Evangelii Gaudium.pdf

Evangelii Gaudium (Radość Ewangelii) – Adhortacja Apostolska Papieża Franciszka

ADHORTACJA APOSTOLSKA

EVANGELII GAUDIUM

OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA

DO BISKUPÓW PREZBITERÓW I DIAKONÓW DO OSÓB KONSEKROWANYCH

DO WIERNYCH ŚWIECKICH O GŁOSZENIU EWANGELII

WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE

1. RADOŚĆ EWANGELII napełnia serce oraz całe życie tych, którzy spotykają się z

Jezusem. Ci, którzy pozwalają, żeby ich zbawił, zostają wyzwoleni od grzechu, od smutku, od

wewnętrznej pustki, od izolacji. Z Jezusem Chrystusem rodzi się zawsze i odradza radość. W

tej adhortacji pragnę zwrócić się do wiernych chrześcijan, aby zaprosić ich do nowego etapu

ewangelizacji naznaczonego ową radością i aby ukazać drogi Kościoła w najbliższych latach.

I. Radość, która się odnawia i udziela innym

2. Wielkim ryzykiem w dzisiejszym świecie, z jego wieloraką i przygniatającą ofertą

konsumpcji, jest smutek rodzący się w przyzwyczajonym do wygody i chciwym sercu,

towarzyszący poszukiwaniu powierzchownych przyjemności oraz izolującemu się sumieniu.

Kiedy życie wewnętrzne zamyka się we własnych interesach, nie ma już miejsca dla innych,

nie liczą się ubodzy, nie słucha się już więcej głosu Bożego, nie doświadcza się słodkiej

radości z Jego miłości, zanika entuzjazm związany z czynieniem dobra. Również wierzący

wystawieni są na to ryzyko, nieuchronne i stałe. Wielu temu ulega i stają się osobami

urażonymi, zniechęconymi, bez chęci do życia. Nie jest to wybór godnego i pełnego życia;

nie jest to pragnienie, jakie Bóg żywi względem nas; nie jest to życie w Duchu rodzące się z

serca zmartwychwstałego Chrystusa.

3. Zapraszam każdego chrześcijanina, niezależnie od miejsca i sytuacji, w jakiej się

znajduje, by odnowił dzisiaj swoje osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem, albo

przynajmniej podjął decyzję gotowości spotkania się z Nim, szukania Go nieustannie każdego

dnia. Nie ma racji, dla której ktoś mógłby uważać, że to zaproszenie nie jest skierowane do

niego, ponieważ «nikt nie jest wyłączony z radości, jaką nam przynosi Pan» (przyp.1). Kto

zaryzykuje, by uczynić mały krok w kierunku Jezusa, tego Pan nie zawiedzie, przekona się,

że On już na niego czekał z otwartymi ramionami. Wtedy jest sposobna chwila, by

powiedzieć Jezusowi Chrystusowi: «Panie, pozwoliłem się oszukać, znalazłem tysiąc

sposobów, by uciec przed Twoją miłością, ale jestem tu znowu, by odnowić moje przymierze

z Tobą. Potrzebuję Cię. Wybaw mnie ponownie, Panie, weź mnie w swoje odkupieńcze

ramiona». Jak dobrze powrócić do Niego, gdy się pogubiliśmy! Powtarzam jeszcze raz z

naciskiem: Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem nam; to nas męczy proszenie Go o

miłosierdzie. Ten, który zachęcił nas do przebaczenia «siedemdziesiąt siedem razy» (Mt 18,

22), daje nam przykład: On przebacza siedemdziesiąt siedem razy. Za każdym razem bierze

nas w swoje ramiona. Nikt nie może nas pozbawić godności, jaką obdarza nas ta

nieskończona i niewzruszona miłość. On pozwala nam podnieść głowę i zacząć od nowa, z

taką czułością, która nas nigdy nie zawiedzie i zawsze może przywrócić nam radość. Nie

uciekajmy przed zmartwychwstaniem Jezusa, nigdy nie uważajmy się za martwych,

niezależnie od tego, co się dzieje. Nic nie może być większe od Jego życia, które pozwala

nam iść naprzód.

4. Księgi Starego Testamentu ukazały radość zbawienia, która miała obfitować w czasach

mesjańskich:

«Pomnożyłeś radość, zwiększyłeś wesele» (Iz 9, 2).

«Wznoś okrzyki i wołaj z radości» (Iz 12, 6).

«Wstąp na wysoką górę, zwiastunko dobrej nowiny na Syjonie! Podnieś mocno twój głos

zwiastunko dobrej nowiny w Jeruzalem» (Iz 40, 9).

