencji i sformalizowane zasady dotyczące akt osobowych zaleca się powierzenie spraw kadrowych, w przypadku zatrudniania pracowników, wyspecjalizowanym podmiotom (ma to o tyle znaczenie, że w przypadku błędnego skalkulowania wynagrodzeń dla pracowników można narazić się na konsekwencje finansowe).
Obowiązki podatkowe
Ewidencje służą do wykazania wartości przychodów i ewentualnie również kosztów podatkowych, które stanowić będą podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.
Jednoosobowy przedsiębiorca rozlicza podatki w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Podział form ewidencji podatkowej: uproszczone (karta podatkowa, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych), na zasadach ogólnych (podatkowa Księga przychodów i rozchodów, księgi rachunkowe).
Zasady ogólne
Są to ogólne zasady ekonomiczne kalkulowania wyniku finansowego działalności. Od wartości przychodów (sprzedaży) odejmuje się wartość wydatków, które były konieczne do poniesienia w związku z tą sprzedażą – wynik stanowi podstawę opodatkowania, pomniejszaną jeszcze o wartość składek na ubezpieczenie społeczne.
W zakresie ogólnych zasad opodatkowania do wyboru są 2 warianty opodatkowania:
• skala podatkowa,
• podatek liniowy.
W przypadku wyboru jako formy rozliczeń skali podatkowej podatek będzie liczony od dochodu. Zapłacimy dopiero wtedy, gdy nasza działalność będzie zyskowna, a więc przychody przewyższą koszty. Decydując się na opodatkowanie według skali, nie musimy składać oświadczenia o wyborze tej formy, jedynie w poz. 26 formularza EDG-1 zaznaczymy pozycję podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
Jedną z różnic między skalą podatkową a podatkiem liniowym jest stawka podatkowa – w przypadku podatku liniowego wynosi ona 19%, a przy skali – 18% i 32%. W przypadku wyboru skali podatkowej podatek zależy od tego, w którym progu znajdują się nasze dochody.
W odróżnieniu od podatku liniowego w przypadku wyboru skali podatkowej można korzystać z różnego rodzaju przywilejów. Rozliczając się według tej formy, zyskuje się: możliwość wspólnego rozliczania się z małżonkiem, preferencje dla samotnych rodziców, możliwość zwolnienia z podatku w związku z inwestycjami w specjalnej strefie ekonomicznej oraz ulgi podatkowe. Wszystkie te przywileje tracą na znaczeniu, kiedy biznes zaczyna generować coraz większe dochody. Rosnące zyski powodują, że osiąga się drugi próg podatkowy, a w konsekwencji wyższa jest wartość podatku, której wspomniane przywileje nie rekompensują. Skala podatkowa jest opłacalna, jeżeli dochody nie przekraczają znacząco pierwszego przedziału. Jeżeli natomiast zyski, jakie firma wypracowała przekraczają go, wówczas korzystny jest wybór podatku liniowego jako formy opodatkowania.
Kalkulacja podatku liniowego i podatku według skali odbywa się na podstawie ewidencji w postaci podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W przypadku przekroczenia kwoty 1 200 000 euro obrotu powstaje natomiast konieczność prowadzenia najbardziej zaawansowanej techniki ewidencji, czyli ksiąg rachunkowych.
Opłacanie podatku według skali podatkowej oraz według stawki liniowej jest bardzo podobne. Jeśli osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą rozlicza się na zasadach ogólnych (skala podatkowa lub stawka liniowa), podatnik jest zobowiązany do wpłacania w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy. Od 2007 r. zniesiono obowiązek składania comiesięcznych deklaracji do urzędów skarbowych, jednak podatnicy są zobligowani do comiesięcznych wpłat zaliczek na podatek.
Wybierając rozliczanie się według skali podatkowej, wysokość zaliczek za miesiące do listopada roku podatkowego ustala się w następujący sposób:
• do wpłaty zaliczki podatnicy są zobowiązani od miesiąca, w którym dochód obliczony na podstawie księgi przychodów i rozchodów przekroczył kwotę wolną od podatku (obecnie 3091 zł),
• zaliczkę do zapłaty w tym miesiącu stanowi podatek obliczony od wypracowanego dochodu,
• wpłaty w kolejnych miesiącach ustalane są jako różnica między podatkiem należnym od dochodu wypracowanego od początku roku a sumą zaliczek wpłaconych w miesiącach poprzedzających,
• obliczoną ostatecznie zaliczkę pomniejsza się o wielkość składki na ubezpieczenie zdrowotne, opłaconej w danym miesiącu.
Zgodnie z Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczki miesięczne za okres od stycznia do listopada należy uiszczać w terminie do 20 każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. Oznacza to, że np. zaliczkę za lipiec należy wpłacić do 20 sierpnia.
Uproszczone formy opodatkowania
• karta podatkowa,
• ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.
Karta podatkowa jest najprostszą formą opłacania podatku dochodowego dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. W przypadku wyboru tej formy nie ma konieczności prowadzenia żadnej ewidencji podatkowej, co jest znaczącym ułatwieniem. Istnieje jednak konieczność opłacania comiesięcznej, stałej kwoty podatku, ustalonej przez naczelnika urzędu skarbowego raz do roku, niezależnie od osiągniętego wyniku finansowego. Możliwość skorzystania z karty podatkowej ograniczona jest zgodnie z przepisami tylko do niektórych rodzajów działalności gospodarczej.