«Zabrzmijcie weselem, niebiosa! Raduj się, ziemio! Góry, wybuchnijcie radosnym

okrzykiem! Albowiem Pan pocieszył swój lud, zlitował się nad jego biednymi» (Iz 49, 13).

«Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do

ciebie, sprawiedliwy i zwycięski» (Za 9, 9).

Być może jednak największą zachętę znajdujemy u proroka Sofoniasza, ukazującego nam

samego Boga jako jaśniejące centrum święta i radości i jako pragnącego przekazać swemu

narodowi ten zbawczy okrzyk. Porusza mnie głęboko ponowne odczytanie tego tekstu:

«Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą,

odnowi [cię] swoją miłością, wzniesie okrzyk radości» (So 3, 17).

Przeżywamy radość pośród drobnych spraw życia codziennego, jako odpowiedź na serdeczną

zachętę Boga, naszego Ojca: «Dziecko, stosownie do swej zamożności, troszcz się o siebie

[...]. Nie pozbawiaj się dnia szczęśliwego» (Syr 14, 11.14). Ileż ojcowskiej czułości kryje się

za tymi słowami!

5. Ewangelia, w której jaśnieje chwalebny Krzyż Chrystusa, zaprasza gorąco do radości.

Wystarczy kilka przykładów: «Raduj się!» – tak brzmi pozdrowienie anioła skierowane do

Maryi (Łk 1, 28). Nawiedzenie Elżbiety przez Maryję sprawia, że Jan poruszył się z radości w

łonie swojej matki (por. Łk 1, 41). W swoim hymnie Maryja głosi: «raduje się duch mój w

Bogu, moim Zbawcy» (Łk 1, 47). Gdy Jezus rozpoczyna swoją posługę, Jan głosi: «Ta zaś

moja radość doszła do szczytu» (J 3, 29). Sam Jezus «rozradował się [...] w Duchu Świętym»

(Łk 10, 21). Jego orędzie jest źródłem radości: «To wam powiedziałem, aby radość moja w

was była i aby radość wasza była pełna» (J 15, 11). Nasza chrześcijańska radość czerpie ze

źródła Jego tryskającego serca. Obiecuje On uczniom: «Wy będziecie się smucić, ale smutek

wasz przemieni się w radość» (J 16, 20). I podkreśla: «Znowu jednak was zobaczę i rozraduje

się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać» (J 16, 22). Potem widząc Go

zmartwychwstałego, «uradowali się» (J 20, 20). Księga Dziejów Apostolskich opowiada, że w

pierwotnej wspólnocie «spożywali posiłek w radości» (2, 46). Gdzie przybywali uczniowie,

tam panowała «wielka radość» (por. 8, 8), a oni, pośród prześladowania, «byli pełni wesela»

(13, 52). Pewien dworzanin, dopiero co ochrzczony, «jechał z radością swoją drogą» (8, 39), a

strażnik więzienia «razem z całym domem cieszył się bardzo, że uwierzył Bogu» (16, 34).

Dlaczego i my nie mielibyśmy zanurzyć się w tym strumieniu radości?

6. Są chrześcijanie, którzy wydają się przyjmować klimat Wielkiego Postu bez Wielkanocy.

Przyznaję jednak, że radości nie przeżywa się w ten sam sposób na wszystkich etapach i w

każdych okolicznościach życia, nieraz bardzo przykrych. Dostosowuje się ona i zmienia, i

zawsze pozostaje przynajmniej jako promyk światła rodzący się z osobistej pewności, że jest

się nieskończenie kochanym, ponad wszystko. Rozumiem osoby skłaniające się do smutku z

powodu doświadczania poważnych trudności, jednak trzeba pozwolić, aby powoli zaczęła się

budzić radość wiary jako tajemnicza, ale mocna ufność, nawet pośród najgorszej udręki:

«Pozbawiłeś mą duszę spokoju, zapomniałem o szczęściu. [...] Biorę to sobie do serca,

dlatego też ufam: Nie wyczerpała się litość Pana, miłość nie zgasła. Odnawia się ona co rano;

ogromna jest Twa wierność. [...] Dobrze jest czekać w milczeniu ratunku od Pana» (Lm 3, 17.

21-23. 26).

7. Pokusa pojawia się w formie usprawiedliwień i skarg, tak jakby musiało się spełnić wiele

warunków, aby mogła zaistnieć radość. Dzieje się tak, ponieważ «społeczeństwo

technologiczne zdołało pomnożyć okazje do przyjemności, lecz nie przychodzi mu łatwo

doprowadzić do radości» (przyp. 2). Mogę powiedzieć, że w swoim życiu widziałem

najpiękniejszą i spontaniczną radość u osób bardzo ubogich, które na niewiele mogą liczyć.

Wspominam również autentyczną radość tych, którzy pośród wielu obowiązków

zawodowych potrafili zachować serce wierzące, hojne i proste. Te radości w przeróżnej

formie czerpią ze źródła zawsze większej miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie.

Niezmordowanie będę powtarzał słowa Benedykta XVI, wprowadzające nas w serce

Ewangelii: «U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej

idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę,

a tym samym decydujące ukierunkowanie» (przyp.3).

8. Jedynie dzięki temu spotkaniu – lub ponownemu spotkaniu – z miłością Bożą, które

przemienia się w pełną szczęścia przyjaźń, jesteśmy uwolnieni od wyizolowanego sumienia i

skoncentrowania się na sobie. Stajemy się w pełni ludzcy, gdy przekraczamy nasze ludzkie

ograniczenia, gdy pozwalamy Bogu poprowadzić się poza nas samych, aby dotrzeć do naszej

prawdziwej istoty. W tym tkwi źródło działalności ewangelizacyjnej. Jeśli bowiem ktoś

przyjął tę miłość przywracającą mu sens życia, czyż może zrezygnować z pragnienia, by

podzielić się tym z innymi?

II. Słodka i pocieszająca radość ewangelizowania

9. Dobro zmierza zawsze do dzielenia się. Każde autentyczne doświadczenie prawdy i

piękna szuka swej ekspansji, a każda osoba przeżywająca głębokie wyzwolenie zyskuje

większą wrażliwość wobec potrzeb innych ludzi. Dzielenie się dobrem sprawia, że ono się

umacnia i rozwija. Dlatego jeśli ktoś pragnie żyć z godnością oraz w całej pełni, nie ma innej

drogi, jak uznanie drugiego człowieka i szukanie jego dobra. Nie powinny więc nas dziwić

niektóre wypowiedzi św. Pawła: «miłość Chrystusa przynagla nas» (2 Kor 5, 14); «Biada mi

[...], gdybym nie głosił Ewangelii!» (1 Kor 9, 16).

10. Propozycja polega na tym, by żyć na wyższym poziomie, ale nie z mniejszą

intensywnością: «Życie umacnia się, gdy jest przekazywane, a słabnie w izolacji i pośród

wygód. Istotnie, najbardziej korzystają z możliwości życia ci, którzy rezygnują z wygodnego

poczucia bezpieczeństwa i podejmują z pasją misję głoszenia życia innym» (przyp.4). Kiedy

Kościół wzywa do zaangażowania ewangelizacyjnego, nie czyni nic innego, jak wskazuje

chrześcijanom prawdziwy dynamizm osobistej realizacji: «Odkrywamy tu następne głębokie

prawo rzeczywistości: życie wzrasta i staje się dojrzałe w miarę jak ofiarujemy je za życie

innych. Misja, w końcu, jest tym» (przyp.5). Konsekwentnie, ewangelizator nie powinien

mieć cały czas grobowej miny. Odzyskajmy i pogłębmy zapał, «słodką i pełną pociechy

radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy trzeba zasiewać, płacząc. […] Oby świat

współczesny, poszukujący czy to w trwodze, czy w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej

głosicieli smutnych i zniechęconych, nie od niecierpliwych lub bojaźliwych, ale od sług

Ewangelii, których życie jaśnieje zapałem, od tych, co pierwsi zaczerpnęli swą radość od

Chrystusa» (przyp. 6).

Odwieczna nowość

11. Odnowione przepowiadanie ofiaruje wierzącym, także oziębłym lub niepraktykującym,

nową radość oraz nową ewangelizacyjną żywotność. W rzeczy samej jego centrum i jego

istota jest zawsze ta sama: Bóg, który objawił swoją ogromną miłość w Chrystusie umarłym i

zmartwychwstałym. On czyni swoich wiernych zawsze nowymi. «Chociażby byli w

podeszłym wieku, «odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły; biegną bez zmęczenia, bez

znużenia idą» (Iz 40, 31). Chrystus jest «odwieczną Dobrą Nowiną» (Ap 14, 6) i jest

«wczoraj i dziś, ten sam także na wieki» (Hbr 13, 8), ale Jego bogactwo i piękno są

niewyczerpane. On jest zawsze młody i jest zawsze źródłem nowości. Kościół nie ustaje w

swym zdumieniu w obliczu «głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga» (Rz 11, 33). Jak

powiada św. Jan od Krzyża: «Ta gęstwina mądrości i wiedzy Boga jest tak głęboka i

niezmierzona, że choćby dusza wiele z niej poznawała, może wchodzić zawsze jeszcze

głębiej» (przyp. 7). Albo, jak twierdzi św. Ireneusz: «[Chrystus] w swoim przyjściu wniósł z

sobą wszelką nowość» (przyp.8). On może zawsze, dzięki swej nowości, odnowić nasze życie

i naszą wspólnotę, a chociaż propozycja chrześcijańska przemierza mroczne epoki i słabości