Karta podatkowa przeznaczona jest przede wszystkim dla niewielkich zakładów usługowych, wytwórczo-usługowych i handlowych. Możemy nią opodatkować np. usługi zegarmistrzowskie, usługi tapicerskie czy usługi krawieckie, handel detaliczny, działalność gastronomiczną (bez możliwości sprzedaży napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%) i rozrywkową, usługi transportowe (prowadzenie taksówki), weterynaryjne, wolne zawody w zakresie ochrony zdrowia, częściowo także rolnictwo i inne.
Aby rozliczać się w formie karty podatkowej należy spełnić następujące warunki:
• działalność musi być wymieniona w załączniku nr 3 do Ustawy;
• prowadząc działalność, nie można korzystać z usług innych firm, a także zatrudniać osób na umowę zlecenia i o dzieło do wykonywania prac związanych z działalnością; bez przeszkód można natomiast zatrudniać osoby na umowę o pracę;
• współmałżonek nie może prowadzić działalności gospodarczej w tym samym zakresie; dozwolone jest natomiast, aby współmałżonek pracował wspólnie, ale nie może on posiadać swojej firmy, której działalność jest taka sama lub się z nią pokrywa;
• nie można świadczyć usług i produkować dla innych firm, oferta musi być skierowana jedynie do odbiorców indywidualnych.
Podstawową zaletą karty podatkowej jest uproszczona procedura stosowania i minimalne wymogi formalne do spełnienia. Decydując się na kartę, należy złożyć wniosek w tej sprawie w odpowiednim urzędzie skarbowym, w terminie do 20 stycznia roku podatkowego. W przypadku uwzględnienia wniosku urząd skarbowy wydaje decyzję, w której ustala wysokość podatku w formie karty podatkowej, odrębnie na każdy rok podatkowy. Wniosek (PIT-16) o przyznanie karty podatkowej kieruje się do naczelnika urzędu skarbowego jeszcze przed faktyczną rejestracją firmy.
W przypadku, gdy w kolejnych latach nie następuje rezygnacja z rozliczania się na zasadach karty podatkowej, nie trzeba o tym informować żadnej instytucji. Z początkiem nowego roku podatkowego urząd skarbowy prześle stosowną informację o wysokości stawki za dany rok.
Ponadto podatnicy opodatkowani na zasadzie karty podatkowej nie mogą prowadzić innej pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast wolno im pracować na etacie i prowadzić gospodarstwo rolne oraz działalność artystyczną.
Karta podatkowa zobowiązuje do wydawania na życzenie klientów rachunków i ewentualnie faktur VAT, a także do przechowywania ich kopii przez 5 lat. Jeżeli zatrudnia się pracowników, to dodatkowym obowiązkiem jest prowadzenie ewidencji zatrudnienia i karty przychodów pracowników.
Podatek ustalony przez naczelnika urzędu skarbowego zależy od:
• rodzaju i zakresu prowadzonej działalności,
• liczby zatrudnionych pracowników,
• miejscowości stanowiącej siedzibę firmy.
Ustaloną przez urząd skarbowy kwotę podatku pomniejsza się o zapłaconą składkę na ubezpieczenie zdrowotne. Podatek należy zapłacić za miesiąc poprzedni. Wyjątkiem jest grudzień, ponieważ kwotę podatku wpłaca się do 28 grudnia.
W przypadku ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych kwota podatku jest wynikiem przemnożenia odpowiedniej stawki procentowej przez wielkość przychodu (sprzedaży) osiągniętego przez firmę. Kwota podatku należnego fiskusowi zależy od wielkości przychodu, a nie – jak to ma miejsce w przypadku zasad ogólnych — od dochodu. Podatek płaci się więc niezależnie od tego, czy działalność przynosi zyski, czy straty, bowiem przychodu nie pomniejsza się o koszty. Ewidencja, jaką zobowiązani są prowadzić podatnicy opodatkowujący się podatkiem zryczałtowanym to Ewidencja przychodów. Wysokość stawek ryczałtu uzależniona jest od rodzaju działalności.
W chwili obecnej obowiązują następujące stawki:
Do obowiązków podatkowych zalicza się też obowiązek opłacania składek ZUS i ubezpieczenia zdrowotnego. Na składki ZUS składają się: składka emerytalna, składka rentowa, składka chorobowa, składka wypadkowa.
Osoby podejmujące działalność gospodarczą po raz pierwszy od 5 lat mają prawo do ograniczenia wysokości swoich składek ZUS w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej. Przywilej ten nie dotyczy osób, które podejmując działalność gospodarczą, będą świadczyły usługi na rzecz swojego byłego pracodawcy, w tym samym zakresie, w jakim byli zatrudnieni.
Obowiązek w zakresie ZUS liczy się nie od daty wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, ale od daty faktycznego rozpoczęcia prowadzenia działalności, która powinna być zgodna z datami podanymi w formularzu EDG-1.
Przedsiębiorcy mogą zadeklarować wyższą kwotę podstawy wymiaru, licząc na wyższe świadczenia emerytalne czy chorobowe i rentowe, jednak mają również prawo do taniego startu.
4. Charakterystyka branży teleinformatycznej pod kątem przepisów prawa – GIODO, recykling, licencja, Certyfikaty CE
GIODO – wprowadzenie
Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych administrator danych osobowych zobowiązany jest do zapewnienia ochrony przetwarzanych danych osobowych przed ich udostępnieniem osobom nieupoważnionym, zabraniem przez osobę nieuprawnioną, przetwarzaniem z naruszeniem ustawy oraz zmianą, utratą, uszkodzeniem lub zniszczeniem. Jakość zapewnianej ochrony powinna być odpowiednia do zagrożeń oraz kategorii danych nią objętych. Ponadto zgodnie z art. 38 ustawy administrator danych zobowiązany jest zapewnić kontrolę...
bucho