Kościoła, nigdy się nie starzeje. Jezus Chrystus może również rozbić uciążliwe schematy, w

których zamierzamy Go uwięzić, i zaskakuje nas swą nieustanną boską kreatywnością. Za

każdym razem, gdy staramy się powrócić do źródeł i odzyskać pierwotną świeżość Ewangelii,

pojawiają się nowe drogi, twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki,

słowa zawierające nowy sens dla dzisiejszego świata. W rzeczywistości każda autentyczna

działalność ewangelizacyjna jest zawsze «nowa».

12. Chociaż misja ta domaga się z naszej strony ofiarnego zaangażowania, byłoby błędem

pojmowanie jej jako tylko nasze osobiste heroiczne zadanie, ponieważ jest to przede

wszystkim Jego dzieło, niezależnie od tego, co możemy odkryć i pojąć. Jezus jest

«pierwszym i największym głosicielem Ewangelii» (przyp. 9). W każdej formie ewangelizacji

prymat należy zawsze do Boga, który zechciał nas powołać do współpracy z Nim i pobudzać

nas mocą swego Ducha. Prawdziwa nowość to ta, którą sam Bóg chce w sposób tajemniczy

wprowadzić, którą On inspiruje, którą On prowokuje, którą On kieruje i której towarzyszy na

tysiąc sposobów. W całym życiu Kościoła powinno się zawsze wskazywać, że inicjatywa

należy do Boga, który „pierwszy nas umiłował” (1J 4, 19), i że „tym, który daje wzrost, jest

Bóg” (por. 1 Kor 3, 7). To przekonanie pozwala nam zachować radość przy wypełnianiu tak

wymagającego i stanowiącego wyzwanie zadania, pochłaniającego całe nasze życie. Domaga

się ono wszystkiego, ale jednocześnie wszystko nam ofiaruje.

13. Nie powinniśmy również pojmować nowości tej misji jako wykorzenienia z naszej

żywej historii, dzięki której jesteśmy i się rozwijamy. Pamięć stanowi wymiar naszej wiary i

możemy ją nazwać «deuteronomiczną», analogicznie do pamięci Izraela. Jezus zostawia nam

Eucharystię jako codzienną pamięć Kościoła, wprowadzającą nas coraz bardziej w Paschę

(por. Łk 22, 19). Ewangelizacyjna radość jaśnieje zawsze na tle wdzięcznej pamięci: jest

łaską, o którą powinniśmy prosić. Apostołowie nigdy nie zapomnieli chwili, gdy Jezus

poruszył ich serca: «Było to około godziny dziesiątej» (J 1, 39). Wraz z Jezusem pamięć

uobecnia nam prawdziwe «mnóstwo świadków» (Hbr 12, 1). Pośród nich wyróżniają się

niektóre osoby, które w sposób szczególny przyczyniły się do wzrostu naszej radości

związanej z wiarą: «Pamiętajcie o swoich przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże»

(Hbr 13, 7). Czasem chodzi o proste i bliskie osoby, które wprowadziły nas w życie wiary:

«wspominam bezobłudną wiarę, jaka jest w tobie; ona to zamieszkała najpierw w twojej

babce, Lois, i w twej matce, Eunice» (2 Tm 1, 5). Wierzący to człowiek zasadniczo

«zachowujący pamięć».

III. Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary

14. Przy wsłuchiwaniu się w Ducha, pomagającego nam rozpoznawać wspólnotowo znaki

czasów, od 7 do 28 października 2012 r. miało miejsce XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne

Synodu Biskupów na temat Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej.

Przypomniano wtedy, że nowa ewangelizacja wzywa wszystkich i urzeczywistnia się

zasadniczo w trzech obszarach (przyp.10). W pierwszym rzędzie wymieńmy obszar

duszpasterstwa zwyczajnego, «które powinno być w większym stopniu ożywiane ogniem

Ducha, aby rozpaliło serca wierzących, którzy regularnie uczestniczą w życiu wspólnoty i

gromadzą się w dniu Pańskim, by karmić się Słowem Bożym i Chlebem życia wiecznego»

(przyp. 11). Do tego obszaru należy także zaliczyć wiernych, którzy zachowują żywą i

szczerą wiarę katolicką, dając jej wyraz na różny sposób, chociaż nie uczestniczą często w

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: